Μια υπέροχη μέρα

Σήμερα ήπια τον πρώτο καφέ μετά από τρεις μήνες. Μια μόλυνση στο στομάχι με είχε οδηγήσει προ τριμήνου στο νοσοκομείο κι εκεί μου σύστησαν να σταματήσω τους καφέδες για όσο διάστημα θα διαρκούσε η θεραπεία. Όχι πως έπινα πολλούς, έναν όλο κι όλο την ημέρα. Αλλά κι αυτός ο ένας ήταν απαγορευτικός. Όπως και τα τσάγια τα οποία έπινα σε μεγάλες ποσότητες. Καφεϊνη μου λένε μαχαίρι. Κι εγώ υπάκουσα.

Σήμερα βγήκα το πρωί να πάω να καταθέσω το λουλουδικό μου στο Πολυτεχνείο. Χάζεψα λίγο και τον κόσμο όπου διαπίστωσα πως είχε πάρα πολλές πιτσιρίκες οι οποίες αν και εδώ και χρόνια δεν είναι στο target group μου χαίρεσαι να τις βλέπεις γιατί ομορφαίνουν το περιβάλλον. Δροσερά χαμόγελα, σπιρτόζικα μάτια και γλυκές φατσούλες. Δυστυχώς οι περισσότερες ήταν ξέμπαρκες. Οι πιτσιρικάδες φαίνεται είναι απασχολημένοι με τα playstation.

Μετά το έκοψα ποδαράτο προς Θησείο κι όταν έφτασα Μοναστηράκι με έπιασε μια ακατανίκητη επιθυμία να κάτσω σε ένα καφέ. Μια και δυό την αράζω και παίρνω ένα τηλέφωνο το γιατρό να τον ρωτήσω αν μπορώ επιτέλους να πιω έναν γαμημένο καφέ. Με ρωτάει δύο-τρία πράγματα για την πορεία της θεραπείας και μου λέει εντάξει πιες αλλά μόνο έναν, μην το παραγαμήσεις και πίνεις έναν την ημέρα. ΟΚ μόνο έναν.

Όταν ήρθε η γκαρσόνα να πάρει την παραγγελία τη ρώτησα αν φτιάχνουν ελληνικό με μπρίκι. Μου είπε πως φτιάχνουν μόνο στη μηχανή. Εκεί λοιπόν της εξήγησα πόσο πολύ λαχταρούσα να πιω καφέ και πόσο πολύ μεγάλη χάρη θα μου έκαναν αν τον έφτιαχναν στο μπρίκι. Της είπα και τα απαραίτητα κομπλιμέντα χωρίς να φανώ πως υπερβάλλω, πράγμα δύσκολο γιατί ήταν αστέρι από εμφάνιση, καθώς και δύο-τρεις μαλακιούλες να χαλαρώσουμε. Ολόκληρη περιπέτεια για να πιω έναν καφέ όπως τον θέλω.

Παρήγγειλα έναν ελληνικό με μπόλικο καϊμάκι και πετάχτηκα σε ένα περιπτέρι παραδίπλα να πάρω ένα πακέτο camel άφιλτρο. Το τσιγάρο το ‘χω κόψει εδώ και κάνα χρόνο αλλά μια φορά στο τόσο καπνίζω ένα-δυο. Και ειδικά τώρα που είχα να πιω τρεις μήνες καφέ ήθελα οπωσδήποτε ένα. Το κάπνισα σα φυλακισμένος που έχει μόλις βγει από την απομόνωση.

Πολύ το απόλαυσα. Άφησα ένα βαρβάτο πουρμπουάρ στην γκαρσόνα για τον κόπο της. Και στο γυρισμό για το σπίτι σκεφτόμουν γι άλλη μια φορά πόσο πολύπλοκες έχουμε κάνει τις ζωές μας ψάχνοντας την ευτυχία μέσα από υλικά αγαθά. Για μένα η ευτυχία σήμερα ήταν μέσα σε ένα φλιτζάνι καφέ. Λίγο ακόμα δηλαδή και θα έβρισκα το δρόμο της φώτισης σαν Μαχάντμα.