Είμαι μικρός και μαθαίνω τον κόσμο

Tuesday, February 27, 2007

Απορία ημέρας

Βρήκαν λέει τον τάφο του Ιησού. Δηλαδή δεν θα φάμε κοκορέτσι φέτος;

Saturday, February 24, 2007

Νυχτοπερπατήματα

Παρασκευή βράδυ έχω βγει με ένα φίλο για μεζέδοκατάσταση. Πήγαμε Άνω Πατήσια. Πλακώσαμε κάτι κοψίδια να γλύφεις τα δάχτυλα σου. Κατά τις 11 κι αφού έχουμε τυλώσει λέμε δεν πάμε να πιούμε και κάνα ποτάκι; Κατηφορίζουμε λοιπόν προς τον Κόμη. All time classic. Την αράζουμε επί της μπάρας, πιάνουμε την κουβέντα και η βραδιά κυλά τζάμι.

Κάποια στιγμή ο φίλος μου παίρνει χαμπάρι πως δύο κοπέλες μας κοιτάνε επιμόνως επί ώρα. Εγώ στην κοσμάρα μου, δεν είχα πάρει πρέφα. Επειδή είμαστε ευγενικοί άνθρωποι τις κερνάμε μια γύρα τα ποτά που πίνουν και τσουπ έρχονται στην παρέα μας. Μετά τις αρχικές χαιρετούρες γινόμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Συζητάμε περί ανέμων και υδάτων με ιδιαίτερη έμφαση από τη μεριά τους στη μαλακία των σημερινών αντρών. ΟΚ λέω, οι κορασίδες διαβάζουν πολύ Marie Claire φαίνεται. Δε γαμιέται, από το να μιλάς για τη διαφθορά στο δημόσιο καλύτερο θέμα είναι αυτό.

Αφού η ώρα έχει πάει δύο γυρνάει ο δικός μου και μου λέει εμείς λέμε να την κάνουμε. Εσείς; Ναι, θα την πάω σπίτι μου. Γιατί άστεγη είναι; Ηλίθια ερώτηση αλλά υπάρχει μια λεπτομέρεια. Ο φίλος μου είναι παντρεμένος. Και η γυναίκα του είναι τουλάχιστον πέντε κλάσεις πιο όμορφη από τη δεσποινίδα που θα έπαιρνε σπίτι. Βγαίνουμε λοιπόν έξω από το μαγαζί όπου έχουμε χωριστεί σε ζευγάρια. Οι κοπέλες έχουν έρθει με ταξί οπότε προσφέρομαι να πάω την άλλη κοπελιά σπίτι της.

Αλλαγή πλάνου. Σαββάτο πρωί. Κατά τις έντεκα βαράει το τηλέφωνο. Ο φίλος από την προηγούμενη βραδιά. Έλα, πως πέρασες χτες; Μια χαρά. Τι έγινε; Την πήγα σπίτι της. Και μετά; Μετά πήγα στο δικό μου σπίτι. Γιατί ρε τι έγινε; Αφού φαινόταν πως σε γούσταρε. Δεν σου έκατσε; Όχι. Γιατί; Μάλλον γιατί δεν της την έπεσα. Και γιατί δεν της την έπεσες; Γιατί δεν ήθελα. Δεν σου άρεσε; Μπα, μια χαρά κοπέλα ήταν. Τι μια χαρά ρε συ, μουνάρα ήταν. ΟΚ, πες το κι έτσι. Τότε αφού σου άρεσε γιατί δεν της την έπεσες; Αν δεν το θυμάσαι έχω ήδη κοπέλα. Καλά εσύ είσαι μεγάλος μαλάκας μου λέει. Και τι της είπες δηλαδή; Την ευχαρίστησα για την παρέα και την καληνύχτισα. Καλά μου λέει η γκόμενα πρέπει να σε έκοψε για μεγάλο κόπανο. Αυτή την εντύπωση έχω κι εγώ του λέω. Είσαι για κλάματα αδερφάκι μου. ΟΚ θα ζήσω κι έτσι.

Κι αφού σας έβαλα στο κλίμα να σας πω τώρα και το συμπέρασμα. Ή μάλλον τα συμπεράσματα γιατί είναι δύο πράγματα που με ενοχλούν με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό.

Το πρώτο είναι που δεν καταλαβαίνω γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο όπου άπαξ και μιλήσεις σε γυναίκα σε μια έξοδο πρέπει να την πηδήξεις κιόλας. Δηλαδή αποκλείεται να τη δεις σαν άνθρωπο και να θες απλά να κάνεις παρέα μαζί της; Η κοπέλα όντως στράβωσε όταν την καληνύχτισα. Με ρώτησε το γιατί και της είπα πως έχω σχέση και δεν μου αρέσει να τσιλημπουρδίζω. Και τότε μου λέει γιατί μας την πέσατε; Κούκλα μου, δύο ποτά σας κεράσαμε. Παρέα θέλαμε. Και η παρέα τουλάχιστον στο δικό μου βιβλίο δεν ισοδυναμεί με πέσιμο. Άμα πήγαινα με οποιαδήποτε γυναίκα κάνω παρέα τότε θα έπρεπε όλη μέρα να είμαι πάνω στο κρεβάτι και να υφαίνω τον αργαλειό.

Το δεύτερο που με ενοχλεί είναι που ζούμε στην εποχή όπου το να είσαι πιστός θεωρείτε ελάττωμα. Ε αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω με τίποτα. Έχω μια σχέση με κοπέλα, είμαι ικανοποιημένος μαζί της και δεν βλέπω κανέναν λόγο να τσιλημπουρδίζω. Πολλοί φίλοι μου από την άλλη το θεωρούν επιβεβλημένο για τους εαυτούς τους. Όπως το θεωρούν επιβεβλημένο και για μένα.

Να πάω με άλλη γυναίκα γιατί; Για την καύλα; Μια χαρά με καυλώνει η καλή μου. Για την εμπειρία; Είχα ένα σωρό εμπειρίες στη ζωή μου. Από ένα σημείο κι έπειτα όλα τα λουλούδια το ίδιο μυρίζουν. Το θέμα είναι να βλέπεις να ανθίζει αυτό που εσύ ποτίζεις. Δεν σου αρέσουν άλλες γυναίκες με ρωτάνε συχνά διάφοροι φίλοι μου που είναι οπαδοί της άλλης νοοτροπίας; Και βέβαια μου αρέσουν. Κάθε μέρα βλέπω ωραίες γυναίκες. Τις βλέπω, τις θαυμάζω κι αυτό ήταν. Μπορεί να τους πω κι ένα κομπλιμέντο με στόχο να εισπράξω ένα χαμόγελο. Δεν χρειάζεται να τις πηδήξω για να ικανοποιηθώ. Το αυθόρμητο χαμόγελο που μου χαρίζει μια άγνωστη με ικανοποιεί εξίσου. Αλλά από εκεί και πέρα η κοπέλα μου είναι ο ναός μου.

Εγώ έτσι όπως το βλέπω είναι πως αυτοί που κερατώνουν συστηματικά το κάνουν από ανασφάλεια. Γιατί δεν τα πάνε καλά με τον εαυτό τους και ψάχνουν την επιβεβαίωση μέσα από ξεπέτες. Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν συγκροτημένο άνθρωπο που να κερατώνει την καλή του. Όλους όσους ξέρω που ξενοπηδάνε είναι άνθρωποι που δεν τους ικανοποιεί η καθημερινότητα τους. Και είναι οι ίδιοι που αν τύχει και μάθουν πως η καλή τους έκανε κι αυτή μια στραβή θέλουν τουλάχιστον δύο χρόνια για να το ξεπεράσουν. Εκεί ξεχνάνε την άνεση και τις μάγκικες κοσμοθεωρίες και τους παίρνει από κάτω.

Και μετά υπάρχει και η άλλη μαλακισμένη νοοτροπία που χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τέτοιες συμπεριφορές. Κάντη της πριν στην κάνει. Ε, αν θέλει να μου την κάνει ας μου την κάνει. Εμένα με ενδιαφέρει να τα ‘χω καλά με τον εαυτό μου για να μην έχω να μετανιώνω για τίποτα. Αν αρχίσουμε στη ζωή μας να πράττουμε προληπτικά τότε θα πρέπει να φορτωθούμε ένα κουμπούρι ο καθένας και να σκοτωνόμαστε αν και μήπως μελλοντικά συμβεί κάτι.

Για μένα εδώ που έχω φτάσει πλέον το σεξ δεν είναι μια αυτόνομη πράξη. Είναι το επιστέγασμα μιας ολόκληρης αλυσίδας γεγονότων. Από το να πιω τον καφέ μου το ξημέρωμα με την καλή μου, να τη χαζεύω όταν κοιμάται, να την πειράζω για να γελάμε, να κάνουμε έναν περίπατο και να της κρατάω το χέρι και χίλιες δυό άλλες δραστηριότητες. Αυτές οι μικρές στιγμές είναι που κάνουν το σεξ μαζί της μια ομορφιά. Κι αυτές οι μικρές στιγμές είναι που απουσιάζουν από οποιαδήποτε άλλη γυναίκα γνωρίζω. Οπότε δεν έχω κανένα απολύτως λόγο να τσιλημπουρδίσω. Έτσι απλά.

Thursday, February 22, 2007

Μας έφαγε το design

Προ εξαετίας αγόρασα ένα hornet εξακοσάρι της Honda. Το θεωρώ ως ένα από τα πιο όμορφα και συνάμα «αλήτικα» μηχανάκια που έχουν βγει ποτέ και βέβαια η εμφάνιση του ήταν ο πρωταρχικός λόγος που το αγόρασα. Στην πορεία βέβαια βγήκε και εξαιρετικά αξιόπιστο, όπως συμβαίνει με όλα τα οχήματα της συγκεκριμένης φίρμας. Μιας κι έχει γράψει στο κοντέρ αρκετές δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα σκεφτόμουν να το πουλήσω.












Μέχρι που είδα πως θα είναι το μοντέλο που θα κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά. Του γάμησαν τη μάνα, με το μπαρδόν κιόλας. Ποιος ο λόγος να πάρεις κάτι με κλασική σχεδίαση και να το μετατρέψεις σε αυτή τη μεταμοντέρνα μαλακία; Στο φινάλε ρε κερατά αν θες να φτιάξεις κάτι τόσο πολύ διαφορετικό βγάλε ένα καινούργιο μοντέλο κι άσε το παλιό με μικρές αλλαγές. Αν αυτό λέγεται εξέλιξη ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θα πάρω.













Τελικά δεν υπάρχει περίπτωση να το πουλήσω εκτός κι αν στο μέλλον αποφασίσει η Honda να βγάλει κάτι που να του μοιάζει. Με τρομοκρατεί η ιδέα κάτι τόσο πολύ όμορφο να εξαφανιστεί από την αγορά σε μερικά χρόνια. Αι σιχτίρ με τις σχεδιαστικές υπερβολές.

Tuesday, February 20, 2007

Γυναίκες σε σύγχυση

«Οι περισσότεροι άντρες που έχουν χρήματα, δεν ξέρουν να ζήσουν», μας πληροφορεί η Ειρήνη Χειρδάρη από το περιοδικό Status σύμφωνα με δήλωση φίλης της που είναι killer (ότι κι αν σημαίνει αυτό). Και λίγο παραπάνω η ίδια φίλη ισχυρίζεται πως τους τα τρώει για να αγοράσει για τον εαυτό της ρούχα παπούτσια, αυτοκίνητα, διακοπές σε εξωτικά resorts και πράσινα άλογα.

Το ‘χω ξαναπεί. Από τη στιγμή που οι γυναίκες άρχισαν να πουλάνε μούρη δεν είναι να απορεί κανείς για το πώς έχουν καταντήσει οι σχέσεις των ανθρώπων. Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί ορόσημο μούφας, πουλ μουρ και σαπουνόπερας.

Πέρα από το γεγονός πως η αρθογράφος περνάει μια εικόνα για τη φίλη της που ελάχιστα απέχει από αυτή της πουτάνας. Εκλεπτυσμένης μεν, πουτάνας δε. Κι επειδή συνήθως περιοδικά διαβάζουν οι wannabe, γιατί δεν ξέρω κανέναν φτασμένο τύπο να διαβάζει lifestyle περιοδικά, γαλουχείται μια γενιά ανθρώπων που νομίζουν πως για να γαμήσουν πρέπει να πληρώσουν. Εξάλλου το γράφει ευθαρσώς η συντάκτρια για τη φίλη της. «Είναι κούκλα, πανέξυπνη, με αστείρευτο χιούμορ και πάθος». Σα να λέμε η τέλεια γκόμενα. «Αλλά κοστίζει», μας πληροφορεί. Σα να λέμε είναι προϊόν.

Μανδάμ Χειρδάρη αν ήμουν γυναίκα θα ντρεπόμουν γι αυτά που γράφετε. Τώρα που είμαι άντρας απλά κουνάω το κεφάλι μου με συγκατάβαση.

Υ.Γ: Το γεγονός πως τα ελληνικά περιοδικά lifestyle πάνε κατά διαόλου σε πωλήσεις δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να μην καταλαβαίνει γιατί συμβαίνει.

Monday, February 19, 2007

Φέτος στις απόκριες ντύθηκα Αεκτζής

Μας ξέσκισε χτες ο Παναθηναϊκός και περαστικά μας. Με το γαύρο λίγο η διαιτησία, λίγο τα αυτογκόλ το κρύψαμε. Αλλά χτες το κατάλαβαν μέχρι και οι πέτρες. Η ομάδα είναι για τα πανηγύρια. Καλό κι άγιο το rotation αλλά το θέμα είναι να έχουμε και κάνα έμπειρο παίκτη εκτός από τους πιτσιρικάδες. Όταν όλοι ψώνιζαν παίκτες εμείς ψωνίζαμε ύφος. Το ύφος του Ντέμη που ώρα είναι να πάρει τον πούλο και να πάει σπίτι του γιατί ούτε επί Τροχανά δεν είχαμε τέτοια ρεζιλίκια.

Saturday, February 17, 2007

Ανεκπλήρωτοι έρωτες

Η Μάρθα είναι μια δεκαεφτάχρονη πιτσιρίκα που μένει στην ίδια πολυκατοικία με εμένα. Όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της είναι σαν τα κρύα τα νερά, δροσερή, σπιρτόζα και χαρωπή. Επίσης είναι αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί μου. Το έχει εκμυστηρευτεί στην κολλητή της, η αδερφή της οποίας είναι γνωστή μου και μου το σφύριξε μεταξύ σοβαρού κι αστείου.

Η Μάρθα είναι ο βασικός λόγος που έχω να πάω γυμναστήριο εδώ και ένα δίμηνο, από τη μέρα δηλαδή που έμαθα τα αισθήματα της για μένα. Ο λόγος είναι πως η ώρα που επέστρεφα από το γυμναστήριο συνέπιπτε με την ώρα που σχόλαγε από το σχολείο. Αυτό που φαινόταν καθαρή σύμπτωση, να την πετυχαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας τουλάχιστον δύο φορές τη βδομάδα, ήταν προσχεδιασμένο εκ μέρους της. Την έστηνε κάνα πεντάλεπτο και περίμενε πότε θα αριβάρω ώστε να με πετύχει και να μπούμε μαζί. Μου το είπε κι αυτό η αδελφή της κολλητής της.

Το πρόβλημα είναι πως νοιώθω εξαιρετικά άβολα από τη στιγμή που έμαθα πως αισθάνεται. Φοβάμαι πάρα πολύ το ενδεχόμενο να την πληγώσω το οποίο δεν ξέρω πώς να το αποφύγω μιας και τα δικά μου αισθήματα απέναντι της δεν περιλαμβάνουν ίχνος ερωτισμού. Όχι πως δεν είναι ερωτεύσιμη, πάω στοίχημα πως τουλάχιστον μια ντουζίνα πιτσιρικάδες θα έχουν ονειρώξεις μαζί της μιας και είναι πολύ γλυκιά. Απλά δεν μπορώ να δω ερωτικά ένα κορίτσι δεκαεφτά ετών. Δεν μου βγαίνει.

Το δυστύχημα είναι πως θεωρώ δεδομένο πως θα πληγωθεί. Είτε επειδή θα την αποφύγω, είτε επειδή θα της το αρνηθώ, κάποια στιγμή θα βιώσει την απόρριψη από τη μεριά μου. Αισθάνομαι άσχημα αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω. Είναι άδικο γι αυτή γιατί είναι σε μια ηλικία που παθιάζεται με τα πάντα και παραμένει σφόδρα ρομαντική. Χάθηκε να ερωτευτεί κάποιον που να τη γουστάρει;

Friday, February 16, 2007

Απωθημένα

Αν ποτέ βγάλω λεφτά στη ζωή μου θα πάω να αγοράσω μια από αυτές τις μηχανές που έχουν στο Hollywood για τεχνητή βροχή. Έχω βαρεθεί να βλέπω ρομαντικά γαμήσια στις ταινίες κι έξω από το παραθύρι να βρέχει καταρρακτωδώς. Εμένα σπάνια μου συμβαίνει να κάνω σεξ και να βρέχει έξω. Ενώ με το μασίνι πατάς το διακόπτη κι όποτε γουστάρεις βλέπεις να ρίχνει καρέκλες έξω. Οπότε με το τηλεχειριστήριο στο χέρι πλησιάζεις τη γκόμενα και της λες με νόημα «κούκλα είσαι για μια βρόχα;»

Υ.Γ: Ναι ξέρω, θα έχει βροχές το σαββατοκύριακο αλλά δυστυχώς ξέμεινα από partner. Η Άρτεμις είναι εκτός για δουλειές.

Wednesday, February 14, 2007

Είμαι ο και λέγομαι

Παίζει ένα παιχνιδάκι στα blogs όπου ο καθένας λέει πέντε πράγματα για τον εαυτό του και μετά κάνει πάσα σε πέντε άλλους. Την πάσα μου την έκανε η μικρή και τριανταφυλλένια astarti οπότε έχουμε και λέμε

Μ’ αρέσει πολύ να μαγειρεύω και προτιμώ την παραδοσιακή κουζίνα. Αγαπημένες συνταγές είναι οι ψητές σαρδέλες, ντολμαδάκια με κιμά και αμπελόφυλλο, σπανακόρυζο και φασόλια μαυρομάτικα με ντομάτα και κρεμμύδι.

Στο ψυγείο έχω ένα σακουλάκι μπάφο και καπνίζω ένα τσιγάρο μια φορά τη βδομάδα με παρέα.

Συγκινούμαι εύκολα το οποίο λειτουργεί ως εξαιρετική γκομενοπαγίδα. Γι αυτό το λόγο αποφεύγω τα σινεμά.


Αγαπημένη μου ελληνική ταινία είναι ο Ζήκος στο «Της κακομοίρας». Το ‘χω δει ίσα με εβδομήντα φορές και κάθε φορά γελάω με την καρδιά μου.

Έχω ροπή προς το μεταφυσικό, πιστεύω στη μεταθάνατον ζωή, κάνω διαλογισμό δύο φορές την ημέρα και θέλω κάποια στιγμή να ασχοληθώ με το evp (electronic voice phenomena).


Αυτά τα ολίγα απο εδώ, την κάνω για ρακές με φίλους που εκ πεποιθήσεως δεν γιορτάζουν τη σημερινή μέρα αν κι όλοι έχουν αμόρε.

Με τη σειρά μου κάνω πάσα στους

http://deadend-mind.blogspot.com/

http://tuki8eblom.blogspot.com/

http://eygenia.blogspot.com/

http://vatraxokoritso.blogspot.com/

Η γιορτή της αρπαχτής

Πιτσιρικάς που δούλευα σε ένα ανθοπωλείο στη γιορτή των ερωτευμένων ξεφορτωνόμασταν όλη τη σαβούρα. Ο λόγος είναι απλός. Το 80% των αντρών που μπαίνουν σε ένα ανθοπωλείο τέτοια μέρα είναι περιστασιακοί πελάτες. Με άλλα λόγια είναι εντελώς γκάου στο να κρίνουν πότε το τριαντάφυλλο είναι δεκαπενθήμερου και βάλε καθώς η προηγούμενη φορά που αγόρασαν λουλούδια ήταν στην καλύτερη περίπτωση πέρσι τέτοια εποχή.

Με τα χρόνια κατάλαβα πως αντίστοιχες καταστάσεις ισχύουν για την πλειονότητα των καταστημάτων που ευνοούνται από τη σημερινή γιορτή. Εν ολίγοις άπαξ κι είσαι ερωτευμένος τη σημερινή μέρα πρέπει να κάνεις κάτι πραγματικά πρωτότυπο για δώρο, αφήνοντας στην άκρη ανθοπωλεία, εστιατόρια, κοσμηματοπωλεία και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Πάρτης ένα ζευγάρι mules καλύτερα. Για εσώρουχα δεν το συζητώ, είναι μεγάλο σφάλμα να τα κάνεις δώρο γιατί άμα ξέρεις πόσο κόστισαν δεν υπάρχει περίπτωση να της τα σκίσεις.

Tuesday, February 13, 2007

Επέτειος

Σήμερα κλείνουν δύο χρόνια από τότε που έφυγε ο Αργύρης. Ο λόγος ηρωίνη. Αν και φρέσκος ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους μου. Στο τετράμηνο από τη μέρα που τον γνώρισα υποψιάστηκα πως έπαιρνε ναρκωτικά. Μου έκανε εντύπωση που όταν τον είχα ρωτήσει ευθέως μου είχε απαντήσει καταφατικά το ίδιο ευθέως.

Έκανα ότι μπορούσα για να τον ξεκολλήσω από τα ναρκωτικά. Ότι μπορούσα στο μέτρο των δυνατοτήτων μου και κυρίως στο μέτρο που καταλάβαινα. Τον έπαιρνα για βόλτες συνέχεια, προσπαθούσα να τον εισάγω σε νέες δραστηριότητες μπας και βρει κάτι ως ενδιαφέρον. Μέχρι και ταξίδι τον πήγα όπου με μηχανές διασχίσαμε την Αμερική, το είχε καημό να κάνει κάποια μέρα ένα τέτοιο ταξίδι. Βγαίναμε και φλερτάραμε ασύστολα, πίστευα πως αν ερωτευόταν μια γυναίκα ίσως να είχε ένα επιπλέον κίνητρο να καθαρίσει. Τζίφος.

Στο τέλος το μόνο που μπορούσα να του προσφέρω ήταν την παρέα μου κι αυτή από ένα σημείο κι έπειτα την απέρριψε γιατί κατάλαβα πως η παρουσία μου τον πίεζε. Δεν μπορούσα να στέκομαι άπραγος και να τον βλέπω να παρακμάζει. Κι από ότι κατάλαβα αυτή μου η εμμονή κάποια στιγμή τον κούρασε. Τελικά ξεκόψαμε και μετά από μερικούς μήνες μου τηλεφώνησε η αδερφή του για να μου πει πως πέθανε.

Στην κηδεία του γνώρισα όλους εκείνους για τους οποίους μου μιλούσε αλλά δεν είχα δει ποτέ. Όλοι ήταν σκυθρωποί. Δεν είχαμε κάτι να πούμε μεταξύ μας. Αυτός που υποτίθεται πως μας ένωνε ουσιαστικά μας χώριζε. Ήταν από τα πιο άβολα μεσημέρια που έχω ζήσει.

Οι άνθρωποι αλλάζουν επειδή το θέλουν και ποτέ επειδή τους το επιβάλλει το περιβάλλον τους. Κι ο Αργύρης δεν ήθελε να ξεκόψει. Το καταλάβαινα από την πρώτη στιγμή αλλά έπρεπε να κάνω αυτό που θεωρούσα σωστό από τη μεριά μου. Ήταν από ιδιαίτερα εύπορη οικογένεια. Το οποίο ήταν καλό γιατί αν μη τι άλλο δεν γνώρισε εξαθλίωση από τα ναρκωτικά. Είχε και κουλτούρα. Αυτό που δεν είχε ήταν λαχτάρα να ζήσει.

Ένα πράγμα που κατάλαβα στα τρία χρόνια που τον έκανα παρέα είναι πως η εικόνα που είχα για τους ναρκομανείς δεν είχε την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που έχουν «φυσιολογικές» ζωές και είναι βαθιά χωμένοι στην ηρωίνη. Οι εξαθλιωμένοι είναι η μειονότητα.

Το δεύτερο που κατάλαβα είναι πως οι ναρκομανείς δεν έχουν την παραμικρή αυτοεκτίμηση. Είτε ζητιανεύουν στην Ομόνοια για τη χρήση τους είτε τρυπιούνται από την άνεση του σαλονιού τους η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους είναι άθλια. Κάπως έτσι κατάλαβα αργότερα πως η παρουσία μου τον πίεζε, ο δικός μου βαθμός αυτοεκτίμησης τον έκανε να νοιώθει χειρότερα για την κατάσταση του. Είναι ίσως η μεγαλύτερη ειρωνεία της ιστορίας.

Κάθε φορά που βλέπω πρεζάκι στο δρόμο μου έρχεται να το βουτήξω και να το πλακώσω στις κλωτσιές. Ζήσε ρε μαλάκα, τι σου ζητάω. Τελικά το μόνο που κάνω είναι να δίνω λεφτά. Αλλά με αυτά και με αυτά μέσα μου είμαι μπερδεμένος στο θέμα των ναρκωτικών. Από τη μία επειδή απογοητεύτηκα υπάρχουν στιγμές που λέω ας πάνε να γαμηθούν και να ψοφήσουν όλοι. Κι από την άλλη πεισμώνω ακόμα περισσότερο και θεωρώ πληγή για τον κόσμο που έχουμε φτιάξει τις στρατιές ναρκομανών. Δύσκολο πράγμα να είσαι άνθρωπος.

Thursday, February 08, 2007

Πάω για ψάρεμα

Είδα χτες την εκπομπή του Ευαγγελάτου για τα ψάρια. Γάματα με μεγάλα γράμματα. Ψάρια τρώω αρκετά συχνά. Ειδικά δε το καλοκαίρι σχεδόν μέρα πάρα μέρα. Για τα φρέσκα τα ήξερα. Αν δεν είσαι στη θάλασσα να το πάρεις την ώρα που βγαίνει η τράτα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Αλλά για τα κατεψυγμένα είχα μαύρα μεσάνυχτα.

Δεν μπορώ να καταλάβω την εμμονή του συγκεκριμένου δημοσιογράφου να μη λέει ονόματα. Τι σκατά αποδείξεις είναι αυτές όταν δε μου λες για ποιον χτυπά η καμπάνα. Και ποιος μου λέει εμένα πως το ρεπορτάζ δεν είναι στημένο; Πάνε λέει τα στοιχεία στην εισαγγελία. Και λοιπόν; Μαθαίνω μήπως από εκεί τι γίνεται; Ποιος μου λέει πως όλο αυτό δεν χρησιμοποιείται ώστε να τα αρπάζουν από τους παραβάτες για να τους γλυτώσουν τα χειρότερα. Στην Ελλάδα ζούμε έτσι.

Αυτή η σιωπή είναι ένοχη. Ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να παίρνει θέση. Έκανες μια έρευνα, αποκάλυψε τα στοιχεία με το όνομα τους. Η επιχειρηματολογία πως δεν το κάνεις γιατί δεν θες να δημιουργούνται εντυπώσεις και πίπες είναι φούμαρα. Εντυπώσεις δημιουργούνται έτσι κι αλλιώς. Που ξέρω εγώ πως θα φυλαχτώ;

Τελικά το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι ένα και αφορά την παντελή έλλειψη ελέγχων και κατά προέκταση συνεπειών. Λωποδύτες υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Δεν μπορώ να δεχτώ τη νοοτροπία πως εμείς είμαστε γενετικά διαφορετικοί. Απλά μαθαίνουμε στην ατιμωρησία και συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Από τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας μέχρι τον πρόεδρο των βιομηχάνων είναι κοινό μυστικό πως ότι κι αν κάνεις στο φινάλε θα τη γλυτώσεις. Είτε δεν θα σε ελέγξουν ποτέ, είτε αν σε πάρουν χαμπάρι θα λαδώσεις, είτε θα έχεις κολλητό τον μπατζανάκη του γενικού γραμματέα του τάδε υπουργείου και με ένα τηλέφωνο θα την κάνουν γαργάρα την υπόθεση σου, είτε κι αν στο φινάλε σε πιάσουν θα πέσεις στα μαλακά.

Αυτή η χώρα είναι ο παράδεισος του μεσάζοντα. Μέχρι και για να φας ένα ψαράκι φρέσκο πρέπει να έχεις μεσάζοντα. Να πιάσεις στα κολλητηλίκια τον έμπορο που αγοράζει από τον ψαρά ώστε να σε λυπηθεί και να μη σου δώσει τη φόλα.

Εμένα πάντως για να πω την αμαρτία μου άλλο είναι που μου κάνει εντύπωση. Απορώ πως γίνεται να εξακολουθούμε σα μαλάκες να εμπιστευόμαστε τους πολιτικούς. Γιατί με όλα αυτά η αποχή στις βουλευτικές εκλογές θα έπρεπε να πλησιάζει το 50%. Χτες ας πούμε στη συγκεκριμένη εκπομπή ήταν καλεσμένος ο Μαντούβαλος. Μιλάμε για υπόδικο έτσι; Δεν λέω, ο άνθρωπος μπορεί να είναι αθώος. Αλλά μήπως θα ήταν προτιμότερο για τον ίδιο να μην πολύεμφανίζεται μέχρι να γίνει η δίκη και να βγει μια άλφα απόφαση; Γιατί έτσι δείχνει πως δεν έχει καθόλου τσίπα πάνω του. Άποψη μου βέβαια και μπορεί να κάνω και λάθος.

Μου φαίνεται θα αρχίσω να πηγαίνω για ψάρεμα. Άλλη λύση να τρώω φρέσκο ψάρι δεν υπάρχει. Σε αυτή τη χώρα που ζούμε κυριαρχεί το ρητό πως άμα θες να γίνει μια δουλειά σωστά κάντη μόνος σου. Κι ούτε βέβαια μπορώ να σιχτιρίζομαι για την ανεπάρκεια του κράτους. Δεν πα’ να γαμηθούν οι άχρηστοι. Έτσι κι αλλιώς στις εκλογές θα τους μαυρίσω και τους μεν και τους δε.

Με τις υγείες μας.

Tuesday, February 06, 2007

Για παντρεμένους

Ποια θεωρείτε σήμερα καλή σύζυγος;



Αυτή που βοηθάει τον άντρα της στο πλύσιμο των πιάτων

Thursday, February 01, 2007

Τρομοκρατία

Βαριέμαι να γράψω οπότε λέω να το 'ρίξω στα ανέκδοτα.


Ένας ηλικιωμένος άραβας ζει στα περίχωρα της Νέας Υόρκης. Μια μέρα στέλνει ένα email στο γιό του που ζει κι εργάζεται σε άλλη πόλη. Του λέει τα νέα του και με μια δόση μελαγχολίας παραπονιέται πως θέλει να σκάψει τον κήπο για να φυτέψει κηπευτικά και πόσο καλά θα ήταν να βρισκόταν εκεί ο γιός του να τον βοηθήσει. Μετά από μία μέρα λαμβάνει απάντηση από το γιό. «Πατέρα, ΜΗΝ ΣΚΑΨΕΙΣ ΤΟΝ ΚΗΠΟ γιατί εκεί έχω κρύψει τα εκρηκτικά»

Μετά από μία ώρα έχει πλακώσει στο σπίτι το FBI, η CIA, η NSA, και ανακρίνουν το γέρο ενώ παράλληλα κάνουν τον κήπο φύλο και φτερό αλλά δεν βρίσκουν τίποτα.

Περνάει μια μέρα και ο γέρος λαμβάνει άλλο ένα email από το γιό του. «Πατέρα ο κήπος πρέπει να είναι σκαμμένος κι έτοιμος τώρα. Σε φιλώ, με αγάπη ο γιός σου».