Είμαι ένας μικροαστός νοικοκύρης

«Οι αναρχικοί συνδυάζουν την πίστη στη δυνατότητα βίαιης και ξαφνικής μεταμόρφωσης της κοινωνίας με την εμπιστοσύνη στην ορθή λογική των ανθρώπων και στη δυνατότητα ανθρώπινης βελτίωσης και τελείωσης» James Joll-Οι αναρχικοί (εκδόσεις Επίκουρος)


Εν ολίγοις δεν αρκεί απλά να καις, πρέπει να κομίζεις και ένα μήνυμα για αλλαγή. Από όλους αυτούς τους μαλάκες που καίνε κανείς δεν έχει να πει κάτι συγκεκριμένο. Οι πιτσιρικάδες που διαδηλώνουν ειρηνικά από την άλλη έχουν πολλά να πουν. Η επιστολή που μοιράσανε στην κηδεία ήταν γροθιά στο στομάχι. Θέλω να πάω να τα πάρω αγκαλιά και να πιάσω τον κερατά τον μπάτσο που τα χτυπάει να του τρίψω τη μούρη στο οδόστρωμα.

Οι αντιεξουσιαστές, μιλάω γι αυτούς που μιλάνε δημοσίως, νομίζουν πως έχουν το μονοπώλιο στην δυσαρέσκεια για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Πως αυτοί κατέχουν το μυστικό για το πώς μπορεί να αλλάξει η κοινωνία. Κι όταν αρχίζουν να μιλάνε νομίζεις πως ακούς την Παπαρήγα σε στιγμές παράκρουσης. Έβγαλε έναν ο Θεοδωράκης τις προάλλες και αυτά που έλεγε τα διάβαζε. Λες κι άμα τα έλεγε από καρδιάς θα του βάζανε μικρό βαθμό. Τι υποκρισία Θέε μου.

Κι άλλοι είμαστε δυσαρεστημένοι με όσα συμβαίνουν. Κάποιοι από εμάς πιστεύουμε πως τον κόσμο μπορείς να τον αλλάξεις και με πιο ήπιο τρόπο. Χωρίς να καις το μαγαζί του άλλου. Με συμμετοχή, με διαδηλώσεις, να φας και λίγο ξύλο από τον μπάτσο γιατί άμα δεν νοιώσεις στο πετσί σου την αυθαιρεσία του κράτους δεν επαναστατείς αλλά όχι με το να σκοτώνεις το όνειρο του μεροκαματιάρη. Αυτό είναι σκέτος χουλιγκανισμός. Τυφλή βία που δεν εξυπηρετεί τίποτα.

Επίσης δεν δέχομαι τους τιμητές του κώλου. Που όλοι ξαφνικά έγιναν αγωνιστές και κρίνουν τους άλλους. Που αντί να κάτσουμε να συζητήσουμε όλοι μαζί ήρεμα και πολιτισμένα για την επόμενη μέρα, βγάζουμε πιστοποιητικά επαναστατικότητας και κοιτάμε να καταδικάσουμε τους άλλους. Οι άλλοι είναι πάντα το πρόβλημα. Και που τελικά όλοι έχουμε να πούμε τη μαλακία μας με ένα στεντόρειο ύφος λες και εμείς ξέρουμε καλύτερα από όλους.

Έχω μεγαλώσει στα Εξάρχεια. Πριν καλά-καλά τελειώσω το σχολείο τα έπινα στο Dada. Έχω ξενυχτήσει εκατοντάδες βράδια σουλατσάροντας στους πεζόδρομους και στα σοκάκια. Παρόλα αυτά ξεκάθαρη άποψη για το πολιτικό σκηνικό των Εξαρχείων δεν έχω. Ξέρω πάντως πως πολλά από αυτά που ακούγονται δεν είναι απλά προπαγάνδα των εγκάθετων. Βολεύει πολύ η αντίληψη πως οι «αναρχικοί» είναι οι καταπιεσμένοι επαναστάτες αλλά καμιά φορά καλό είναι να κοιτάμε και την πραγματικότητα. Συμμαθητής μου στην τρίτη Λυκείου πήγαινε και τα έσπαγε στις παραμονές της επετείου του πολυτεχνείου για το χαβαλέ. Και είμαι σίγουρος πως υπήρχαν πολλοί τέτοιοι. Κι αν υπήρχαν τότε, θα υπάρχουν και σήμερα.

Βγαίνουν τώρα ορισμένοι και κουνάνε το δάχτυλο επικριτικά στην κοινωνία που έψαχνε λέει ο άλλος τι τηλεόραση θα αγοράσει. Πως γεμίσαμε ξαφνικά ρε σεις τόσους πολλούς επαναστάτες; Εγώ δεν πιστεύω πως το να καταναλώνεις σε κάνει εξ’ ορισμού συντηρητικό. Έχω ένα αμάξι και δύο μηχανές. Αυτό μου απαγορεύει να μιλάω; Το να είσαι άνεργος δεν είναι κατ’ ανάγκη επαναστατικό. Μπορεί απλά να είσαι τεμπελόσκυλο. Άμα μπούμε στη λογική να κρίνουμε προθέσεις και τον ιδιωτικό βίο του καθενός το ‘χουμε χάσει το παιχνίδι.

Επαναστάτης δεν γίνεσαι με το να απαξιώνεις τους συμπολίτες σου για τις επιλογές και τον τρόπο ζωής τους. Επαναστάτης γίνεσαι όταν εμπνέεις την αλλαγή. Άμα πας στον άλλο και του κουνάς το δάχτυλο επικριτικά λέγοντας του πόσο μαλάκας είναι λογικά θα σε αγνοήσει. Αν θες τον άλλο να σε ακούσει μίλησε του χωρίς να τον κρίνεις. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αφήστε λοιπόν τις μεγαλοστομίες και κοιτάξτε πως θα μπορέσετε να μιλήσετε στην κοινωνία. Επανάσταση δεν είναι μόνο να πας να πλακώσεις τον μπάτσο στο ξύλο. Είναι και το να πας φαγητό μια μέρα σε έναν ηλικιωμένο που ζει μόνος του. Αλλάζει κι έτσι ο κόσμος.

Μπορεί να κάνω και λάθος. Ένας μικροαστός νοικοκύρης είμαι που λέει την άποψη του.