Καταναλωτισμός

Είμαι Αθήνα για κάποιο ραντεβού. Κατά τις έντεκα με παίρνει η μάνα μου στο τηλέφωνο. Ήθελε αν ευκαιρούσα κάποια στιγμή μέχρι το απόγευμα να πάω να πάρω κάτι σεντόνια που είχε παραγγείλει μιας και ήμουν με το αυτοκίνητο. Επειδή μάνα είναι μόνο μία δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά.

Αφού τελειώνω με κάτι ραντεβού κατά τις 4 το απογευματάκι πετάγομαι για τα σεντόνια. Το μαγαζί ήταν πίσω από την Ερμού. Μπαίνω μέσα και παθαίνω το πρώτο σοκ. Κοσμοπλημμύρα. Ψάχνω μια πωλήτρια, δίνω επώνυμο και περιμένω να τα φέρουν. Σε κάνα πεντάλεπτο αριβάρει η πωλήτρια με μια σακούλα που χώραγε μέσα ένα σκύλο μολοσσό. Για μένα είναι όλα αυτά ρωτάω; Η πωλήτρια χαμογέλασε συγκαταβατικά. Σα να μου ‘λεγε μαλάκας άντρας είσαι, τι να σου εξηγώ τώρα.

Ευτυχώς που είχα παρκάρει δύο στενά παραδίπλα. Βάζω την τσάντα στο αμάξι κι από περιέργεια κάνω έτσι να κοιτάξω πόσα σεντόνια έχει μέσα. Ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν εικοσιτέσσερα σετ ζωή να ‘χουν. Πάω στο σπίτι, δίνω τα σεντόνια στη μάνα μου και ρωτάω τη φυσιολογική ερώτηση. Ρε μάνα, τι στο κέρατο τα θες τόσα σεντόνια. Τα είχε προσφορά μου λέει. Εικοσιτέσσερα σετ; Ε, δεν είναι όλα για μένα. Και για πόσες είναι δηλαδή; Για άλλες τρεις. Ο πατέρας μου άκουγε και κουνούσε το κεφάλι του. Εικοσιτέσσερα δια τέσσερα ίσον έξι σετ έκαστη. Και πάλι πολλά. Βάλτε κι άλλα τόσα τουλάχιστον που θα έχουν ήδη στο σπίτι και you get the picture. Ο καταναλωτισμός στην αποθέωση του.

Στο σπίτι έχω πέντε σετ σεντόνια και νοιώθω φλώρος γιατί σκέφτομαι πως και με τρία μια χαρά θα πέρναγα.