Ρε Ζαχαριάδη, φτυς' τα μπούτια σου να κάνεις τσουλήθρα

«Δεν αρκεί να λες ότι είσαι το μέλλον. Πρέπει να το ανακαλύψεις κιόλας.» Τάδε έφη Ν. Ζαχαριάδης, αρχισυντάκτης περιοδικού Big Fish, εφημερίδα Πρώτο Θέμα.

Τι υποτίθεται πως σημαίνει αυτή η παπάρα ε; Είναι ειρωνεία πως κάποιος που βγαίνει να κρίνει τα blogs ως πολύ βαρετά κάθεται και γράφει την παραπάνω ατάκα η οποία είναι μια ακατανόητη μαλακία. Κάτι άλλο βαθυστόχαστο ήθελε να πει αλλά δεν του βγήκε. Δεν πειράζει. Μεταξύ μας ρε μπούλη κανείς δεν σε παίρνει στα σοβαρά εδώ και καιρό οπότε δεν θα σκοτίσουμε και πολύ τ’ αρχίδια μας να μαντέψουμε τι ήθελες να πεις.

Με την ουσία του κειμένου βαριέμαι να ασχοληθώ τώρα.

Η απομυθοποίηση της ξεπέτας

Πέμπτη μεσημέρι είμαι στο City Link στην Πανεπιστημίου. Ψάχνω ένα λινό σακάκι. Δεν έχω και πολύ χρόνο για ψάξιμο οπότε προτιμώ να πάω εκεί που είναι όλα τα μαγαζιά συγκεντρωμένα. Γενικά δεν μου αρέσουν τα πολυκαστήματα. Μου τη δίνει να περπατάω έξω αλλά να μην είναι έξω. Αλλά όταν δεν έχεις χρόνο είναι εξαιρετική λύση.

Εκεί λοιπόν που κάθομαι και χαζεύω μια βιτρίνα έρχεται μια κοπελιά και με χαιρετάει. Γυρνάω, την κοιτάζω και μου φαίνεται εντελώς άγνωστη. Το καταλαβαίνει πως δεν την αναγνωρίζω και μου λέει είμαι η Γιώτα. Η Γιώτα, ποια Γιώτα; Τόσο εύκολα με ξέχασες; Έλα μου ντε. Προσπαθώ να πω κάτι χαριτωμένο να σώσω την κατάσταση. Άσε που είναι και κουκλάρα και δεν είναι να τις ξεχνάς αυτές τις γυναίκες. Αλλά όσο κι αν το παίδευα δεν μου καθόταν. Μου θύμισε αυτή. Όχι απλά την ήξερα αλλά είχαμε κουρέψει και το γκαζόν μαζί. Τόσο καλά. Αμ έλα που εγώ δεν τα θυμόμουν όλα αυτά.

Μου έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο, μου άφησε το κινητό της και μετά με χαιρέτησε ευγενικά. Τουλάχιστον με γλύτωσε από τη ντροπή που δεν τη θυμόμουν. Αλλά δυστυχώς δεν με γλύτωσε από τις αναμνήσεις. Γιατί είχα μια πολύ καλή ιδέα πότε τη γνώρισα. Κι εκεί θυμήθηκα καταστάσεις που έχω θάψει μέσα μου.

Την πρώτη και μοναδική φορά που έφαγα κέρατο σε σχέση. Το μοναδική σηκώνει κουβέντα βέβαια, δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Αλλά όταν έχεις μια σχέση ουσιαστική καταλαβαίνεις πότε έχει γίνει η στραβή. Στο λέει η διαίσθηση σου. Και η δική μου διαίσθηση έχει βαρέσει συναγερμό για κέρατο μόνο μία φορά. Βέβαια δεν ήταν όλες οι σχέσεις στη ζωή μου το ίδιο ουσιαστικές οπότε δεν αποκλείεται να το ‘χω φάει και περισσότερες φορές. Αλλά εκείνη η φορά με ενόχλησε πολύ.

Αφού λοιπόν πικράθηκα αγρίως και το διαλύσαμε πήρα την απόφαση που όλοι λίγο πολλοί παίρνουν σε τέτοιες περιστάσεις. Πως δεν αξίζει να δίνομαι σε καμία αποκλειστικά. Και μετά πέρασα στο επόμενο βήμα. Όπου για ένα δωδεκάμηνο άλλαζα τις γυναίκες σε σχεδόν καθημερινή βάση. Στην αρχή για να μην κλειστώ στον εαυτό μου και μιζεριάζω άρχισα να παίρνω στο τηλέφωνο γνωστές και φίλες για να βγαίνουμε. Αλλά το έκανα άγαρμπα. Κάθε βράδυ κι έξοδο με διαφορετική γυναίκα. Ήθελα πάση θυσία να ξεπεράσω το χωρισμό όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Στην αρχή ένοιωθα πολύ ωραία. Ένοιωθα πως μετράω σαν άντρας. Πως αυτό είναι το νόημα της ζωής, να πηδάς γυναίκες χωρίς δεσμεύσεις. Με εξίταρε το παιχνίδι. Είχα ξεχάσει εντελώς την πίκρα που έζησα.

Μετά από κάνα εξάμηνο άρχισα να νοιώθω εγκλωβισμένος. Ναι μεν εξακολουθούσε να μου αρέσει αλλά ένοιωθα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Αλλά συνέχιζα την ίδια βιόλα. Στον ίδιο ρυθμό. Δώστου βόλτες και παιχνίδι. Δώστου γνωριμίες της μιας βραδιάς που την επόμενη δεν χρειαζόταν να παίρνεις τηλέφωνα και να λες κουβέντα. Κάποιες με έπαιρναν τηλέφωνο την επόμενη αλλά δεν ήθελα να δεσμευτώ. Οι περισσότερες όμως δεν με έπαιρναν γιατί ήταν στην ακριβώς ίδια φιλοσοφία με εμένα. Ήμουν γι αυτές μια ξεπέτα.

Ώσπου ήρθε ένα ευλογημένο πρωινό μετά από ένα χρόνο που ξυπνάω και νοιώθω πολύ άσχημα. Πάω στο μπάνιο να πλυθώ και ξαφνικά με πιάνουν τα κλάματα. Ένοιωθα πολύ άδειος μέσα μου. Ένας μαλάκας ολκής. Έκλαιγα χωρίς να πολυκαταλαβαίνω το λόγο αλλά και χωρίς να μπορώ να το ελέγξω. Δεν μπορούσα καν να θυμηθώ τα ονόματα των γυναικών που είχα γνωρίσει όλους αυτούς τους μήνες. Με το ζόρι θυμόμουν πρόσωπα. Είχα γεμίσει μια ατζέντα τηλέφωνα στα οποία δεν αντιστοιχούσαν αναμνήσεις. Τίποτα, ξεροί αριθμοί.

Σε ένα χρόνο είχα εκπληρώσει στο ακέραιο όλες τις σεξουαλικές μου φαντασιώσεις. Με δύο γυναίκες, με τρεις, σε δημόσια μέρη, με μεγάλες, με μικρές, you name it. Ότι είχα φανταστεί και είχα απωθημένο το είχα κάνει. Αλλά αντί να νοιώθω γεμάτος από εμπειρίες ένοιωθα άδειος από συναισθήματα. Πολύ άδειος. Θυμόμουν καταστάσεις αλλά δεν θυμόμουν πρόσωπα. Κι όταν ερχόταν κάνα πρόσωπο στο μυαλό μου αδυνατούσα να προσδιορίσω πότε ακριβώς βρέθηκα μαζί της και τι είχε συμβεί. Ένοιωθα πως για ένα χρόνο ζούσα σε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση σεξουαλικού παροξυσμού όπου το τμήμα του εγκεφάλου που αφορά συναισθήματα είχε παραλύσει εντελώς.

Έκοψα μαχαίρι τις ξεπέτες. Σταμάτησα να βγαίνω έξω και να ψάχνομαι. Μου πήρε ένα εξάμηνο να τα ξαναβρώ με τον εαυτό μου. Να ηρεμήσω μέσα μου και να νοιώσω καλά. Για ένα εξάμηνο δεν πλησίασα γυναίκα, έκοψα το σεξ εντελώς. Δεν ένοιωθα άνετα για να φλερτάρω. Ένοιωθα πως θα το έβλεπα πάλι πολύ εύκολο και θα έπαιρνα μόνο το σεξ χωρίς να πάω παρακάτω.

Σιγά σιγά βρήκα πάλι τον εαυτό μου. Αλλά πέρασαν δύο χρόνια από εκείνο το πρωινό μέχρι να ερωτευτώ πάλι γυναίκα. Δεν έφταιγαν οι γυναίκες που γνώριζα. Δικό μου ήταν το πρόβλημα. Είχαν περάσει τόσες πολλές από τη ζωή μου σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που πλέον δεν ήξερα τι ήθελα από μια κοπέλα. Είχα ξεχάσει να εκτιμώ απλά πράγματα, όπως ένα χαμόγελο. Επιπλέον ένοιωθα ανασφάλεια για το σεξ. Το καθυστερούσα όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε να νοιώσω μέσα μου πως η γυναίκα που είχα απέναντι μου με ενδιέφερε και ως άνθρωπος. Το αποτέλεσμα ήταν πως έφαγα τουλάχιστον μισή ντουζίνα χυλόπιτες από γυναίκες που βαρέθηκαν να περιμένουν πότε επιτέλους θα αποφασίσω να τους την πέσω.

Όταν τελικά το άφησα πίσω μου αφού το είχα το ξεπεράσει ολοκληρωτικά δεν μετάνιωσα για τις επιλογές μου. Ωρίμασα από αυτές τις καταστάσεις. Από τότε δεν έχω ξανακάνει ξεπέτα στη ζωή μου. Τουλάχιστον όχι συνειδητά. Πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να γνωρίσω μια γυναίκα και μετά το σεξ να χαθεί το ενδιαφέρον. Μες στη ζωή είναι αυτό. Αλλά ποτέ πλέον δεν το κάνω επί τούτου. Να πάω με μια γυναίκα μόνο για το πήδημα της μιας βραδιάς. Ούτε καν με τις γυναίκες που το επιλέγουν οι ίδιες.

Πήρα τη Γιώτα τηλέφωνο την επόμενη μέρα. Βγήκαμε για καφέ Σαββάτο μεσημέρι. Της είπα αυτά περίπου που έγραψα εδώ. Της ζήτησα συγνώμη που δεν τη θυμόμουν. Δεν ενοχλήθηκε. Μου είπε πως περίπου στην ίδια κατάσταση ζούσε κι αυτή εκείνη την εποχή. Και χάρηκε που το συζητούσαμε γιατί δεν τα έχει πει αυτά τα πράγματα με άλλον άνθρωπο. Όπως και στην περίπτωση μου έτσι κι αυτής της πήρε χρόνο να το ξεπεράσει. Τελικά σε βασικά πράγματα δεν διαφέρουμε καθόλου τα δύο φύλα. Χαιρετηθήκαμε και μου ζήτησε να ξαναπάμε για καφέ. Της υποσχέθηκα πως θα το κάνουμε στην πρώτη ευκαιρία και το εννοούσα.

Καθώς έφευγε τη χάζευα και σκεφτόμουν πόσο ανόητα φέρθηκα εκείνη την εποχή. Εκπληκτικά όμορφη γυναίκα και πολύ ωραίος άνθρωπος. Κι εγώ τη χαράμισα για ένα πήδημα. Ένα πήδημα που πέντε χρόνια μετά ούτε καν θυμάμαι. Από όλα αυτά κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό. Δεν είναι μαγκιά να έχεις πολλές γυναίκες. Η μαγκιά είναι να έχεις μία να λες το σ’ αγαπώ.

Το κακό συναπάντημα

Χτες το βράδυ γυρίζω σπίτι κατά τις δύο. Κατεβαίνω από το ταξί και όπως περπατάω προς την είσοδο της πολυκατοικίας διακρίνω με το μάτι έναν τύπο μέσα σε ένα αυτοκίνητο σκυφτό σα να ψάχνει κάτι. Σκέφτομαι μπας και κάνει διάρρηξη στο αμάξι οπότε κάνω προς τα εκεί να δω τι παίζει. Φτάνω λοιπόν δίπλα στην πόρτα του οδηγού και σκύβω λίγο να δω τι γίνεται. Και τι να δω. Ένας μαντράχαλος ασχολιόταν με τη μαλαπέρδα ενός άλλου.

Την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια και μακάριζα την ώρα και τη στιγμή που δεν με πήραν χαμπάρι.

Όξω πούστη απ' την παράγκα

Για περισσότερα κάντε κλικ εδώ

Internet@Greece

Διάβαζα σε ένα άρθρο περιοδικού για τη χαμηλή διείσδυση του Internet στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το άρθρο μόλις το 19% του πληθυσμού στην Ελλάδα είναι χρήστες του μέσου.

Καταρχήν εμένα αυτό το 19% δεν μου φαίνεται λίγο. Το πολύ και το λίγο εξαρτάται από τι θες να πουλήσεις. Και δεν βλέπω κανένα λόγο για τον οποίο δύο εκατομμύρια άνθρωποι να θεωρούνται πολύ μικρό κοινό γι αυτό που πουλάς. Σε σύγκριση με άλλα ευρωπαϊκά κράτη το ποσοστό είναι θλιβερό. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι να κάνουμε μια ξερή σύγκριση σε επίπεδο αριθμών. Και οι Ασιάτες που την έχουν δέκα πόντους δεν έχουν πρόβλημα να ερωτευτούν, να κάνουν σχέσεις και να κάνουν οικογένειες.

Κάπως έτσι περνάμε στην ουσία του θέματος. Τι σκατά δηλαδή είναι αυτό που θέλουν να κάνουν ορισμένοι και τα δύο εκατομμύρια δυνητικοί πελάτες δεν τους φτάνουν; Τίποτα είναι η απάντηση. Μπορώ να καταλάβω πως το eshop.gr για παράδειγμα θα ήθελε το κοινό να ήταν τριπλάσιο. Αλλά με δεδομένο πως η πλειονότητα όσων έχουν σχέση με την τεχνολογία βρίσκονται ήδη online οι πωλήσεις επιχειρήσεων συναφών με τεχνολογία δεν θα βελτιωνόταν και πολύ.

Η συγκεκριμένη θεώρηση έχει και μια άλλη παράμετρο. Ποια κίνητρα υπάρχουν για να μπουν περισσότεροι χρήστες στο Διαδίκτυο; Δεν υπάρχουν είναι η απάντηση. Λέμε για παράδειγμα για τις ευρυζωνικές συνδέσεις. Πως τις αξιοποιούν τέτοιες συνδέσεις οι κάτοχοι τους; Όσους ξέρω να έχουν ADSL συνδέσεις κατεβάζουν από το Internet όλη μέρα τσόντες και πειρατικές ταινίες ή μουσική. Αυτός είναι ο δρόμος προς την ανάπτυξη; Η τσόντα;

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν υπηρεσίες στο Διαδίκτυο. Αυτή είναι η ουσία του θέματος. Δεν υπάρχουν καταρχήν υπηρεσίες από το ίδιο το κράτος. Και το βασικότερο δεν υπάρχουν υπηρεσίες από τις επιχειρήσεις. Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας του προβλήματος. Για παράδειγμα σε επίπεδο τουρισμού ελάχιστα ελληνικά ξενοδοχεία προσφέρουν τη δυνατότητα για online κρατήσεις. Όταν λέμε online κρατήσεις εννοούμε να πληρώνεις με την κάρτα και να ξεμπερδεύεις, όχι απλά να συμπληρώνεις μια φόρμα εκδήλωσης ενδιαφέροντος να κλείσεις ένα δωμάτιο. Αυτό το κάνω κι από το τηλέφωνο.

Το ακόμα πιο θλιβερό είναι πως δεν υπάρχει ηλεκτρονικό εμπόριο. Εδώ και τέσσερα χρόνια αγοράζω από ένα μαγαζί στην Ιταλία μέσω Internet πουκάμισα. Σε μια επικοινωνία που είχα μαζί τους μου είπαν πως όταν κάποια στιγμή αποφάσισαν να πουλήσουν τα προϊόντα τους μέσω Internet οι πωλήσεις τους εξαπλασιάστηκαν. Εδώ πήρα μια μέρα τηλέφωνο το Manetti να τους ρωτήσω γιατί δεν πουλάνε τα πουκάμισα τους μέσω Internet και μόνο που δεν με έβρισαν. Δεν είναι η πολιτική μας μου είπαν. Τότε έχετε λάθος πολιτική ρε παιδιά. Ούτε και οι εκπτώσεις ήταν πολιτική σας αλλά μόλις φάγατε το σκατό αλλάξατε γνώμη.

Έβλεπα ας πούμε το site του Κορρέ. Ωραία επιχείρηση αυτή. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί δεν πουλάνε τα προϊόντα τους και μέσω του Διαδικτύου. Κι ακόμα χειρότερα γιατί δεν φτιάχνουν ένα χρηστικό site όπου να μπορώ να δω εύκολα και γρήγορα τη μεγάλη γκάμα προϊόντων που έχουν. Έχουν φτιάξει ένα site για να το βλέπουν οι ίδιοι, εικαστικά δηλαδή όμορφο αλλά χρηστικά αδιάφορο. Αυτό είναι λάθος νοοτροπία marketing. Σκοπός σου δεν είναι να μου δείξεις πόσο όμορφα εικαστικά είναι τα προϊόντα σου εκτός κι αν τελικά προσπαθείς να μου πεις να τα αγοράσω επειδή έχουν ωραία συσκευασία. Σκοπός σου είναι να πουλήσεις και ως προς αυτό οφείλεις να μου παρέχεις πέντε γαμημένες υπηρεσίες. Δεν μπορώ να κάθομαι στο φαρμακείο και να ψάχνω με τις ώρες τι προϊόντα βγάζεις τη στιγμή που είναι άλλοι δέκα πελάτες μέσα. Φτιάχτε ρε μαλάκες ένα χρηστικό site με γράμματα που είναι λίγο μεγαλύτερα από τις ψείρες όπου να μπορώ να αγοράσω τα προϊόντα σας και να κατεβάσω έναν κατάλογο σε .pdf μορφή να τον διαβάσω με την ησυχία μου. Τα λεφτά μου θέλετε, κερδίστε τα.

Στο εξωτερικό το Internet είναι κανάλι πώλησης για τις επιχειρήσεις. Δεν έχει αντικαταστήσει τα άλλα κανάλια πώλησης, είναι συμπληρωματικό και την ίδια στιγμή αυτόνομο. Στην Ελλάδα είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι επιχειρήσεις που έχουν εισάγει το Διαδίκτυο στα κανάλια πώλησης τους.

Αυτή η διαφορά δεν οφείλεται σε άγνοια. Οφείλεται σε διαφορά νοοτροπίας. Στην Ελλάδα υπάρχει η νοοτροπία της αρπαχτής. Γιατί δεν μαζεύονται για παράδειγμα όλα τα εμπορικά καταστήματα της Μυκόνου να φτιάξουν ένα site που να αποτελεί τουριστικό οδηγό για το νησί; Τόσο δύσκολο είναι; Ποιος περιμένουν να το κάνει; Το κράτος; Θα μπορούσε να το κάνει και το κράτος αλλά το θέμα είναι πως το κράτος στη χώρα μας μαλακίζεται. Μπορείς να κάθεσαι και να το βρίζεις όλη μέρα ή μπορείς να κάτσεις και να κάνεις τη δουλειά μόνος σου. Σαν τον άλλο που περιμένει να περάσει ο δήμος να του καθαρίσει το φρεάτιο που βρίσκεται ακριβώς έξω από το μαγαζί του και στο τέλος πλημμυρίζει το μαγαζί.

Κολλάω στον τουρισμό γιατί κάνω πολλά ταξίδια. Λες θα πας ας πούμε Αγγλία. Μπαίνεις στο visitlondon.com και βλέπεις παπάδες. Που θα πας, που θα φας, τι θα δεις, που θα μείνεις, συγκοινωνίες, τα πάντα. Εδώ τι αντίστοιχο έχουμε; Ένα αρχίδι. Βγαίνει ας πούμε η Πετραλιά και μας ανακοινώνει τη νέα σούπερ ντούπερ διαφημιστική καμπάνια της χώρας μας για προσέλκυση τουριστών. Έχει κονδύλι για διαφήμιση στο Internet; Τσου. Έχει μήπως κονδύλι για να φτιαχτούν πέντε sites της προκοπής να βλέπουν οι ξένοι; Και πάλι τσου. Κι όλα αυτά τη στιγμή που το 40% των κρατήσεων παγκοσμίως γίνεται μέσω Internet. Hellooooo.

Επομένως τι καθόμαστε και συζητάμε ρε παιδιά; Με βάση το επίπεδο και τον πλούτο των πραγμάτων που μπορείς να κάνεις στο Internet στην Ελλάδα αυτό το 19% των χρηστών εμένα μου φαίνεται πολύ υψηλό ποσοστό. Για τη Γερμανία μπορεί να είναι αστείο αλλά πηγαίνετε να δείτε τι μπορεί να κάνει ο γερμανός online και μετά τα ξαναλέμε.

Corporate *fucking* culture

Χτες βρέθηκα σε ένα μεγάλο μαγαζί για ένα προγραμματισμένο ραντεβού για δουλειά. Πήγα στην ώρα μου όπου ενημερώθηκα πως κάτι έκτακτο είχε συμβεί και λυπούνται πολύ που δεν με ενημέρωσαν για την αναβολή της συνάντησης. Ρώτησα να μάθω τι έγινε. Η γραμματέας δεν είχε ιδέα. Βγάζω επιτόπου το κινητό, πάω λίγα βήματα παρακάτω να έχω την ησυχία μου και παίρνω τον γενικό διευθυντή της εταιρίας ο οποίος είναι πολύ καλός φίλος. Έλα ρε, είμαι στη ρεσεψιόν και μου λένε πως το ραντεβού αναβλήθηκε για κάποιο λόγο. Τι έγινε; Άστα έσκασε πίπα. Ανέβα να σου πω.

Ανεβαίνω πέντε ορόφους και πάω στο γραφείο του. Είχε κατεβάσει μια μούρη λες και είχαν πέσει τα καράβια έξω. Τι έγινε ρε συ του λέω; Γίναμε Αμερική μου λέει. Δηλαδή; Δηλαδή μια κοπέλα έστειλε εξώδικο στην εταιρία για σεξουαλική παρενόχληση. Και είναι τόσο σοβαρό του λέω; Είναι γιατί η κοπέλα είναι ανώτερο στέλεχος και η καταγγελία αφορά ανώτατο στέλεχος του μαγαζιού.

Και πως τη βλέπεις τη δουλειά τον ρωτάω; Χλωμή τη βλέπω μου λέει. Τι θα κάνεις; Εμ εδώ σε θέλω. Είναι βάσιμη η κατηγορία τον ρωτάω; Για να μπει η κοπέλα σε αυτή τη διαδικασία σίγουρα κάτι έχει συμβεί. Άσε μου λέει που αν τη δεις θα καταλάβεις. Εν ολίγοις η κοπέλα ήταν αστέρι από εμφάνιση. Και ο τύπος που κατηγορεί; Ε, τι με αυτόν; Θέλω να πω είναι μουρντάρης; Τι μου λες ρε μαλάκα μου λέει. Από το βουνό κατέβηκες; Ξέρεις πολλά ανώτερα στελέχη που δεν παίζει το μάτι τους;

Άρα η κοπέλα έχει δίκιο του λέω. Κοίταξε να δεις μου λέει. Φλερτ στις επιχειρήσεις πάντα υπάρχει. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε ζευγάρια αυτή τη στιγμή που μιλάμε που γνωρίστηκαν εδώ μέσα και παντρεύτηκαν. ΟΚ, αλλά σεξουαλική παρενόχληση εννοούμε κάτι που πάει πέρα από το φλερτ έτσι; Έτσι είναι μου λέει. Εγώ όμως τι μπορώ να κάνω; Να βγάλω ντιρεκτίβα που να λέει πως απαγορεύεται το φλερτ; Πώς να ελέγξω πότε κάποιος εκτροχιάζεται και το παραχέζει;

Καλά μεταξύ μας τώρα του λέω δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταλάβεις πότε συμβαίνει κάτι. Ναι μου λέει; Δηλαδή πως ακριβώς να το καταλάβω; Ε, αφού μόνος σου μου λες πως η κοπέλα είναι κόμματος. Και τι να κάνω, να προσλαμβάνω μόνο άσχημες; Όχι αλλά εκεί που την έβαλες όλο και κάτι μπορεί να συμβεί. Και που να τη βάλω ρε μαλάκα; Εξακόσια άτομα δουλεύουν εδώ, λες να ασχολούμαι όλη μέρα με το ποιος καυλώνει με ποια; Και στο φινάλε μου λέει ξέρεις πόσες υπάρχουν εδώ μέσα που τρίβονται να πηδηχτούν με μεγαλοστελέχη; Τι ακριβώς υποτίθεται πως πρέπει να κάνω; Μάλλον του λέω να απαγορέψεις το φλερτ. Ε, στο τέλος μου λέει εκεί θα καταλήξουμε. Άπαξ κι ακουμπάς υφισταμένη θα πας κατευθείαν στο λογιστήριο για αποζημίωση.

Άρα δηλαδή του λέω θεωρείς πως η κοπέλα δικαίως παραπονιέται. Είμαι σίγουρος μου λέει πως της την έπεσε άγαρμπα. Αλλά πρέπει να καταλάβεις το εξής. Το στέλεχος για το οποίο μιλάει είναι στυλοβάτης στο μαγαζί. Είναι εδώ είκοσι χρόνια. Τι να κάνω; Να τον απολύσω; Από άποψη δουλειάς δεν έχω κανένα παράπονο. Άσε που αν τον απολύσω θα έχω πρόβλημα γιατί θα χάσω πελάτες. ΟΚ, βάλτου χέρι. Πόδι θα του βάλω αλλά αυτό δεν λύνει το πρόβλημα. Γιατί άμα πάμε στα δικαστήρια εγώ την έχω γαμήσει. Ξέρεις μου λέει τι αντίκτυπο μπορεί να έχει στους πελάτες μου αν επιδικαστεί πρόστιμο για σεξουαλική παρενόχληση; Όχι αλλά φαντάζομαι.

Τότε βρείτε τα του λέω με την κοπέλα. Πως δηλαδή; Ξέρω κι εγώ. Άλλαξε της πόστο. Αν την κρατήσω στο μαγαζί γλυκέ μου είναι σα να παραδέχομαι ευθέως σε όλη την εταιρία πως το συγκεκριμένο στέλεχος είναι μαλάκας. Ε, αφού είναι ρε συ, τι το κουράζουμε; Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει μου λέει αλλά εδώ δεν μιλάμε για εσένα και για μένα. Εγώ δεν δουλεύω σε εταιρίες οπότε σίγουρα δεν μιλάμε για μένα. Κι εγώ που δουλεύω μου λέει δεν φλερτάρω υφισταμένες μου.

Και τελικά του λέω που θα καταλήξετε; Τι λένε οι δικηγόροι της εταιρίας; Θα της προτείνουμε μια βαρβάτη αποζημίωση και θα της ευχηθούμε καλή συνέχεια. Πόσο βαρβάτη δηλαδή; Όσοι οι μισθοί δύο ετών. Και μετά; Μετά θα φροντίσουμε να της βρούμε δουλειά σε κάποιον πελάτη και τελείωσε η ιστορία. Δηλαδή θα τη διώξετε. Επισήμως όχι, θα παραιτηθεί. Ανεπισήμως η κοπέλα έχει όλα τα δίκια του κόσμου. Αλλά το δικό μου πρόβλημα μου λέει είναι η εύρυθμη λειτουργία της εταιρίας. Και δεν βλέπω πως γίνεται να την κρατήσουμε εδώ παραδεχόμενοι πως έχει δίκιο. Θα γαμηθεί η ισορροπία της εταιρίας.

Κι άμα δε δεχτεί τη συμφωνία του λέω; Άμα είναι ξύπνια μου λέει θα δεχτεί. Για κάτσε ρε συ, μπορεί να το δει αλλιώς. Στο φινάλε γιατί να παραιτηθεί επειδή ο άλλος είναι μαλάκας; Κοίταξε να δεις μου λέει. Αν το πάμε δικαστικώς η ιστορία θα κρατήσει ένα χρόνο μίνιμουμ. Και επειδή δεν υπάρχουν και πολλά παρόμοια περιστατικά στα ελληνικά δικαστήρια δύσκολο να της επιδικάσουν το ίδιο ποσό που θα της δώσουμε εμείς. Άσε που αν πάμε δικαστικώς επειδή διακυβεύεται η φήμη της εταιρίας θα είμαστε πολύ σκληροί απέναντι της. Επομένως δεν αποκλείεται στο τέλος να πάρει το τρίτο το μακρύτερο. Ναι, αλλά υπάρχει και η αξιοπρέπεια του λέω. Μπορεί να γουστάρει να σας πάει δικαστικώς για ηθική δικαίωση.

Υπάρχει μου λέει άλλα άπαξ και πάμε δικαστικώς θα της κολλήσει η ρετσινιά και μετά δεν πρόκειται να βρει δουλειά εύκολα. It’s a man’s world αγόρι μου. Ποια εταιρία θα προσλάβει μετά ανώτερο στέλεχος που τυγχάνει να είναι θεόμουνο γνωρίζοντας πως στην παραμικρή στραβή μπορεί να τους τραβάει στα δικαστήρια; Αφού ρε συ δεν μιλάμε για ένα άκομψο κομπλιμέντο. Μιλάμε γι άγριο πέσιμο. Κι έτσι το ίδιο είναι. Το θέμα είναι πως ο εκάστοτε διευθυντής δεν μπορεί να τις ελέγξει αυτές τις καταστάσεις. Άρα τι θα κάνει; Θα τη δει πως είναι, θα σκεφτεί πως τουλάχιστον οι μισοί εργαζόμενοι θα της την πέσουν και στην ιδέα πως κάποιος ανώτερος της μπορεί να φερθεί άγαρμπα θα του κοπεί η όρεξη. Εδώ που τα λέμε είχε κι ένα point.

Δεν είναι κρίμα όμως που τελικά η κοπέλα έχει δίκιο ρε συ; Είναι μου λέει. Γι αυτό θα φροντίσω προσωπικά να της βρω καλύτερη δουλειά από αυτή που είχε εδώ με περισσότερα λεφτά. Αλλά από εκεί και πέρα έλα και λίγο στη θέση μου. Τι άλλο να κάνω δηλαδή;

Αυτά τα χαριτωμένα συμβαίνουν στον επιχειρηματικό κόσμο. Και μετά με ρωτάνε μερικοί γιατί δεν θέλω να δουλεύω σε εταιρίες.

Καταναλωτισμός

Είμαι Αθήνα για κάποιο ραντεβού. Κατά τις έντεκα με παίρνει η μάνα μου στο τηλέφωνο. Ήθελε αν ευκαιρούσα κάποια στιγμή μέχρι το απόγευμα να πάω να πάρω κάτι σεντόνια που είχε παραγγείλει μιας και ήμουν με το αυτοκίνητο. Επειδή μάνα είναι μόνο μία δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά.

Αφού τελειώνω με κάτι ραντεβού κατά τις 4 το απογευματάκι πετάγομαι για τα σεντόνια. Το μαγαζί ήταν πίσω από την Ερμού. Μπαίνω μέσα και παθαίνω το πρώτο σοκ. Κοσμοπλημμύρα. Ψάχνω μια πωλήτρια, δίνω επώνυμο και περιμένω να τα φέρουν. Σε κάνα πεντάλεπτο αριβάρει η πωλήτρια με μια σακούλα που χώραγε μέσα ένα σκύλο μολοσσό. Για μένα είναι όλα αυτά ρωτάω; Η πωλήτρια χαμογέλασε συγκαταβατικά. Σα να μου ‘λεγε μαλάκας άντρας είσαι, τι να σου εξηγώ τώρα.

Ευτυχώς που είχα παρκάρει δύο στενά παραδίπλα. Βάζω την τσάντα στο αμάξι κι από περιέργεια κάνω έτσι να κοιτάξω πόσα σεντόνια έχει μέσα. Ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν εικοσιτέσσερα σετ ζωή να ‘χουν. Πάω στο σπίτι, δίνω τα σεντόνια στη μάνα μου και ρωτάω τη φυσιολογική ερώτηση. Ρε μάνα, τι στο κέρατο τα θες τόσα σεντόνια. Τα είχε προσφορά μου λέει. Εικοσιτέσσερα σετ; Ε, δεν είναι όλα για μένα. Και για πόσες είναι δηλαδή; Για άλλες τρεις. Ο πατέρας μου άκουγε και κουνούσε το κεφάλι του. Εικοσιτέσσερα δια τέσσερα ίσον έξι σετ έκαστη. Και πάλι πολλά. Βάλτε κι άλλα τόσα τουλάχιστον που θα έχουν ήδη στο σπίτι και you get the picture. Ο καταναλωτισμός στην αποθέωση του.

Στο σπίτι έχω πέντε σετ σεντόνια και νοιώθω φλώρος γιατί σκέφτομαι πως και με τρία μια χαρά θα πέρναγα.

And the Oscar goes to...

Άντε πάλι με τις πυραμίδες. Αλλά επειδή με προσκαλεί γυναίκα δεν μπορώ να γίνω όσο γαϊδούρι θα ήθελα και να αρνηθώ. Το στόρι τώρα πάει ως εξής. Λες τις εφτά αγαπημένες σου ταινίες και, ω ναι, κάνεις πάσα σε εφτά αγοράκια και κοριτσάκια. Οι αγαπημένες μου ταινίες είναι οι εξής, χωρίς συγκεκριμένη σειρά:

Ο Τίγρης και ο δράκος
Στάσου πλάι μου
Σιλβεράντο
Το δικό μου Αϊνταχο
Ο γητευτής των αλόγων
Ο Πιανίστας
Ο μεγάλος Λεμπόφσκι

Με τη σειρά μου πασάρω το μικρόφωνο στους:

Κλέαρχος
Debby
Σοφία
Πιγκουινάκι
Αστάρτη
Ναταλία
Νίκος

Μια ομορφιά

Ήθελα να γράψω κάτι με αφορμή την ημέρα αλλά νοιώθω πως η σημερινή μόνο γιορτή δεν είναι αλλά μια ανοιχτή πληγή και κυρίως μια επισήμανση σε όλους τους άντρες για το πόσο μαλάκες μπορούμε να γίνουμε.

Μετά όμως είδα αυτό. Πολύ δυνατό κείμενο. Και πολύ αληθινό. Έψαξα να βρω το βιβλίο σε δύο-τρία online βιβλιοπωλεία αλλά μάλλον είναι νωρίς. Δεν πειράζει, θα περιμένω. Θα το δωρίσω σε πολλούς ανθρώπους γιατί αυτή η κοπέλα έχει μια αλήθεια στα κείμενα της που με συγκλονίζει.

Γιορτάζω

Φέτος λέει είναι η χρονιά του χοίρου στο κινέζικο ωροσκόπιο. Επιτέλους, μια χρονιά αφιερωμένη στον άντρα.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες

Παρασκευή βραδάκι έχω βγει για καφέ με έναν φίλο. Πήγαμε Μπουρνάζι το οποίο έχει από τις πιο προσεγμένες και χλιδάτες καφετέριες στην Αθήνα και συνάμα τον χειρότερο κόσμο που μπορείς να δεις έξω. Αυτή η δυσαναλογία βγάζει μάτι και δεν έχω καταλάβει αν προσπάθησαν για να την πετύχουν. Ένιγουεις, άμα έχεις ωραία παρέα το περιβάλλον σου είναι αδιάφορο, τουλάχιστον εμένα μου είναι.

Αφού την αράξαμε σε κάτι υπέροχους καναπέδες και αρχίσαμε να τα λέμε ο δικός μου ήταν με το ένα αυτί σε εμένα και το ένα μάτι στο κινητό στο οποίο πληκτρολογούσε με αστρονομική για τα δικά μου δεδομένα ταχύτητα μηνύματα και λάμβανε απάντηση εξίσου γρήγορα. Προσωπικά για να γράψω μήνυμα στο κινητό θέλω περί το ένα πεντάλεπτο.

Μέσα στο πρώτο μισάωρο είναι συνεχώς πάνω από το κινητό και υπολογίζω πως πρέπει να’ χει στείλε καμιά ντουζίνα μηνύματα οπότε κρανιόνομαι ελαφρώς. Ρε μαλάκα του λέω, θα παίζεις για πολύ ακόμα με τον δονητή; Τι στο πέος γράφεις τόση ώρα; Μαλακίες μου λέει. Και σε ποιον γράφεις μαλακίες; Σε μια πιτσιρίκα. Και γιατί δεν την παίρνεις τηλέφωνο να της τα πεις να ξεμπερδεύεις; Γυρνά και με κοιτά με ένα απορημένο ύφος.

Πότε μου λέει ήταν η τελευταία φορά που έκανες ερωτική σχέση με πιτσιρίκα; Ξέρω κι εγώ, τι δεκαετία έχουμε; ΟΚ δικαιολογείσαι μου λέει. Κι εκεί μου εξήγησε τα επεισόδια που έχω χάσει. Με τις πιτσιρίκες λέει το στόρι εξελίσσεται κυρίως μέσω κινητών όπου πρέπει σε ημερήσια διάταξη να στείλεις δύο ντουζίνες μηνύματα. Κι εγώ σα μαλάκας εξακολουθώ να ρωτάω γιατί δεν την παίρνεις τηλέφωνο να μιλήσετε. Γιατί μου εξηγεί όλο το θέμα είναι ένα παιχνίδι. Παιχνίδι εντυπωσιασμού.

Για κάτσε ρε αδερφέ του λέω γιατί νοιώθω και λίγο ηλίθιος. Είσαι τριανταπέντε και είναι πόσο, δεκαοχτώ; Τι παιχνίδι εντυπώσεων και πίπες μου λες; Είναι δεδομένο πως θα την εντυπωσιάσεις. Ναι μου λέει, αλλά το θέμα είναι αν θα καταφέρει να με εντυπωσιάσει αυτή. Α, κι εγώ νόμιζα πως σε ενδιαφέρει επειδή έχει ωραίο κώλο. Δεν είναι για μένα ρε κόπανε αυτό το θέμα μου λέει, γι αυτή είναι. Κι εσύ που είσαι έμπειρος άντρας γιατί δεν της λες πως αυτά είναι μαλακίες και η ουσία είναι αλλού; Γιατί δεν την ενδιαφέρει. Και γιατί δεν την ενδιαφέρει; Γιατί έτσι έχει μάθει ρε συ μου λέει. Έχει γαλουχηθεί στη νοοτροπία πως η γυναίκα πρέπει να έχει το πάνω χέρι και να είναι ανταγωνιστική. Εξ’ ου και όλο το θέμα είναι αν θα καταφέρει να με εντυπωσιάσει.

Εγώ πάντως αλλιώς τις θυμάμαι τις πιτσιρίκες πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Γιατί όλο αυτό που μου περιέγραφε ο φίλος μου, μού φαίνεται εξόχως προβληματικό. Για να το πω με άλλα λόγια αναρωτιέμαι που στο κέρατο πήγε η θηλυκότητα. Στο cosmopolitan σελίδα 36 μάλλον.

By the way, τώρα που είπα θηλυκότητα προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα πιτσιρίκα να φοράει φόρεμα. Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ που λένε και στις δημοσκοπήσεις. Αχ και βαχ.

Γεροντικές απορίες

Ως συνήθως επειδή βαριέμαι το ρίχνω στα ανέκδοτα

Ένας γέρος ογδόντα δύο χρονών πάει σε ένα παθολόγο για κάποιο πρόβλημα υγείας. Γιατρέ του λέει, όταν ήμουν είκοσι χρονών έπιανα τον πούτσο μου καυλωμένο τον έσπρωχνα αριστερά, τον έσπρωχνα δεξιά κι αυτός δεν κουνιόταν καθόλου, ήταν σταθερός σαν βράχος. Τώρα πιάνω τον πούτσο μου καυλωμένο, κάνω μία έτσι με ελάχιστη δύναμη αριστερά πάει τέρμα προς τα αριστερά, κάνω δεξιά πάει τέρμα προς τα δεξιά κι αναρωτιέμαι

… που βρέθηκε τόση δύναμη στα χέρια μου;