Internet@Greece

Διάβαζα σε ένα άρθρο περιοδικού για τη χαμηλή διείσδυση του Internet στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το άρθρο μόλις το 19% του πληθυσμού στην Ελλάδα είναι χρήστες του μέσου.

Καταρχήν εμένα αυτό το 19% δεν μου φαίνεται λίγο. Το πολύ και το λίγο εξαρτάται από τι θες να πουλήσεις. Και δεν βλέπω κανένα λόγο για τον οποίο δύο εκατομμύρια άνθρωποι να θεωρούνται πολύ μικρό κοινό γι αυτό που πουλάς. Σε σύγκριση με άλλα ευρωπαϊκά κράτη το ποσοστό είναι θλιβερό. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι να κάνουμε μια ξερή σύγκριση σε επίπεδο αριθμών. Και οι Ασιάτες που την έχουν δέκα πόντους δεν έχουν πρόβλημα να ερωτευτούν, να κάνουν σχέσεις και να κάνουν οικογένειες.

Κάπως έτσι περνάμε στην ουσία του θέματος. Τι σκατά δηλαδή είναι αυτό που θέλουν να κάνουν ορισμένοι και τα δύο εκατομμύρια δυνητικοί πελάτες δεν τους φτάνουν; Τίποτα είναι η απάντηση. Μπορώ να καταλάβω πως το eshop.gr για παράδειγμα θα ήθελε το κοινό να ήταν τριπλάσιο. Αλλά με δεδομένο πως η πλειονότητα όσων έχουν σχέση με την τεχνολογία βρίσκονται ήδη online οι πωλήσεις επιχειρήσεων συναφών με τεχνολογία δεν θα βελτιωνόταν και πολύ.

Η συγκεκριμένη θεώρηση έχει και μια άλλη παράμετρο. Ποια κίνητρα υπάρχουν για να μπουν περισσότεροι χρήστες στο Διαδίκτυο; Δεν υπάρχουν είναι η απάντηση. Λέμε για παράδειγμα για τις ευρυζωνικές συνδέσεις. Πως τις αξιοποιούν τέτοιες συνδέσεις οι κάτοχοι τους; Όσους ξέρω να έχουν ADSL συνδέσεις κατεβάζουν από το Internet όλη μέρα τσόντες και πειρατικές ταινίες ή μουσική. Αυτός είναι ο δρόμος προς την ανάπτυξη; Η τσόντα;

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν υπηρεσίες στο Διαδίκτυο. Αυτή είναι η ουσία του θέματος. Δεν υπάρχουν καταρχήν υπηρεσίες από το ίδιο το κράτος. Και το βασικότερο δεν υπάρχουν υπηρεσίες από τις επιχειρήσεις. Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας του προβλήματος. Για παράδειγμα σε επίπεδο τουρισμού ελάχιστα ελληνικά ξενοδοχεία προσφέρουν τη δυνατότητα για online κρατήσεις. Όταν λέμε online κρατήσεις εννοούμε να πληρώνεις με την κάρτα και να ξεμπερδεύεις, όχι απλά να συμπληρώνεις μια φόρμα εκδήλωσης ενδιαφέροντος να κλείσεις ένα δωμάτιο. Αυτό το κάνω κι από το τηλέφωνο.

Το ακόμα πιο θλιβερό είναι πως δεν υπάρχει ηλεκτρονικό εμπόριο. Εδώ και τέσσερα χρόνια αγοράζω από ένα μαγαζί στην Ιταλία μέσω Internet πουκάμισα. Σε μια επικοινωνία που είχα μαζί τους μου είπαν πως όταν κάποια στιγμή αποφάσισαν να πουλήσουν τα προϊόντα τους μέσω Internet οι πωλήσεις τους εξαπλασιάστηκαν. Εδώ πήρα μια μέρα τηλέφωνο το Manetti να τους ρωτήσω γιατί δεν πουλάνε τα πουκάμισα τους μέσω Internet και μόνο που δεν με έβρισαν. Δεν είναι η πολιτική μας μου είπαν. Τότε έχετε λάθος πολιτική ρε παιδιά. Ούτε και οι εκπτώσεις ήταν πολιτική σας αλλά μόλις φάγατε το σκατό αλλάξατε γνώμη.

Έβλεπα ας πούμε το site του Κορρέ. Ωραία επιχείρηση αυτή. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί δεν πουλάνε τα προϊόντα τους και μέσω του Διαδικτύου. Κι ακόμα χειρότερα γιατί δεν φτιάχνουν ένα χρηστικό site όπου να μπορώ να δω εύκολα και γρήγορα τη μεγάλη γκάμα προϊόντων που έχουν. Έχουν φτιάξει ένα site για να το βλέπουν οι ίδιοι, εικαστικά δηλαδή όμορφο αλλά χρηστικά αδιάφορο. Αυτό είναι λάθος νοοτροπία marketing. Σκοπός σου δεν είναι να μου δείξεις πόσο όμορφα εικαστικά είναι τα προϊόντα σου εκτός κι αν τελικά προσπαθείς να μου πεις να τα αγοράσω επειδή έχουν ωραία συσκευασία. Σκοπός σου είναι να πουλήσεις και ως προς αυτό οφείλεις να μου παρέχεις πέντε γαμημένες υπηρεσίες. Δεν μπορώ να κάθομαι στο φαρμακείο και να ψάχνω με τις ώρες τι προϊόντα βγάζεις τη στιγμή που είναι άλλοι δέκα πελάτες μέσα. Φτιάχτε ρε μαλάκες ένα χρηστικό site με γράμματα που είναι λίγο μεγαλύτερα από τις ψείρες όπου να μπορώ να αγοράσω τα προϊόντα σας και να κατεβάσω έναν κατάλογο σε .pdf μορφή να τον διαβάσω με την ησυχία μου. Τα λεφτά μου θέλετε, κερδίστε τα.

Στο εξωτερικό το Internet είναι κανάλι πώλησης για τις επιχειρήσεις. Δεν έχει αντικαταστήσει τα άλλα κανάλια πώλησης, είναι συμπληρωματικό και την ίδια στιγμή αυτόνομο. Στην Ελλάδα είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι επιχειρήσεις που έχουν εισάγει το Διαδίκτυο στα κανάλια πώλησης τους.

Αυτή η διαφορά δεν οφείλεται σε άγνοια. Οφείλεται σε διαφορά νοοτροπίας. Στην Ελλάδα υπάρχει η νοοτροπία της αρπαχτής. Γιατί δεν μαζεύονται για παράδειγμα όλα τα εμπορικά καταστήματα της Μυκόνου να φτιάξουν ένα site που να αποτελεί τουριστικό οδηγό για το νησί; Τόσο δύσκολο είναι; Ποιος περιμένουν να το κάνει; Το κράτος; Θα μπορούσε να το κάνει και το κράτος αλλά το θέμα είναι πως το κράτος στη χώρα μας μαλακίζεται. Μπορείς να κάθεσαι και να το βρίζεις όλη μέρα ή μπορείς να κάτσεις και να κάνεις τη δουλειά μόνος σου. Σαν τον άλλο που περιμένει να περάσει ο δήμος να του καθαρίσει το φρεάτιο που βρίσκεται ακριβώς έξω από το μαγαζί του και στο τέλος πλημμυρίζει το μαγαζί.

Κολλάω στον τουρισμό γιατί κάνω πολλά ταξίδια. Λες θα πας ας πούμε Αγγλία. Μπαίνεις στο visitlondon.com και βλέπεις παπάδες. Που θα πας, που θα φας, τι θα δεις, που θα μείνεις, συγκοινωνίες, τα πάντα. Εδώ τι αντίστοιχο έχουμε; Ένα αρχίδι. Βγαίνει ας πούμε η Πετραλιά και μας ανακοινώνει τη νέα σούπερ ντούπερ διαφημιστική καμπάνια της χώρας μας για προσέλκυση τουριστών. Έχει κονδύλι για διαφήμιση στο Internet; Τσου. Έχει μήπως κονδύλι για να φτιαχτούν πέντε sites της προκοπής να βλέπουν οι ξένοι; Και πάλι τσου. Κι όλα αυτά τη στιγμή που το 40% των κρατήσεων παγκοσμίως γίνεται μέσω Internet. Hellooooo.

Επομένως τι καθόμαστε και συζητάμε ρε παιδιά; Με βάση το επίπεδο και τον πλούτο των πραγμάτων που μπορείς να κάνεις στο Internet στην Ελλάδα αυτό το 19% των χρηστών εμένα μου φαίνεται πολύ υψηλό ποσοστό. Για τη Γερμανία μπορεί να είναι αστείο αλλά πηγαίνετε να δείτε τι μπορεί να κάνει ο γερμανός online και μετά τα ξαναλέμε.