Εκμοντερνίστηκα

Η σχέση που είχα με τα αντρικά καλλυντικά ήταν ανέκαθεν τυπική. Τι κάνετε, πως είστε. Ένα aftershave, κάνα αποσμητικό κι αυτό ήταν όλο. Δεν τα απέφευγα για λόγους «αντρίλας», θεωρώντας δηλαδή πως τα καλλυντικά είναι μόνο για τους χλεχλέδες. Απλά τα θεωρούσα περιττά. Στη ζωή όμως λένε μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες.

Τον τελευταίο μήνα για αδιευκρίνιστους λόγους άρχισα να βγάζω μπιμπίκια στο πρόσωπο. Στη ζωή μου δεν είχα ποτέ ανάλογο πρόβλημα. Είχα μείνει με την εντύπωση πως το συγκεκριμένο φαινόμενο εμφανίζεται στην εφηβεία κι αφού τότε τη γλύτωσα δεν θα με απασχολούσε ποτέ. Καμία σχέση. Η δερματολόγος που επισκέφτηκα μου είπε πως μπιμπίκια βγάζουν οι άνθρωποι και στα εξήντα τους.

Αφού λοιπόν με εξέτασε και με ρώτησε για τις συνθήκες διαβίωσης, μου πρότεινε κάποια προϊόντα περιποίησης προσώπου. Εγώ νόμιζα πως θα τη γλυτώσω με μια αλοιφή. Αμ δε. Ολόκληρη σειρά μου είπε να αγοράσω. Μια κρέμα απολέπισης, μια ενυδάτωσης, μια φαρμακευτική για τα σπυράκια, άλλη κρέμα για καθημερινό καθαρισμό και μια αλοιφή ειδικά για τη μύτη. Κουράζομαι και μόνο να τα γράφω.

Έχω μια φίλη που δουλεύει σε ένα κατάστημα Body Shop και με εξυπηρέτησε. Της έδωσα τη λίστα που μου έγραψε η δερματολόγος και μου πρότεινε μόνη της τι να πάρω. Ευτυχώς γιατί βαριέμαι να κάθομαι και να μου περιγράφουν προϊόντα τα οποία δεν καταλαβαίνω.

Τώρα πια είμαι ένας μονδέρνος άντρας. Τρομάρα μου.