Επέτειος

Σήμερα κλείνουν δύο χρόνια από τότε που έφυγε ο Αργύρης. Ο λόγος ηρωίνη. Αν και φρέσκος ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους μου. Στο τετράμηνο από τη μέρα που τον γνώρισα υποψιάστηκα πως έπαιρνε ναρκωτικά. Μου έκανε εντύπωση που όταν τον είχα ρωτήσει ευθέως μου είχε απαντήσει καταφατικά το ίδιο ευθέως.

Έκανα ότι μπορούσα για να τον ξεκολλήσω από τα ναρκωτικά. Ότι μπορούσα στο μέτρο των δυνατοτήτων μου και κυρίως στο μέτρο που καταλάβαινα. Τον έπαιρνα για βόλτες συνέχεια, προσπαθούσα να τον εισάγω σε νέες δραστηριότητες μπας και βρει κάτι ως ενδιαφέρον. Μέχρι και ταξίδι τον πήγα όπου με μηχανές διασχίσαμε την Αμερική, το είχε καημό να κάνει κάποια μέρα ένα τέτοιο ταξίδι. Βγαίναμε και φλερτάραμε ασύστολα, πίστευα πως αν ερωτευόταν μια γυναίκα ίσως να είχε ένα επιπλέον κίνητρο να καθαρίσει. Τζίφος.

Στο τέλος το μόνο που μπορούσα να του προσφέρω ήταν την παρέα μου κι αυτή από ένα σημείο κι έπειτα την απέρριψε γιατί κατάλαβα πως η παρουσία μου τον πίεζε. Δεν μπορούσα να στέκομαι άπραγος και να τον βλέπω να παρακμάζει. Κι από ότι κατάλαβα αυτή μου η εμμονή κάποια στιγμή τον κούρασε. Τελικά ξεκόψαμε και μετά από μερικούς μήνες μου τηλεφώνησε η αδερφή του για να μου πει πως πέθανε.

Στην κηδεία του γνώρισα όλους εκείνους για τους οποίους μου μιλούσε αλλά δεν είχα δει ποτέ. Όλοι ήταν σκυθρωποί. Δεν είχαμε κάτι να πούμε μεταξύ μας. Αυτός που υποτίθεται πως μας ένωνε ουσιαστικά μας χώριζε. Ήταν από τα πιο άβολα μεσημέρια που έχω ζήσει.

Οι άνθρωποι αλλάζουν επειδή το θέλουν και ποτέ επειδή τους το επιβάλλει το περιβάλλον τους. Κι ο Αργύρης δεν ήθελε να ξεκόψει. Το καταλάβαινα από την πρώτη στιγμή αλλά έπρεπε να κάνω αυτό που θεωρούσα σωστό από τη μεριά μου. Ήταν από ιδιαίτερα εύπορη οικογένεια. Το οποίο ήταν καλό γιατί αν μη τι άλλο δεν γνώρισε εξαθλίωση από τα ναρκωτικά. Είχε και κουλτούρα. Αυτό που δεν είχε ήταν λαχτάρα να ζήσει.

Ένα πράγμα που κατάλαβα στα τρία χρόνια που τον έκανα παρέα είναι πως η εικόνα που είχα για τους ναρκομανείς δεν είχε την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που έχουν «φυσιολογικές» ζωές και είναι βαθιά χωμένοι στην ηρωίνη. Οι εξαθλιωμένοι είναι η μειονότητα.

Το δεύτερο που κατάλαβα είναι πως οι ναρκομανείς δεν έχουν την παραμικρή αυτοεκτίμηση. Είτε ζητιανεύουν στην Ομόνοια για τη χρήση τους είτε τρυπιούνται από την άνεση του σαλονιού τους η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους είναι άθλια. Κάπως έτσι κατάλαβα αργότερα πως η παρουσία μου τον πίεζε, ο δικός μου βαθμός αυτοεκτίμησης τον έκανε να νοιώθει χειρότερα για την κατάσταση του. Είναι ίσως η μεγαλύτερη ειρωνεία της ιστορίας.

Κάθε φορά που βλέπω πρεζάκι στο δρόμο μου έρχεται να το βουτήξω και να το πλακώσω στις κλωτσιές. Ζήσε ρε μαλάκα, τι σου ζητάω. Τελικά το μόνο που κάνω είναι να δίνω λεφτά. Αλλά με αυτά και με αυτά μέσα μου είμαι μπερδεμένος στο θέμα των ναρκωτικών. Από τη μία επειδή απογοητεύτηκα υπάρχουν στιγμές που λέω ας πάνε να γαμηθούν και να ψοφήσουν όλοι. Κι από την άλλη πεισμώνω ακόμα περισσότερο και θεωρώ πληγή για τον κόσμο που έχουμε φτιάξει τις στρατιές ναρκομανών. Δύσκολο πράγμα να είσαι άνθρωπος.