Ο θαυμαστός νέος κόσμος του corporate culture

Πάνε έξι χρόνια από τότε που αποφάσισα να εγκαταλείψω τον κόσμο των επιχειρήσεων και να ακολουθήσω σόλο καριέρα. Λίγο πριν τα τριάντα κλάταρα. Δεν άντεχα πλέον τόση πολύ βλακεία συγκεντρωμένη σε τόσο μικρό χώρο. Στις επιχειρήσεις που δούλεψα έννοιες όπως αυτονόητο και κοινή λογική ήταν υπό καθημερινή διαπραγμάτευση. Η ειρωνεία της ιστορίας βέβαια είναι πως από τη μέρα που έφυγα έχω κληθεί κατά καιρούς να παράσχω συμβουλευτικές υπηρεσίες. Για ένα περίεργο λόγο που δεν έχω καταφέρει να καταλάβω οι επιχειρηματίες γουστάρουν πολύ να τους λες τα στραβά τους ευθέως. Τόσο πολύ που είναι διατεθειμένοι να σε πληρώσουν για να τους τα πεις αρκεί να μην έχεις την ψευδαίσθηση πως είναι εξίσου διατεθειμένοι να κάνουν κάτι για να τα αλλάξουν. Καλώς ήρθατε στον θαυμαστό νέο κόσμο του corporate culture.

Τα πράγματα που καταλαβαίνω για την εταιρική κουλτούρα μπορεί να τα καταλάβει ο οποιοσδήποτε. Όπως κι όλα τα πράγματα στη ζωή είναι θέμα αντίληψης. Η δική μου αντίληψη όσον αφορά τις επιχειρήσεις κατάλαβα από πολύ νωρίς στη ζωή μου πως δεν συμβάδιζε με αυτή των περισσοτέρων στελεχών. Και λέω στελέχη γιατί στις μέρες μας όλοι στελέχη θέλουν να θεωρούνται.

Πάντα σε όσες εταιρίες εργάστηκα το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν το αποτέλεσμα. Αργότερα κατάλαβα πως τους περισσότερους σε μια εταιρία το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο που τους ενδιαφέρει. Και πολλές φορές σε αυτούς τους περισσότερους συμπεριλαμβάνεται και η διοίκηση μιας επιχείρησης. Ο εκάστοτε διευθυντής είναι πάντα δέσμιος των στελεχών του. Θεωρητικά τον έχουν βάλει εκεί για να βγάζει τα εμπόδια που οδηγούν στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Πρακτικά αναλώνεται στο να διατηρεί ισορροπίες. Η ιδεολογία του σύγχρονου manager συνοψίζεται στη φράση «διαίρει και βασίλευε».

Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε όλες τις επιχειρήσεις είναι το λεγόμενο middle level management. Δηλαδή όλοι αυτοί που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Γι αυτή την κατηγορία ανθρώπων το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο πράγμα που τους απασχολεί. Αυτό που τους απασχολεί είναι πως θα έχουν τον κώλο τους καλυμμένο. Το οποίο σημαίνει πως για να γίνει η εκάστοτε δουλειά θα φροντίσουν πρώτα να διασφαλίσουν πως δεν θα κληθούν σε περίπτωση αποτυχίας να αναλάβουν την ευθύνη. Όταν όμως κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες κανείς δεν αναλαμβάνει και ρίσκα. Κι αν μια δουλειά δεν έχει ρίσκα δεν έχει και πολλές πιθανότητες να πετύχει.

Σε όλες τις εταιρίες υπάρχει χάσμα μεταξύ παραγωγής και πωλήσεων. Οι μεν δεν καταλαβαίνουν τους δε. Στην παραγωγή πιστεύουν πως από τη στιγμή που το προϊόν ή η υπηρεσία που παράγουν είναι καλό θα έπρεπε και να πουλάει κι όταν αυτό δεν συμβαίνει είναι επειδή οι πωλητές μαλακίζονται. Στις πωλήσεις από την άλλη πιστεύουν πως από τη στιγμή που τραβάνε όλο το κουπί να πείσουν τον εκάστοτε πελάτη όλη η εταιρία θα έπρεπε να τους παίρνει πίπες. Σε κάθε εταιρία ο διευθυντής παραγωγής θεωρεί τον διευθυντή πωλήσεων/marketing μεγάλο κόπανο και τούμπαλιν. Οι μεν έχουν μαύρα μεσάνυχτα από το πώς λειτουργεί η αγορά και οι δε πιστεύουν πως η απόσταση από το να σχεδιάσεις ένα προϊόν στο χαρτί μέχρι την τελική του παραγωγή είναι μηδαμινή.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα το οποίο όμως δεν σχετίζεται με στενά εταιρικά θέματα είναι το γιατί δουλεύει ο καθένας μας. Για μένα η δουλειά ήταν πάντα ένα μέσο. Ήταν δηλαδή το όχημα για να αποκτήσω κάποια πράγματα που κατά περίσταση με ενδιέφεραν, όπως μια μηχανή, ένα σπίτι, καλύτερα ρούχα, ένα καλό ζευγάρι ηχεία, ένα καλό ταξίδι και πάει λέγοντας. Αργότερα διαπίστωσα πως για πάρα πολλούς ανθρώπους η δουλειά είναι αυτοσκοπός. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αν βγεις μαζί τους για ποτό δεν έχουν τίποτα να σου πουν πέραν την δουλειάς. Αυτό είναι πρόβλημα. Όσες φορές στη ζωή μου συνεργάστηκα με ανθρώπους με τους οποίους εκτός δουλειάς δεν είχα τίποτα να πω η συνεργασία ήταν αποτυχία.

Επίσης έχω παρατηρήσει πως πολλοί άνθρωποι όταν τους λέω πως για μένα η δουλειά είναι μέσο με ρωτάνε, δηλαδή δεν αγαπάς τη δουλειά σου; Την αγαπάω ρε κόπανε αλλά εξίσου και περισσότερο αγαπάω τις γυναίκες, τα βιβλία, τις βόλτες και χίλια δύο άλλα πράγματα. Κάποια στιγμή κατάλαβα πως όσοι θεωρούν τη δουλειά τους μέσο είναι πολύ πιο παραγωγικοί από αυτούς που τη βλέπουν ως αυτοσκοπό. Ο λόγος είναι πως το μυαλό πρέπει να έχει κι άλλα ερεθίσματα για να είναι παραγωγικό. Αυτή ακριβώς η νοοτροπία είναι που έχει οδηγήσει στην παραγωγή μιας στρατιάς ανθρώπων οι οποίοι κοινωνικά μιλώντας είναι τελείως βαρετοί. Από τη στιγμή που παραμυθιαστήκαμε πως η δουλειά είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει στη ζωή μας δεν είναι να απορείς μετά γιατί τόσα πολλά πράγματα γύρω μας πάνε τόσο πολύ στραβά.

Χάθηκε η μπέσα

Τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια συναντώ όλο και πιο συχνά άντρες που δεν έχουν ίχνος μπέσας. Ανθρώπους που σου λένε κάτι σήμερα και μετά από δύο βδομάδες το παίρνουν πίσω. Και όχι μόνο το παίρνουν πίσω αλλά μετά προσπαθούν να σε βγάλουν και μαλάκα γιατί δήθεν εσύ παρεξήγησες τις προθέσεις τους.

Αυτή τη συμπεριφορά τη συναντώ παντού. Τη συναντώ κυρίως στα επαγγελματικά αλλά δυστυχώς τη συναντώ και σε φιλικές σχέσεις. Στα επαγγελματικά ας πούμε έχουμε φτάσει στο σημείο να μιλάμε για επιχειρησιακή κουλτούρα, το λεγόμενο corporate culture. Υπάρχουν πολλοί άντρες, όπως υπάρχουν και γυναίκες, που είναι ταγμένοι ψυχή τε και σώματι σε αυτή την κουλτούρα. Οποιοδήποτε μανατζερίστικο βιβλίο όμως κι αν διαβάσεις υπάρχει ειδικό κεφάλαιο που μιλάει για τη συνέπεια. Πουθενά δεν γράφει πως αν είσαι ασυνεπής και ο λόγος σου δεν έχει αξία θα πας μπροστά. Έχω καταλήξει σε ένα ενδεχομένως εμβόλιμο και αυθαίρετο συμπέρασμα να μην εμπιστεύομαι και κυρίως να μην πολυκάνω παρέα με ανθρώπους που έχουν ταχθεί στο corporate culture.

Στα δε φιλικά με ξενερώνει να βλέπω ανθρώπους που δηλώνουν πως είναι αυτό, εκείνο και το άλλο και μετά να βλέπεις με τις συμπεριφορές τους να ακυρώνονται. Μεγάλωσα με μια παιδεία η οποία ορίζει πως ο άντρας δεν χρειάζεται να δηλώνει τίποτα για τον εαυτό του. Τα πάντα προκύπτουν από τις συμπεριφορές μας. Δεν χρειάζεται να αρχίζεις λέγοντας εγώ κάνω αυτό κι εγώ δεν κάνω το άλλο. Άστο να προκύψει μόνο του. Τι αγωνία είναι κι αυτή που ζούμε τελικά να πρέπει μονίμως να δηλώνουμε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε;

Σημείωση, οι περισσότεροι φίλοι μου είναι 35+. Το επισημαίνω γιατί είμαι της λογικής πως ο άντρας δικαιολογείται μέχρι τα 35 να μην ξέρει τι του γίνεται. Από εκεί και πέρα πρέπει να έχει κατασταλάξει σε κάποια πολύ βασικά πράγματα για τον εαυτό του, όπως ποιες δραστηριότητες του αρέσουν, ποιες ιδεολογίες τον καλύπτουν, ποιες γυναίκες του αρέσουν, κουλουπού.

Πολλές φορές φίλοι μου έχει τύχει να απορούν πως στο κέρατο τα καταφέρνω να έχω κατά καιρούς μερικές εκπληκτικά όμορφες γυναίκες για γκόμενες. Τους απαντώ πως αυτό γίνεται γιατί δεν τις παραμυθιάζω. Δεν με πιστεύουν. Στη δική τους κοσμοθεωρία το παραμύθι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας του φλερτ. Δεν εννοώ το αθώο ψέμα, εννοώ το δούλεμα.

Κάποτε έχασα την καλύτερη γυναίκα της ζωής μου επειδή την παραμύθιασα αγρίως. Από τότε αποφάσισα να μην ξαναπουλήσω μούρη σε γυναίκα. Και κάπου εκεί κατάλαβα πως η μπέσα είναι κάτι που οι γυναίκες εκτιμούν πάρα πολύ σε έναν άντρα. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Παρελκόμενο της απώλειας μπέσας είναι η πεποίθηση που έχουν πολλοί άντρες σήμερα πως οι γυναίκες ψάχνουν τα λεφτά. Γιατί είναι πιο εύκολο βλέπεις να κυνηγάς τα φράγκα από το να έχεις ακεραιότητα χαρακτήρα. Πολύ πιο εύκολο. Ναι, αν έχεις λεφτά βρίσκεις γκόμενα εύκολα. Ισχύει αυτό. Αλλά δεν είναι αποκλειστικό. Βρίσκεις εξίσου εύκολα και χωρίς να έχεις μία. Στον κύκλο μου γνωρίζω αρκετούς φραγκάτους ανθρώπους. Όλοι έχουν γκόμενες. Κανείς όμως δεν είναι ερωτευμένος. Και τώρα που το σκέφτομαι ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που τους είδα ερωτευμένους.

Μπορεί να ακουστεί βαρύ αυτό που θα πω αλλά περισσότερη μπέσα βρίσκω σε ομοφυλόφιλους άντρες παρά σε ετερόφυλους. Σπάνια θα μου τύχει πούστης άνθρωπος να μου κάνει πουστιά. Τόσο σπάνια που θα πρέπει να σπάσω το κεφάλι μου για να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά.

Πιστεύω πως το 95% των προβλημάτων που προκύπτουν στις σχέσεις των δύο φύλων οφείλονται στην έλλειψη μπέσας που έχουμε οι άντρες. Γιατί όλες οι γυναίκες deep down είναι πλάσματα που περιμένουν να αγαπηθούν και να δοθούν άνευ όρων. Στο χέρι μας είναι να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι απέναντι τους ώστε να διώξουμε κι όλες τις ανασφάλειες που έχουν. Αλλά δυστυχώς δεν το κάνουμε. Και γι αυτό καθόμαστε και σπαταλάμε το χρόνο μας σε ανούσιες οπερέτες. Το μουνί θέλει ειλικρίνεια.

Κακιούλες

Τι κοινό έχουν το μουνί και το σπαθί; Δεν είχαν τίποτα κοινό μέχρι που η Βάνα Μπάρμπα δήλωσε πως "Ότι κατάφερα το κατάφερα με το σπαθί μου".

Εκμοντερνίστηκα

Η σχέση που είχα με τα αντρικά καλλυντικά ήταν ανέκαθεν τυπική. Τι κάνετε, πως είστε. Ένα aftershave, κάνα αποσμητικό κι αυτό ήταν όλο. Δεν τα απέφευγα για λόγους «αντρίλας», θεωρώντας δηλαδή πως τα καλλυντικά είναι μόνο για τους χλεχλέδες. Απλά τα θεωρούσα περιττά. Στη ζωή όμως λένε μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες.

Τον τελευταίο μήνα για αδιευκρίνιστους λόγους άρχισα να βγάζω μπιμπίκια στο πρόσωπο. Στη ζωή μου δεν είχα ποτέ ανάλογο πρόβλημα. Είχα μείνει με την εντύπωση πως το συγκεκριμένο φαινόμενο εμφανίζεται στην εφηβεία κι αφού τότε τη γλύτωσα δεν θα με απασχολούσε ποτέ. Καμία σχέση. Η δερματολόγος που επισκέφτηκα μου είπε πως μπιμπίκια βγάζουν οι άνθρωποι και στα εξήντα τους.

Αφού λοιπόν με εξέτασε και με ρώτησε για τις συνθήκες διαβίωσης, μου πρότεινε κάποια προϊόντα περιποίησης προσώπου. Εγώ νόμιζα πως θα τη γλυτώσω με μια αλοιφή. Αμ δε. Ολόκληρη σειρά μου είπε να αγοράσω. Μια κρέμα απολέπισης, μια ενυδάτωσης, μια φαρμακευτική για τα σπυράκια, άλλη κρέμα για καθημερινό καθαρισμό και μια αλοιφή ειδικά για τη μύτη. Κουράζομαι και μόνο να τα γράφω.

Έχω μια φίλη που δουλεύει σε ένα κατάστημα Body Shop και με εξυπηρέτησε. Της έδωσα τη λίστα που μου έγραψε η δερματολόγος και μου πρότεινε μόνη της τι να πάρω. Ευτυχώς γιατί βαριέμαι να κάθομαι και να μου περιγράφουν προϊόντα τα οποία δεν καταλαβαίνω.

Τώρα πια είμαι ένας μονδέρνος άντρας. Τρομάρα μου.

Οκτώ πράγματα που έμαθα για την αστυνομία

Ακόμα κι όταν η κάμερα έχει καταγράψει ένα γεγονός η αστυνομία έχει το δικαίωμα να το αμφισβητεί.

Οι εκπρόσωποι των αστυνομικών μπορούν να ειρωνεύονται και να απαξιώνουν δημόσια οποιονδήποτε επιθυμούν. Δεν έχουν καν την υποχρέωση της ευπρέπειας καθώς ο πολιτικός τους προϊστάμενος, υπουργός Δημόσιας Τάξης δεν φαίνεται να ενοχλείται από τη στάση τους.

Η δημόσια εικόνα της αστυνομίας είναι κάτι για το οποίο ανησυχούν όλοι εκτός από τους ίδιους τους αστυνομικούς.

Ο συμψηφισμός επιτρέπεται στη συμπεριφορά των αστυνομικών και δικαιολογεί όλες τους τις πράξεις. Έτσι για το ξύλο που δέχτηκε κάποιος αστυνομικός από αναρχικούς η εξίσωση λύνεται με την αναίτια επίθεση σε κάποιον πολίτη.

Τρεις ημέρες μετά το συμβάν ακόμα δεν έχει δοθεί μια ειλικρινής συγγνώμη από την ηγεσία της αστυνομίας.

Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης αμφισβητεί την ιδιότητα των δραστών εκφράζοντας την άποψη πως ενδεχομένως να μην ήταν αστυνομικοί. Σε αυτή την περίπτωση όμως θα έπρεπε να έχουν διωχθεί όλοι οι παριστάμενοι αστυνομικοί γιατί παρέμειναν αμέτοχοι και δεν υπερασπίστηκαν έναν πολίτη που δέχεται επίθεση. Άρα είτε έχουμε τραμπούκους αστυνομικούς, είτε άχρηστους.

Κανένας στην ιεραρχία της αστυνομίας δεν ένοιωσε ηθικές ευθύνες για το συμβάν ώστε να παραιτηθεί. Έστω για τα μάτια του κόσμου.

Εάν δεν είχε καταγραφεί το γεγονός από τηλεοπτικές κάμερες ποια θα ήταν η τύχη του φοιτητή;

Μπάτσοι, μπαρπούνια, αστροναύτες

Οι κερατάδες οι αστυνομικοί έχουν φοβερή αίσθηση της ειρωνείας. Παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου που αποτελεί μια μαύρη κηλίδα στην ιστορία της αστυνομίας αυτοί πήγαν κι έκαναν συμβολική κατάληψη στα γραφεία πολιτικού κόμματος. Έτσι για να μας θυμίζουν πως όπου δεν γίνεται δουλειά με τα λόγια υπάρχει κι άλλος δρόμος.

Και μετά ψάχνουν στήριγμα και καλά στην κοινωνία για τους χαμηλούς μισθούς που παίρνουν. Ρε ουστ από εδώ.

Ο τίτλος είναι από ασυνάρτητο γκράφιτι που είχα δει προ αμνημονεύτων χρόνων στα Εξάθλια.

Μια υπέροχη μέρα

Σήμερα ήπια τον πρώτο καφέ μετά από τρεις μήνες. Μια μόλυνση στο στομάχι με είχε οδηγήσει προ τριμήνου στο νοσοκομείο κι εκεί μου σύστησαν να σταματήσω τους καφέδες για όσο διάστημα θα διαρκούσε η θεραπεία. Όχι πως έπινα πολλούς, έναν όλο κι όλο την ημέρα. Αλλά κι αυτός ο ένας ήταν απαγορευτικός. Όπως και τα τσάγια τα οποία έπινα σε μεγάλες ποσότητες. Καφεϊνη μου λένε μαχαίρι. Κι εγώ υπάκουσα.

Σήμερα βγήκα το πρωί να πάω να καταθέσω το λουλουδικό μου στο Πολυτεχνείο. Χάζεψα λίγο και τον κόσμο όπου διαπίστωσα πως είχε πάρα πολλές πιτσιρίκες οι οποίες αν και εδώ και χρόνια δεν είναι στο target group μου χαίρεσαι να τις βλέπεις γιατί ομορφαίνουν το περιβάλλον. Δροσερά χαμόγελα, σπιρτόζικα μάτια και γλυκές φατσούλες. Δυστυχώς οι περισσότερες ήταν ξέμπαρκες. Οι πιτσιρικάδες φαίνεται είναι απασχολημένοι με τα playstation.

Μετά το έκοψα ποδαράτο προς Θησείο κι όταν έφτασα Μοναστηράκι με έπιασε μια ακατανίκητη επιθυμία να κάτσω σε ένα καφέ. Μια και δυό την αράζω και παίρνω ένα τηλέφωνο το γιατρό να τον ρωτήσω αν μπορώ επιτέλους να πιω έναν γαμημένο καφέ. Με ρωτάει δύο-τρία πράγματα για την πορεία της θεραπείας και μου λέει εντάξει πιες αλλά μόνο έναν, μην το παραγαμήσεις και πίνεις έναν την ημέρα. ΟΚ μόνο έναν.

Όταν ήρθε η γκαρσόνα να πάρει την παραγγελία τη ρώτησα αν φτιάχνουν ελληνικό με μπρίκι. Μου είπε πως φτιάχνουν μόνο στη μηχανή. Εκεί λοιπόν της εξήγησα πόσο πολύ λαχταρούσα να πιω καφέ και πόσο πολύ μεγάλη χάρη θα μου έκαναν αν τον έφτιαχναν στο μπρίκι. Της είπα και τα απαραίτητα κομπλιμέντα χωρίς να φανώ πως υπερβάλλω, πράγμα δύσκολο γιατί ήταν αστέρι από εμφάνιση, καθώς και δύο-τρεις μαλακιούλες να χαλαρώσουμε. Ολόκληρη περιπέτεια για να πιω έναν καφέ όπως τον θέλω.

Παρήγγειλα έναν ελληνικό με μπόλικο καϊμάκι και πετάχτηκα σε ένα περιπτέρι παραδίπλα να πάρω ένα πακέτο camel άφιλτρο. Το τσιγάρο το ‘χω κόψει εδώ και κάνα χρόνο αλλά μια φορά στο τόσο καπνίζω ένα-δυο. Και ειδικά τώρα που είχα να πιω τρεις μήνες καφέ ήθελα οπωσδήποτε ένα. Το κάπνισα σα φυλακισμένος που έχει μόλις βγει από την απομόνωση.

Πολύ το απόλαυσα. Άφησα ένα βαρβάτο πουρμπουάρ στην γκαρσόνα για τον κόπο της. Και στο γυρισμό για το σπίτι σκεφτόμουν γι άλλη μια φορά πόσο πολύπλοκες έχουμε κάνει τις ζωές μας ψάχνοντας την ευτυχία μέσα από υλικά αγαθά. Για μένα η ευτυχία σήμερα ήταν μέσα σε ένα φλιτζάνι καφέ. Λίγο ακόμα δηλαδή και θα έβρισκα το δρόμο της φώτισης σαν Μαχάντμα.

Αντρικός εγωισμός

Την προπερασμένη Κυριακή με παίρνει τηλέφωνο ο φίλος μου ο Βασίλης για να μου πει πως χώρισε με την κοπέλα του την Έλενα. Γιατί ρε Μπίλι χωρίσατε τον ρωτάω; Έτυχε να κάνω μια στραβή και να την κερατώσω και το έμαθε. Πως ακριβώς το έμαθε δηλαδή; Δεν ξέρω μου λέει. Με φίλη της πήγες; Όχι μου λέει. Με την μάνα της μήπως; Ρε μαλάκα με δουλεύεις μου λέει; Τι να σου πω ρε συ μου κάνει εντύπωση που τη μία φορά που έκανες τη στραβή το έμαθε η καλή σου.

Θέλω λέει μια χάρη μου λέει ο δικός μου. Άμα μπορώ πολύ ευχαρίστως. Θέλω να την πάρεις και να βγείτε έξω να της μιλήσεις για λογαριασμό μου γιατί εμένα δεν μου μιλάει καθόλου. Πώς να της μιλήσω δηλαδή ρε συ; Αυτά είναι δικά σας θέματα δεν μου πέφτει λόγος. Ε, αφού έχετε ξαναβγεί μου λέει έξω και τα πάτε καλά. Ναι κοίτα, έχουμε ξαναβγεί αλλά αφενός πάντα ήταν τουλάχιστον μια φίλη της μαζί, αφετέρου είχαμε μια φιλική σχέση επειδή είναι η κοπέλα σου και όχι επειδή την ξέρω χρόνια κι αφετρίτου δυο-τρεις φορές έτυχε να βγούμε έξω όλες κι όλες κι απ’ αυτές τις μισές ήταν να έρθετε και οι δύο και κάτι σου τύχαινε και δεν ερχόσουν. Γενικώς δηλαδή έχω απλά μια τυπική σχέση με την Έλενα η οποία δεν δικαιολογεί να μπλέκω στα προσωπικά της. Άσε που αυτό που μου ζητάς δεν μου κάθεται καλά να το κάνω.

Με τα πολλά κι αφού μου το ‘ριξε στο παρακάλεμα του υποσχέθηκα πως θα την βγάλω έξω να μιλήσουμε. Αλλά δεν μ’ άρεσε καθόλου ως ιδέα και του το είπα πενήντα φορές. Ούτε στο λύκειο δεν κάναμε τέτοιες μαλακίες.

Μετά από δύο μερούλες παίρνω τηλέφωνο την Έλενα και της λέω χαθήκαμε και τις γνωστές πίπες κι αν είναι να βγούμε κάνα βραδάκι ρε συ. Ναι, πολύ ευχαρίστως μου λέει και το κλείνουμε επιτόπου για την Παρασκευή το βράδυ.

Περνάει λοιπόν η βδομάδα και Παρασκευή βράδυ αριβάρω στο σπίτι της Έλενας να την πάρω και να βγούμε έξω. Με το που βγαίνει η Έλενα από την είσοδο της πολυκατοικίας καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Φοράει ένα ολόσωμο φόρεμα με όλη την πλάτη έξω. Όχι δηλαδή το τυπικό ντύσιμο για να βγεις με έναν φίλο. Μάλιστα λέω, τα πιάσαμε τα λεφτά μας.

Παρένθεση, η Έλενα τυγχάνει όμορφη γυναίκα και κυρίως καυλιάρα. Το είδος δηλαδή που μου αρέσει πολύ, εμένα και δύο δισεκατομμυρίων άλλων αντρών. Αλλά ποτέ δεν την είδα ερωτικά καθώς εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι γυναίκες των φίλων μου για μένα είναι εκκλησία.

Ξεκινάμε τη βραδιά μας από ένα εστιατόριο να φάμε κάτι να λιγδώσει το άντερο. Η βραδιά κυλάει χαλαρά στο ίδιο στυλ όπως και τις υπόλοιπες φορές που έχουμε βγει μαζί.

Κάποια στιγμή με τα πολλά τη ρωτάω τι κάνει ο Βασίλης. Δεν ξέρω τι κάνει, χωρίσαμε. Γιατί; Με κεράτωσε. Α, λέω εγώ. Γιατί δεν το ήξερες μου λέει; Αυτό ακριβώς φοβόμουν. Πως αν της έλεγα πως δεν το ήξερα θα καρφωνόμουν για υποκριτής κι αν της έλεγα πως το ήξερα ενδεχομένως να με έβλεπε ως καιροσκόπο που σκέφτηκα να της την πέσω τώρα που είναι ξέμπαρκη. Οπότε αποφάσισα να πω την αλήθεια να ξεμπερδεύω.

Ναι το ήξερα της λέω. Γι αυτό μου λέει ήθελες να βγούμε έξω; Για να μου πεις για τον φίλο σου; Της είπα νέτα σκέτα πως έτσι είναι παραλείποντας βέβαια την λεπτομέρεια πως μου ζήτησε ο Βασίλης να βρεθούμε. Της είπα τις γνωστές μπαρούφες του στυλ εντάξει, έτυχε να κάνει μια μαλακία και δώστου άλλη μια ευκαιρία κι από μέσα μου αισθανόμουν λύπηση για τον εαυτό μου και τις παπαριές που έλεγα. Δεν θέλω να μου ξαναμιλήσεις γι αυτόν τον μαλάκα μου λέει κι αν έχεις σκοπό να μου πεις κι άλλα να πληρώσουμε για να φύγουμε γιατί δεν έχω όρεξη. ΟΚ, λέω, άσε να πάω με τα νερά της. Εξάλλου δίκιο έχει.

Αφού με το καλό τρώμε με ρωτάει αν έχω όρεξη να πάμε σε κάνα μπαράκι για ποτό. Και δεν πάμε λέω. Πάμε λοιπόν για το ποτό κι έτσι όπως εξελίσσεται η βραδιά πιάνω σε κάποια φάση το σκηνικό όπου η Έλενα μου την πέφτει ευθέως. Να ‘σου τα γελάκια που δεν δικαιολογούνται από τα ποτά, να ‘σου να γέρνει αγρίως προς το μέρος μου, να και αγγίγματα που μόνο τυχαία δεν είναι κι εγώ να προσπαθώ να φερθώ ως φλώρος που δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Αλλά βέβαια η Έλενα μου αρέσει ως γυναίκα, το είπα και πριν αυτό. Μου άρεσε όταν τα είχε με τον φίλο μου, μου αρέσει και τώρα. Μόνο που τώρα δεν τα έχει με τον φίλο μου, οπότε δεν έχω και ηθικές αναστολές να της την πέσω. Κουβέντα στην κουβέντα με το πολλά καταλήξαμε σπίτι μου να βγάζουμε τα μάτια μας. Από τα καλύτερα κρεβάτια που έχω κάνει στη ζωή μου.

Από εκείνο το βράδυ δεν ξαναβρεθήκαμε. Δεν ένοιωθα και πολύ καλά να το συνεχίσω κυρίως γιατί καταλάβαινα πως ο φίλος μου θα στράβωνε αν το μάθαινε. Όχι πως του πέφτει λόγος αλλά επειδή οι άντρες είμαστε στα θέματα των σχέσεων εξωφρενικοί εγωιστές θεώρησα πως καλύτερο θα ήταν να μην τράβαγα τα πράγματα στα άκρα. Αλλά βέβαια η ζωή κρύβει εκπλήξεις.

Περνάει καμιά βδομάδα κι ένα ωραίο πρωί με παίρνει τηλέφωνο ο Βασίλης. Τι κάνεις ρε Μπίλι του λέω; Είσαι μεγάλος μαλάκας ήταν η πρώτη του φράση. Κι εγώ σ’ αγαπάω. Καλά ρε, δεν ντρέπεσαι; Πήγες και μου πήδηξες τη γκόμενα; Αυτή ήταν η χάρη που θα μου έκανες; Κοίταξε να δεις Βασίλη του λέω. Αυτό που μου ζήτησες σου είπα από την αρχή πως δεν μου άρεσε να το κάνω και πως δεν έχει λογική. Και με το μπαρδόν αλλά δεν σου πήδηξα τη γκόμενα. Χωρισμένοι ήσασταν όταν βγήκα μαζί της.

Και δε μου λες του λέω, πως έμαθες ότι πηδηχτήκαμε; Ήρθε και μου το είπε. Ως τι δηλαδή ήρθε και στο είπε, δεν κατάλαβα; Αφού έχετε χωρίσει δεδομένο είναι πως αργά ή γρήγορα θα πάει σε άλλες αγκαλιές. Ως κοπέλα μου ήρθε και μου το είπε μου λέει. Τόμπολα εγώ.

Το δια ταύτα είναι πως η Έλενα πήγε και του είπε πως σε κεράτωσα κι εγώ με έναν φίλο σου και μετά του πέταξε το μπαλάκι να αποφασίσει αν θέλει να συνεχίσουν να είναι μαζί. Κι αυτός ο μαλάκας δέχτηκε. Μεγάλο πράγμα η καψούρα. Ουσιαστικά τον πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. Δεν την κατηγορώ. Ανώριμη είναι. Όπως κι ο φίλος μου. Γιατί είναι απίθανο μια τέτοια σχέση να προχωρήσει.

Το γαμώτο της υπόθεσης είναι πως έχασα τον φίλο. Μου έκοψε την καλημέρα εντελώς. Αλλά δεν νοιώθω ενοχές για κάτι. Ούτε νοιώθω πως με χρησιμοποίησε η κοπέλα για να πετύχει το σκοπό της. Αν δεν ήμουν εγώ θα έβρισκε κάποιον άλλο φίλο του για να του την κάνει. Απλά απορώ με το πόσο ανώριμοι είναι ορισμένοι άνθρωποι. Και για άλλη μια φορά εκπλήσσομαι με τον αντρικό εγωισμό.

Δεν έχεις γκόμενα; Φτιάξε blog

Χτες δύο φίλοι μου σε διαφορετικά ραντεβού μου είπαν πως έχουν φτιάξει blog με την ίδια μέσες άκρες αφορμή. Πως «εκεί μέσα» έχει πολλά γκομενάκια. Κι εγώ έμεινα να τους κοιτάζω σαν ηλίθιος. Υπάρχουν άνθρωποι που φτιάχνουν blog για να βρουν γκόμενα; Έχω χάσει πολλά επεισόδια φαίνεται.

Άντε λοιπόν και φτιάχνεις blog για να βρεις γυναίκα. Βάλε ένα δίμηνο το λιγότερο μέχρι να γίνει γνωστό το blog σου. Βάλε κι άλλο ένα δίμηνο μέχρι να βρεθεί μια γυναίκα που να της αρέσουν τα κείμενα σου. Βάλε κι έναν μήνα το λιγότερο μέχρι να αποφασίσετε να βρεθείτε δια ζώσης. Σε αυτό το πεντάμηνο αν βγαίνεις έξω έστω και μια φορά τη βδομάδα θα γνωρίσεις τουλάχιστον δέκα γυναίκες. Που δέκα και που μια. Και την οποία μια δεν την έχεις δει ούτε σε έχει δει. Γιατί πέρα από την πνευματική καλλιέργεια, το χιούμορ, την εξυπνάδα κι άλλες τέτοιες πίπες που λένε κατά καιρούς οι γυναίκες, άμα δεν της αρέσεις εμφανισιακά δεν γίνεται δουλειά.

Χεστήκαμε και γέρνει η βάρκα που λένε…

Γυναικεία αγένεια

Μεσημεράκι στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα. Ίσα που προλαβαίνω το βαγόνι και με το που μπαίνω μέσα βλέπω μια θέση άδεια οπότε λέω ας κάτσω. Στην εσωτερική θέση, από τη μεριά του παραθύρου, κάθεται μια κοπελιά σταυροπόδι. Πλησιάζω να κάτσω κι αυτή είναι ατάραχη. Κάθομαι λοιπόν με τη λεκάνη προς τα έξω γιατί δεν χωράω να κάτσω κανονικά. Τυγχάνω κομματάκι ψηλός και λυγερός σαν τα πλατάνια.

Περιμένω να περάσει κάνα δίλεπτο, λέω δεν μπορεί θα φιλοτιμηθεί να βγάλει τα στραβά της να κάτσει κανονικά. Καθόταν σταυροπόδι προς την εξωτερική πλευρά οπότε η αρίδα της με εμπόδιζε για να κάτσω ευθεία. Ωραία αρίδα παρεμπιπτόντως. Αφού περνάει το δίλεπτο κι εξακολουθεί να είναι αναίσθητη γυρνάω και της λέω, συγνώμη αλλά μήπως μπορείτε να καθίσετε κανονικά γιατί με ενοχλεί το πόδι σας;

Ζήτησα τίποτα υπερβολικό ο πούστης; Δυσανασχέτησε, μου έριξε ένα υποτιμητικό βλέμμα και μου είπε εδώ ήρθες να κάτσεις; Ορίστε λέω; Το μισό βαγόνι μου λέει είναι άδειο, εδώ ήρθες να κάτσεις; Ήθελα να κάτσω δίπλα σου της λέω γιατί είσαι όμορφη αν κι εντελώς γαϊδάρα. Το βούλωσε, κάθισε ίσια και δεν έβγαλε άχνα. Δύο κυρίες που κάθονταν απέναντι γέλασαν.

Η αγένεια στις γυναίκες με ενοχλεί πολύ περισσότερο από ότι στους άντρες. Γιατί στον άντρα λες μαλάκας είναι μη δίνεις σημασία. Τις γυναίκες όμως τις έχω στο μυαλό μου ως όντα με χάρη. Και είναι κρίμα να βλέπεις ένα χαριτωμένο πλάσμα να φέρεται σα ζώο. Κρίμα στον λεβέντη που την πηδάει, θα του τα ‘χει κάνει τσουρέκια.

Αλλαξοκωλιές

Υπάρχουν κάτι στιγμές που νοιώθω πως η ζωή μου είναι ταινία. Νομίζω πως αυτό συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω για να παίρνω κουράγιο. Κι αυτό γιατί ορισμένες καταστάσεις μου φαίνονται πολύ κωμικές.

Χτες το μεσημεράκι με πήρε τηλέφωνο μια καλή μου φίλη η οποία ακουγόταν πολύ απελπισμένη. Θέλω να μιλήσουμε μου λέει, σε πειράζει να περάσω το απόγευμα από το σπίτι; Δεν πάμε της λέω να τα πούμε έξω; Όχι δεν θέλω έξω. ΟΚ έλα σπίτι τότε. Είχα στο πρόγραμμα να βγω και ήλπιζα πως είτε δεν θα το τραβάγαμε πολύ, είτε πως θα την έψηνα αργότερα να έρθει παρέα έξω.

Κατά τις οκτώ λοιπόν αριβάρει η Άρτεμης σπίτι. Έρχεται συνοδεία ενός μπουκαλιού κρασιού. Μάλιστα λέω, η κατάσταση είναι σοβαρή. Η Άρτεμης είναι η φαντασίωση του διανοούμενου. Είναι κατά 60% καλλιεργημένη και κατά 40% καυλιάρα. Σε γενικές γραμμές δηλαδή γυναίκα με γάμα κεφαλαίο. Ετών, τριάκοντα τεσσάρων.

Έβαλα σε μια πιατέλα διάφορα κρακεράκια και ξηρούς καρπούς να μην πιούμε το κρασί ξεροσφύρι και έπιασα έναν καναπέ να ακούσω τη λυπητερή. Η Άρτεμης μπήκε κατευθείαν στο ψητό. Χωρίζω με τον Γιάννη. Ο Γιάννης είναι ο γκόμενος. Μάλιστα λέω με συγκατάβαση. Δεν θα με ρωτήσεις το γιατί μου λέει; Θα ‘πρεπε; Ναι θα ‘πρεπε μου λέει γιατί θέλω να μιλήσω. Συμβιβάζομαι στο δευτερόλεπτο γιατί τη βλέπω να γυαλίζει το μάτι της και ρωτάω γιατί χώρισες;

Με απατά μου λέει. Μου ήρθε κάπως απότομο αυτό. Ο Γιάννης είναι αυτό που λέμε τρέντι γκόμενος. Καλλιεργημένος κι αυτός με τη σειρά του, με καλούς τρόπους, πολύ καλή δουλειά και με έμφαση σε αυτό που λέμε lifestyle. Συμπαθητικός τύπος δηλαδή αλλά για να το πω ευγενικά είναι φλώρος. Και γι αυτό μου κάθισε κάπως οξύμωρο ένας τέτοιος τύπος να κερατώνει μια γυναίκα σαν τη φίλη μου. Αλλά βέβαια είμαι μικρός και ακόμα μαθαίνω τον κόσμο οπότε όλα πιθανά είναι.

Μάλιστα, και δε μου λες τη ρωτάω, πως σου προέκυψε η ιδέα πως σε κερατώνει; Τον έπιασα στα πράσα, σου κάνει αυτό; Ε, όντως αυτό είναι ένα ακλόνητο επιχείρημα δεν λέω. Και ποια ήταν η κορασίδα ρωτάω; Δεν κατάλαβες καλά μου λέει. Με άντρα τον έπιασα. Με άντρα το καταλαβαίνεις; Αυτή την τελευταία πρόταση την είπε τόσο δυνατά που είμαι σίγουρος πως την άκουσε τουλάχιστον ο γείτονας στο διπλανό διαμέρισμα.

Επειδή μου έπεσε σαν τούβλο αυτό, η αντίδραση μου ήταν αυτή του μαλάκα. Δηλαδή τι εννοείς τον έπιασες με άντρα βρε συ Άρτεμης; Ο Γιάννης με τον γκόμενο του σε ένα κρεβάτι να κάνουν ταρζανιές. Κατάλαβες μου λέει; Εδώ λοιπόν πέφτει εκ μέρους μου μια τεράστια παύση. Σκέφτομαι τα χίλια δύο αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος ποιο είναι το κατάλληλο να πω. Διάλειμμα για διαφημίσεις.

Υπάρχει κάτι που για να είμαι ειλικρινής δεν έχω πολυκαταλάβει. Στο δικό μου κεφάλι η ομοφυλοφιλία είναι μια κατάσταση που ξεφεύγει κάπως από τα απλά πλαίσια της τάσης. Δηλαδή είτε είσαι ομοφυλόφιλος, είτε δεν είσαι. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ που δεν είμαι. Για να το πω αλλιώς μου φαίνεται κάπως ξεκούδουνη η λογική του δοκιμάζω για να δω πως είναι. Δεν είναι μινεστρόνε οι αλλαξοκωλιές για να δοκιμάσεις. Υποθέτω πως προϋποθέτουν μια γενικότερη εσωτερική αλλαγή. Γιατί έχω την αίσθηση πως δεν είναι απλά το σεξ που καθορίζει έναν ομοφυλόφιλο. Αλλά μάλλον λάθος τα ‘χω μάθει τα πράγματα.

Προσωπικά ας πούμε δεν αποκλείω καθόλου το ενδεχόμενο κάποια στιγμή στο μέλλον να γίνω ομοφυλόφιλος. Θεωρώ όμως δεδομένο πως όταν μου προκύψει αυτό θα πάψει αυτομάτως να με ελκύει ερωτικά το γυναικείο σώμα. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πως αλλιώς μπορεί να γίνει. Μπορεί δηλαδή ένας άντρας να νοιώθει ταυτόχρονα ερωτική έλξη για ένα γυναικείο και για ένα αντρικό σώμα; Κάπου δεν μου κάθεται αυτό ως νοοτροπία.

Βέβαια όλοι αυτοί οι προβληματισμοί ουδόλως βοήθησαν την Άρτεμης η οποία είχε μια δικαιολογημένη αγανάκτηση. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν μου έλεγε η γκόμενα μου πως έχει γκόμενα αν και είναι πολύ πιθανό με βάση το πώς σκέφτεται το 95% των αντρών να της ζητούσα να κάνουμε κάνα τρίο.

Με τα πολλά κι αφού η ώρα είχα πάει έντεκα και ήταν προφανές πως θα το ξενυχτάγαμε κατάληξα να της λέω πως δεν υπάρχει λόγος να το παίρνει προσωπικά και ας το δει ως κέρατο ανεξάρτητα από το φύλο ώστε να μην κάνει και ψυχοφθόρους συνειρμούς. Και βέβαια για να τονώσω το ηθικό της, τής είπα όσο πιο πειστικά μπορούσα πως τη θεωρώ θεογκόμενα και δεν είναι προσωπική της ήττα το γεγονός πως ο γκόμενος της πήγε με άντρα αλλά απλά έτυχε να τα φτιάξει με άνθρωπο που δεν ήξερε τι ήθελε. Το οποίο βέβαια μπορούσα να της το πω ανά πάσα στιγμή αρκεί να με ρώταγε, δεν χρειαζόταν να μάθω πως την κεράτωσε με τον Βρασίδα για να σχηματίσω άποψη πως ο Γιαννάκης ήταν βλάκας.

Ε, και κουβέντα στην κουβέντα, πιάσανε και τα κομπλιμέντα και τονώθηκε σημαντικά η αυτοπεποίθηση της, είχαμε πιει κι όλο το μπουκάλι το κρασί, τελικά καταλήξαμε στο κρεβάτι να παίζουμε τη μπάρμπι και τον τζον-τζον. Το οποίο πολύ το χάρηκα γιατί αφενός είμαι της νοοτροπίας πως φίλοι κι εραστές είναι ακόμα καλύτερα, αφετέρου ανέκαθεν τη γούσταρα πολύ ως γκόμενα.

Άξιος ο μισθός του κυβερνητικού εκπροσώπου

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε άγνοια για το περιστατικό με το blogme.gr αλλά έκανε μια γενικότερη διαπίστωση πως πολλές φορές τα blogs διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις. Με βάση τη συγκεκριμένη διατύπωση μπορούμε να συμπεράνουμε πως ο Ρουσόπουλος τιμάει το ψωμί που τρώει στο Μαξίμου. Για να διαπιστώσει ας πούμε πως κάποια blogs διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις θα έπρεπε να τα παρακολουθεί έτσι; Αν όμως παρακολουθούσε έστω και ένα blog αποκλείεται να μην είχε μάθει για την υπόθεση του blogme.gr μιας και βούιξε ο τόπος.

Άρα; Άρα ο Ρουσόπουλος κάνει προπαγάνδα εναντίον των blog γιατί αυτό τον βολεύει. Κι ο λόγος που τον βολεύει είναι επειδή τα blogs είναι ανώνυμα άρα και μη ελεγχόμενα. Οπότε ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις κάτι μη ελεγχόμενο είναι να το απαξιώσεις. Όχι πως αυτή τη στιγμή τα blogs ενοχλούν την εξουσία. Απλά ο σωστός πολιτικός προσέχει για να έχει.

Τσάμπα μάγκες

Μια φορά κι έναν καιρό που πήγαινα στο σχολείο όταν κάναμε ταρζανιές στην τουαλέτα δεν φωνάζαμε και την παρέα μας να παίρνει μάτι. Με όσα έχουν ακουστεί στην πρόσφατη υπόθεση βιασμού μιας κοπελιάς μου φαίνεται πως οι σημερινοί πιτσιρικάδες έχουν χάσει εντελώς το μέτρο.

Τώρα βέβαια θα μου πείτε πως στα δεκαεφτά τα βλέπεις όλα υπό το πρίσμα της μαγκιάς. Βασική προϋπόθεση όμως του μάγκα είναι να έχει κι αξιοπρέπεια. Αλλιώς είναι τσάμπα μάγκας.