Χάθηκε η μπέσα

Τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια συναντώ όλο και πιο συχνά άντρες που δεν έχουν ίχνος μπέσας. Ανθρώπους που σου λένε κάτι σήμερα και μετά από δύο βδομάδες το παίρνουν πίσω. Και όχι μόνο το παίρνουν πίσω αλλά μετά προσπαθούν να σε βγάλουν και μαλάκα γιατί δήθεν εσύ παρεξήγησες τις προθέσεις τους.

Αυτή τη συμπεριφορά τη συναντώ παντού. Τη συναντώ κυρίως στα επαγγελματικά αλλά δυστυχώς τη συναντώ και σε φιλικές σχέσεις. Στα επαγγελματικά ας πούμε έχουμε φτάσει στο σημείο να μιλάμε για επιχειρησιακή κουλτούρα, το λεγόμενο corporate culture. Υπάρχουν πολλοί άντρες, όπως υπάρχουν και γυναίκες, που είναι ταγμένοι ψυχή τε και σώματι σε αυτή την κουλτούρα. Οποιοδήποτε μανατζερίστικο βιβλίο όμως κι αν διαβάσεις υπάρχει ειδικό κεφάλαιο που μιλάει για τη συνέπεια. Πουθενά δεν γράφει πως αν είσαι ασυνεπής και ο λόγος σου δεν έχει αξία θα πας μπροστά. Έχω καταλήξει σε ένα ενδεχομένως εμβόλιμο και αυθαίρετο συμπέρασμα να μην εμπιστεύομαι και κυρίως να μην πολυκάνω παρέα με ανθρώπους που έχουν ταχθεί στο corporate culture.

Στα δε φιλικά με ξενερώνει να βλέπω ανθρώπους που δηλώνουν πως είναι αυτό, εκείνο και το άλλο και μετά να βλέπεις με τις συμπεριφορές τους να ακυρώνονται. Μεγάλωσα με μια παιδεία η οποία ορίζει πως ο άντρας δεν χρειάζεται να δηλώνει τίποτα για τον εαυτό του. Τα πάντα προκύπτουν από τις συμπεριφορές μας. Δεν χρειάζεται να αρχίζεις λέγοντας εγώ κάνω αυτό κι εγώ δεν κάνω το άλλο. Άστο να προκύψει μόνο του. Τι αγωνία είναι κι αυτή που ζούμε τελικά να πρέπει μονίμως να δηλώνουμε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε;

Σημείωση, οι περισσότεροι φίλοι μου είναι 35+. Το επισημαίνω γιατί είμαι της λογικής πως ο άντρας δικαιολογείται μέχρι τα 35 να μην ξέρει τι του γίνεται. Από εκεί και πέρα πρέπει να έχει κατασταλάξει σε κάποια πολύ βασικά πράγματα για τον εαυτό του, όπως ποιες δραστηριότητες του αρέσουν, ποιες ιδεολογίες τον καλύπτουν, ποιες γυναίκες του αρέσουν, κουλουπού.

Πολλές φορές φίλοι μου έχει τύχει να απορούν πως στο κέρατο τα καταφέρνω να έχω κατά καιρούς μερικές εκπληκτικά όμορφες γυναίκες για γκόμενες. Τους απαντώ πως αυτό γίνεται γιατί δεν τις παραμυθιάζω. Δεν με πιστεύουν. Στη δική τους κοσμοθεωρία το παραμύθι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας του φλερτ. Δεν εννοώ το αθώο ψέμα, εννοώ το δούλεμα.

Κάποτε έχασα την καλύτερη γυναίκα της ζωής μου επειδή την παραμύθιασα αγρίως. Από τότε αποφάσισα να μην ξαναπουλήσω μούρη σε γυναίκα. Και κάπου εκεί κατάλαβα πως η μπέσα είναι κάτι που οι γυναίκες εκτιμούν πάρα πολύ σε έναν άντρα. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Παρελκόμενο της απώλειας μπέσας είναι η πεποίθηση που έχουν πολλοί άντρες σήμερα πως οι γυναίκες ψάχνουν τα λεφτά. Γιατί είναι πιο εύκολο βλέπεις να κυνηγάς τα φράγκα από το να έχεις ακεραιότητα χαρακτήρα. Πολύ πιο εύκολο. Ναι, αν έχεις λεφτά βρίσκεις γκόμενα εύκολα. Ισχύει αυτό. Αλλά δεν είναι αποκλειστικό. Βρίσκεις εξίσου εύκολα και χωρίς να έχεις μία. Στον κύκλο μου γνωρίζω αρκετούς φραγκάτους ανθρώπους. Όλοι έχουν γκόμενες. Κανείς όμως δεν είναι ερωτευμένος. Και τώρα που το σκέφτομαι ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που τους είδα ερωτευμένους.

Μπορεί να ακουστεί βαρύ αυτό που θα πω αλλά περισσότερη μπέσα βρίσκω σε ομοφυλόφιλους άντρες παρά σε ετερόφυλους. Σπάνια θα μου τύχει πούστης άνθρωπος να μου κάνει πουστιά. Τόσο σπάνια που θα πρέπει να σπάσω το κεφάλι μου για να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά.

Πιστεύω πως το 95% των προβλημάτων που προκύπτουν στις σχέσεις των δύο φύλων οφείλονται στην έλλειψη μπέσας που έχουμε οι άντρες. Γιατί όλες οι γυναίκες deep down είναι πλάσματα που περιμένουν να αγαπηθούν και να δοθούν άνευ όρων. Στο χέρι μας είναι να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι απέναντι τους ώστε να διώξουμε κι όλες τις ανασφάλειες που έχουν. Αλλά δυστυχώς δεν το κάνουμε. Και γι αυτό καθόμαστε και σπαταλάμε το χρόνο μας σε ανούσιες οπερέτες. Το μουνί θέλει ειλικρίνεια.