Γυναικεία αγένεια

Μεσημεράκι στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα. Ίσα που προλαβαίνω το βαγόνι και με το που μπαίνω μέσα βλέπω μια θέση άδεια οπότε λέω ας κάτσω. Στην εσωτερική θέση, από τη μεριά του παραθύρου, κάθεται μια κοπελιά σταυροπόδι. Πλησιάζω να κάτσω κι αυτή είναι ατάραχη. Κάθομαι λοιπόν με τη λεκάνη προς τα έξω γιατί δεν χωράω να κάτσω κανονικά. Τυγχάνω κομματάκι ψηλός και λυγερός σαν τα πλατάνια.

Περιμένω να περάσει κάνα δίλεπτο, λέω δεν μπορεί θα φιλοτιμηθεί να βγάλει τα στραβά της να κάτσει κανονικά. Καθόταν σταυροπόδι προς την εξωτερική πλευρά οπότε η αρίδα της με εμπόδιζε για να κάτσω ευθεία. Ωραία αρίδα παρεμπιπτόντως. Αφού περνάει το δίλεπτο κι εξακολουθεί να είναι αναίσθητη γυρνάω και της λέω, συγνώμη αλλά μήπως μπορείτε να καθίσετε κανονικά γιατί με ενοχλεί το πόδι σας;

Ζήτησα τίποτα υπερβολικό ο πούστης; Δυσανασχέτησε, μου έριξε ένα υποτιμητικό βλέμμα και μου είπε εδώ ήρθες να κάτσεις; Ορίστε λέω; Το μισό βαγόνι μου λέει είναι άδειο, εδώ ήρθες να κάτσεις; Ήθελα να κάτσω δίπλα σου της λέω γιατί είσαι όμορφη αν κι εντελώς γαϊδάρα. Το βούλωσε, κάθισε ίσια και δεν έβγαλε άχνα. Δύο κυρίες που κάθονταν απέναντι γέλασαν.

Η αγένεια στις γυναίκες με ενοχλεί πολύ περισσότερο από ότι στους άντρες. Γιατί στον άντρα λες μαλάκας είναι μη δίνεις σημασία. Τις γυναίκες όμως τις έχω στο μυαλό μου ως όντα με χάρη. Και είναι κρίμα να βλέπεις ένα χαριτωμένο πλάσμα να φέρεται σα ζώο. Κρίμα στον λεβέντη που την πηδάει, θα του τα ‘χει κάνει τσουρέκια.