Γυναικείες αγωνίες

Από ρεπορτάζ γυναικείου περιοδικού σε επίδειξη μόδας. «Η φίλη μου, εντυπωσιασμένη από μια τουαλέτα Oscar de la Renta με δαντέλα, έβγαζε την πλατινένια πιστωτική κάρτα της και υπέγραφε το ποσό των 14.000 ευρώ»

Εδώ είναι που λένε σιγά μη σκίσεις κάνα καλτσόν. Απ’ όσο ξέρω στις επιδείξεις μόδας δεν αγοράζεις τα ρούχα και σίγουρα δεν πληρώνεις με πιστωτική κάρτα.

Τι το ψάχνουμε. Από τη στιγμή που άρχισαν και οι γυναίκες να πουλάνε μούρη και παραμύθι δεν είναι να απορείς που οι σχέσεις πάνε όπως πάνε.

Ανεκδοτάκι για ποδοσφαιρόφιλους

Η συμφωνία με τη γυναίκα σου απόψε είναι τίμια:

Εσύ θα κάτσεις να δεις το ματσάκι στην τηλεόραση (τελικός champion’s league) κι εκείνη θα βγει με τις φίλες της.

Ήσυχος κι ωραίος βλέπεις τον αγώνα με πίτσες και μπύρες και μετά το τέλος πηγαίνεις νυσταγμένος για ύπνο.

Γύρω στις 3.00 νοιώθεις τη γυναίκα σου να ξαπλώνει κι αυτή δίπλα σου. Είναι μεθυσμένη αλλά στ’ αρχίδια σου, εσύ πέρασες καλά.

Το πρωί σηκώνεσαι και πας να δεις το αμάξι. Ίσως μέσα στην τύφλα της καθώς οδηγούσε να το χτύπησε σε κάποιο σημείο.

Ευτυχώς το αμάξι είναι μια χαρά. Όλα είναι εντάξει.

Κάνεις να φύγεις χαρούμενος όταν ξαφνικά βλέπεις αυτό:

Αστυνόμος Σαϊνης

Πριν κάποια χρόνια ψηφίστηκε ένας νόμος για την καταπολέμηση των ηλεκτρονικών τυχερών παιχνιδιών ο οποίος είχε ως παράπλευρη απώλεια αλλεπάλληλες εφόδους της αστυνομίας σε Internet cafes. Πέρσι είχαμε τη σύλληψη του δημιουργού του Dirty Works Greece, ενός δικτυακού τόπου ο οποίος ήταν φάρσα. Και τώρα έχουμε τη σύλληψη ενός ανθρώπου που δημιούργησε μια μηχανή αποδελτίωσης του ελληνικού ιστολογίου. Κομμάτια ενός πάζλ που συνθέτουν την εικόνα μιας τριτοκοσμικής χώρας με σοβαρό έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας.

Όλα αυτά βέβαια έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Την υπηρεσία δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας. Θα περίμενε κανείς πως μια τέτοια υπηρεσία, τόσο λόγο ονόματος όσο και λόγο ευθύνης θα ήταν στελεχωμένη από το κατάλληλα καταρτισμένο προσωπικό. Φανταστείτε δηλαδή έναν αστυνομικό της δίωξης ναρκωτικών να μην μπορεί να ξεχωρίσει την κοκαΐνη από το αλεύρι. Για τέτοιες καταστάσεις μιλάμε.

Από το να καθόμαστε όμως και να σιχτιριάζουμε με την ανικανότητα της πολιτείας μπορούμε να αναλάβουμε δράση. Προτείνω τα εξής

Να συνταχθεί ένα συνοπτικό δελτίο τύπου στα αγγλικά το οποίο να διανεμηθεί σε όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία του κόσμου με έναν τίτλο του τύπου «Η ελληνική πολιτεία λογοκρίνει τα blogs».

Να φτιάξει ο λεβέντης του blogme.gr μια σελίδα όπου θα μπορούμε να υπογράφουμε για την υποστήριξη μας. Δεν χρειάζονται πολλά. Όνομα, επώνυμο και διεύθυνση email. Και μέσω αυτής της κίνησης να αξιώσουμε ορισμένα πράγματα

1. Την δημόσια αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του παθόντος από την ελληνική αστυνομία.

2. Την παραίτηση του προϊσταμένου της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος.

3. Τη δημιουργία ενός φορέα ο οποίος θα αναλαμβάνει την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των διαδικτυακών πολιτών στα πρότυπα του φορέα «Συνήγορος του πολίτη».

Αν και φρέσκος στα blogs υπολογίζω πως υπάρχουν πάνω κάτι πέντε χιλιάδες ελληνικά blogs. Ο καθένας από εμάς γνωρίζει τουλάχιστον δέκα άτομα που έχουν σχέση με το Διαδίκτυο. Ας ενημερώσουμε τους γνωστούς και φίλους μας κι ας λάβουμε τα μέτρα μας. Μπορούμε άνετα να μαζέψουμε εκατό χιλιάδες υπογραφές.

Στο κελί 32, στον Κορυδαλλό

Εδώ κι αρκετά χρόνια μου έχει προκύψει μια απορία σχετικά με αυτό που ονομάζουμε σωφρονιστικό σύστημα. Η απορία μου αφορά το γεγονός πως δεν καταλαβαίνω ποιον ακριβώς σκοπό εξυπηρετούν οι φυλακές.

Ας πάρω λίγο τα πράγματα από την αρχή για να εξηγήσω το πρόβλημα μου. Δέχομαι τη λογική της ποινής. Επίσης δέχομαι τη λογική της δεύτερης ευκαιρίας. Εξαιρουμένης της περίπτωσης της παιδεραστίας, σε αυτούς τους ανθρώπους δεν με ενδιαφέρει να τους προσφέρω ως κοινωνία δεύτερη ευκαιρία. Δέχομαι πως στον εκάστοτε εγκληματία πρέπει να δοθεί χρόνος και οι κατάλληλες συνθήκες για μεταμέλεια. Αλλά δεν βλέπω σε τι από όλα αυτά βοηθούν οι φυλακές.

Έτσι όπως το βλέπω οι φυλακές το μόνο που καταφέρνουν είναι απλά να απομονώνουν το πρόβλημα. Παίρνουμε δηλαδή έναν άνθρωπο που έχει παρανομήσει, τον στέλνουμε στου διαόλου το κέρατο ώστε να πάψει πια να μας απειλεί και παύουμε να ασχολούμαστε μαζί του. Και τελικά αν θα μεταμεληθεί για τις πράξεις του είναι καθαρά θέμα τύχης.

Ποιος παράγοντας δηλαδή υπαγορεύει πως κριτήριο για τη μεταμέλεια ενός ανθρώπου είναι να τον κλείσεις σε ένα δωμάτιο δύο επί τρία όπου εννιά στις δέκα φορές δεν θα είναι καν μόνος του; Αυτό είναι καψώνι και επί της ουσίας πράξη εκδίκησης. Σεβαστό κι αυτό αλλά τότε κακώς λέγεται σωφρονισμός. Επί της ουσίας δηλαδή στα δικά μου μάτια οι φυλακές εξυπηρετούν τον ακριβώς αντίθετο σκοπό από αυτόν για τον οποίον δημιουργήθηκαν.

Προφανώς στις φυλακές έχεις χρόνο να σκεφτείς. Κι όντας απομονωμένος από εξωτερικά ερεθίσματα θες δεν θες σκέφτεσαι. Οπότε εκεί μπορεί να σου προκύψει και η μεταμέλεια. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει επειδή η φυλακή είναι η ιδεατή λύση που σε οδηγεί εκεί. Απλά οποιονδήποτε άνθρωπο κι αν απομονώσεις από εξωτερικά ερεθίσματα είναι δεδομένο πως θα περάσει το χρόνο του κάνοντας ενδοσκόπηση. Οι φυλακές όμως υποτίθεται πως αντιπροσωπεύουν κάτι διαφορετικό.

Και μετά υπάρχει και το άλλο πρόβλημα. Άντε και κάποιος μεταμελείται για τις πράξεις του. Πως ακριβώς ενσωματώνεται μετά στην κοινωνία; Όταν έχεις ζήσει δεκαπέντε χρόνια στη λογική να κάνεις την ανάγκη σου ένα μέτρο από εκεί που κοιμάσαι πόσο χρόνο θες απλά για να θυμηθείς πως είναι η απλή ζωή; Δεν μιλάω καν για το να βρεις δουλειά. Μιλάω για το να συνηθίσεις να ζεις διαφορετικά. Εγώ έτσι όπως το βλέπω θα μου έπαιρνε τουλάχιστον δύο χρόνια για να συνηθίσω στην ιδέα πως μπορώ να αλλάζω σώβρακο όσο συχνά θέλω. Εδώ διακοπές πας δύο βδομάδες και μετά θες άλλες τόσες για να προσαρμοστείς στην καθημερινότητα.

Μετά σκέφτομαι και κάτι άλλο. Από τους δέκα που μεταμελούν πόσοι το πράττουν υπό το βάρος των συνθηκών της φυλακής; Δηλαδή είναι ένα πράγμα να πεις μετάνιωσα για τις μαλακίες που έκανα κι εντελώς διαφορετικό να πεις εγώ σε αυτή την κόλαση που λέγεται φυλακή δεν ξαναπάω. Γιατί στη δεύτερη περίπτωση έχουμε φροντίσει ως κοινωνία να σε βάλουμε μεν στο σωστό δρόμο όχι όμως επειδή σου δείξαμε καμιά φοβερή αλήθεια αλλά επειδή σου δείξαμε τι σε περιμένει άπαξ και ξανακάνεις μαλακία. Δεν μου αρέσει ως λογική. Κι αν ως νομοταγής πολίτης αποτελώ κομμάτι του συστήματος που τιμωρεί τους παρανόμους ντρέπομαι για το πώς τους φερόμαστε.

Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το ιδανικό σωφρονιστικό σύστημα. Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος. Από τα λίγα που καταλαβαίνω θα διάλεγα ένα σύστημα το οποίο να δίνει μεν τη δυνατότητα ενδοσκόπησης στους φυλακισμένους αλλά παράλληλα να μην τους στερούσε βασικά συστατικά της καθημερινότητας. Να τους μορφώνει, να τους απασχολεί με κάποιον τρόπο, να τους καλλιεργεί και βέβαια να τους κρατά απομονωμένους. Οι αγροτικές φυλακές για παράδειγμα μου κάνουν περισσότερο νόημα. Γιατί με τη σημερινή κατάσταση αυτό που ουσιαστικά κάνουμε στους παρανόμους είναι να τους εκδικούμαστε. Τους εκδικούμαστε μεν αλλά δεν το λέμε ευθέως γιατί προσβάλει τις αρχές μας. Τους βάζουμε να ζήσουν σε άθλιες συνθήκες χώρια που οι φυλακές είναι μέρη που η παρανομία πάει σύννεφο.

Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το ιδανικό σωφρονιστικό σύστημα αλλά πιστεύω πως οι σημερινές φυλακές είναι το χειρότερο που θα μπορούσαμε να εφεύρουμε.

Πάλι υγρασία σήμερα

Το χάραμα που ξύπνησα είχε μια ομίχλη άλλο πράγμα έξω. Ωραία λέω, θα μας αλλάξει τα φώτα η υγρασία πάλι. Μου τη δίνει στα νεύρα η υγρασία. Κολλάνε τα πατώματα, ότι κι αν φορέσω ζεσταίνομαι, σχεδόν μονίμως νυστάζω συν του ότι με πιάνει ένας ελαφρύς πονοκέφαλος όταν βγαίνω έξω λες και έχω ένα αμόνι στο κεφάλι.

Κατά τις δέκα αριβάρισε ο κούριερ με το δαχτυλίδι. Διαπίστωση πρώτη, είχαν ανοίξει το δέμα στο τελωνείο για φορολογικούς λόγους. Δεν με πείραξε που το άνοιξαν, εξάλλου δικαίωμα τους είναι. Με πείραξε που το είχαν κάνει κώλο. Ρε μπαγλαμάδες, λίγη διακριτικότητα δεν βλάπτει. Διαπίστωση δεύτερη. Το δαχτυλίδι δεν μου έκανε, ήταν μεγαλύτερο από όσο περίμενα.

Στην αρχή παραξενεύτηκα γιατί είχα μετρήσει το μέγεθος πριν το αγοράσω. Μια και δυό μπαίνω στο site που το παρήγγειλα. Κάτσε να δω λέω που έγινε η μαλακία. Το site παρεμπιπτόντως είναι το novica.com. Έχει παπάδες μέσα από ρούχα και είδη διακόσμησης λατινοαμερικάνικης τεχνοτροπίας. Ειδικά οι γυναίκες είμαι σίγουρος πως θα το εκτιμήσουν.

Βρήκα ένα κείμενο που είχαν για την αντιστοίχιση μεγεθών, το τύπωσα για δεύτερη φορά και καθόμουν και μέτραγα την περιφέρεια του δαχτύλου. Κι εκεί που μέτραγα βλέπω μια υποσημείωση στο τέλος του κειμένου. Όταν τυπώνετε τη σελίδα έγραφε, φροντίστε να μην έχει το acrobat ρύθμιση που συμπιέζει το μέγεθος της σελίδας. Γαμώ το φελέκι μου, αυτό δεν το είδα. Το ξανατυπώνω αφαιρώντας τη συγκεκριμένη ρύθμιση και διαπιστώνω πως όντως είχα παραγγείλει μεγαλύτερο μέγεθος από το σωστό. Αι σιχτίρ.

Τώρα πρέπει να το πάω να μου το μικρύνουν. Καμιά πατέντα να μικραίνουμε το μέγεθος ενός δαχτυλιδιού ξέρετε; Ένας φίλος μου είπε πως μπορώ να βάλω σιλικόνη από μέσα αλλά μου φάνηκε πολύ κάπως. Αν βέβαια μου το πει και δεύτερος θα το δοκιμάσω.

Σε κάμια ωρίτσα λέω να πάω για καφέ με έναν φίλο στο Θησείο. Διέσχισα χτες περπατώντας την Αεροπαγίτου κι είχε μπόλικο κόσμο έξω. Λιακάδα γαρ. Γι αυτό μ’ αρέσει πολύ αυτή η χώρα.

Θέλω ποδήλατο

Γενικά στη ζωή μου προσπαθώ να μην είμαι γκρινιάρης άνθρωπος. Το εθνικό άθλημα της κριτικής όλων των άλλων προσπαθώ να το αποφεύγω. Αλλά σήμερα δεν τα κατάφερα. Εκεί που περπάταγα μια χαρά κι ωραία στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου κατέβαινε φουλαριστός ένα ποδηλάτης. Φορούσε στολή ποδηλασίας επομένως συμπέρανα πως κάτι κοντά σε προπόνηση έκανε.

Παραβλέποντας το γεγονός πως κατέβαινε του σκοτωμού σε πεζόδρομο, με έπιασε το παράπονο που είναι τόσο εχθρική αυτή η πόλη στα ποδήλατα. Ουσιαστικά δηλαδή εμείς οι ίδιοι είμαστε εχθρικοί. Γιατί η πόλη και συγκεκριμένα η Αθήνα στην οποία τυγχάνει να ζω μια χαρά είναι για ποδήλατο.

Από τα ελάχιστα πράγματα για τα οποία ζηλεύω τους κατοίκους άλλων χωρών είναι το ποδήλατο. Θεωρώ ευλογία να μπορείς να καβαλήσεις το ποδηλατάκι σου και να πας μια βόλτα μια ωρίτσα την ημέρα. Κι αν δεν έχεις χρόνο για βόλτες πας στη δουλειά με το ποδήλατο. Κι αυτό βόλτα θα ήταν. Άσε που θα κινούμασταν και πιο γρήγορα από ότι τώρα με τα αυτοκίνητα. Κι αν σκεφτεί κανείς πόσο λίγοι γυμναζόμαστε διπλό το όφελος.

Δεν ξέρω ποιες συνθήκες θα έπρεπε να ικανοποιηθούν ώστε να γίνει πιο φιλική η πόλη για τα ποδήλατα. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για στρατηγικές και ιστορίες για ινδιάνους αλλά τους πολιτικούς δεν τους εμπιστεύομαι οπότε έχω πάψει να περιμένω να δώσουν λύσεις σε προβλήματα, είτε αυτά αφορούν το δημόσιο χρέος, είτε την τιμή της μπάμιας στη λαϊκή.

Μάλλον από εμάς πρέπει να γίνει η δουλειά αλλά δεν βλέπω το πώς. Το ποδήλατο είναι από τους λίγους λόγους για τους οποίους είμαι ικανός να κάνω εσωτερική μετανάστευση. Έχω βίτσιο με τις βόλτες. So far βολεύομαι περπατώντας αλλά καβάλα σε ένα ποδήλατο είναι ακόμα καλύτερα. Ζηλεύω τους λίγους που έχουν τα guts να το επιχειρούν. Και ζηλεύω ακόμα περισσότερο αυτούς που ζουν σε πόλεις φιλικές για ποδήλατο.

Όταν η φύση έχει κέφια

Situation normal all fucked up

Τελικά δεν έχω καταλάβει τι γίνεται με την απεργία των εκπαιδευτικών. Τις προάλλες η μία εφημερίδα έγραφε πως η απεργία φθίνει και η άλλη πως γιγαντώνεται. Ανάλογα με το που ανήκει ο καθένας βλέπει και τα πράγματα.

Επίσης δεν έχω καταλάβει γιατί κάνουν καταλήψεις οι μαθητές. Διάβαζα δηλώσεις μαθητών κι έλεγε ένας θέλουμε να καταργηθεί η βάση του δέκα. Τι λέτε ρε μπαγλαμάδες; Κι εγώ στο σχολείο μαθητής του δέκα, άντε του δεκατρία ήμουν. Δεν ήθελα όμως να μπω και στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή μπάτε σκύλοι αλέστε θα το κάνουμε το πανεπιστήμιο; Να μπαίνουν μαθητές του πέντε και μετά να μιλάμε για το επίπεδο της παιδείας κι άλλες τέτοιες πίπες. Εν ολίγοις οι μαθητές βαρέθηκαν να κάθονται σπίτι μόνοι τους κι αποφάσισαν να περνάνε την ώρα τους στα σχολεία. ΟΚ, αυτούς τους καταλαβαίνω.

Από την άλλη είναι οι γονείς οι οποίοι ενοχλούνται λέει γιατί δεν έχουν που να αφήσουν τα παιδιά. Αυτό κι αν είναι ξεφτίλα για τη δημόσια παιδεία. Να έχουν καταντήσει τα σχολεία αποθετήρια ανηλίκων. Αλλά βέβαια όταν η διδασκαλία των μαθημάτων καλύπτεται από τα φροντιστήρια ποιος τα γαμεί τα σχολεία;

Τους δασκάλους τους καταλαβαίνω. Στο δικό μου σύστημα αξιών ο δάσκαλος θα έπρεπε να είναι ο πιο υψηλά αμειβόμενος δημόσιος υπάλληλος. Ο ίδιος δάσκαλος όμως θα έπρεπε να επιζητά την αξιολόγηση. Ακόμα περισσότερο θα έπρεπε να εμπνέει γιατί με το στανιό θυμάμαι πάνω από τρεις καθηγητές από το σχολείο (και από τους τρεις τους δύο τους θυμάμαι γιατί μας έβγαζαν έξω και πίναμε μπύρες).

Επίσης δεν καταλαβαίνω κι αυτή τη μόνιμη δικαιολογία της κυβέρνησης πως δεν υπάρχουν λεφτά. Πώς να βρεθούν λεφτά όταν ο ΟΣΕ είναι μέσα κάπου έξι δις ευρώ και η Ολυμπιακή κοστίζει στο κράτος μισό δις το χρόνο; Να λεφτά να δώσεις στους δασκάλους. Αλλά αυτά είναι τα δύσκολα κι ως γνωστόν οι πολιτικοί είναι για τα εύκολα.

Γι αυτά και για άλλα πολλά είναι που δεν πολυκαταλαβαίνω τι γίνεται στην παιδεία. Καταλαβαίνω βέβαια πως ο χοντρός για να πάρει την εξουσία έταξε λαγούς με πετραχήλια στους πάντες και τώρα κάνει ταμείο αλλά αυτά τα ξέρουμε εδώ και δεκαετίες, έτσι πάει το παραμύθι με τους πολιτικούς. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι που θα βγει αυτή η ιστορία γιατί κάτι φίλους εκπαιδευτικούς που έχω τους είδα πολύ αγριεμένους.

Βέβαια έχει και τα καλά της η ιστορία. Έχουν γεμίσει τα μπαράκια πιπίνια. Δεν μ' αρέσουν τα πιπίνια αλλά αρέσουν σε πολλούς φίλους μου οπότε έχουμε έναν επιπλέον λόγο να βγαίνουμε όξω.