Ηλίθια interviews

Τις προάλλες είχα βγει για μπυροποσία μετά φαγητού με έναν φίλο. Στην παρέα, χωρίς να το γνωρίζω, ήταν κι ένας άλλος φίλος του. Επιχειρηματίας στο τιμόνι μεγάλου μαγαζιού. Αναπόφευκτα η κουβέντα κάποια στιγμή πέρασε στα εταιρικά. Και δυστυχώς κόλλησε εκεί.

Το πρόβλημα του τρίτου της παρέας ήταν πως δεν βρίσκει αξιόλογους ανθρώπους να προσλάβει. Θέλει λέει άτομα με entrepreneur λογική δηλαδή σε απλά ελληνικά ανθρώπους με επιχειρηματικό δαιμόνιο. Επειδή έχω πάψει εδώ και χρόνια να δουλεύω σε εταιρίες βαριέμαι τις συζητήσεις που αφορούν τη λεγόμενη εταιρική κουλτούρα. Κι ως συνήθως για να σκεφτείς out of the box πρέπει να είσαι out of the box.

Με τα πολλά κάποια στιγμή καταλήξαμε να συμπλέουμε και οι τρεις στις απόψεις. Και κάπου εκεί μου την έπεσε. Θα σε ενδιέφερε να έρθεις να δουλέψεις για μένα μου λέει; Όχι του είπα. Με ρώτησε το γιατί. Του εξήγησα. Δεν μπορώ να λειτουργήσω σε εταιρικά πλαίσια, έχω ξεμάθει. Αν έρθω να δουλέψω στην εταιρία σου θα υποφέρουμε και οι δύο. Εξωτερικός συνεργάτης πολύ ευχαρίστως. Όχι μου λέει, εσωτερικά σε θέλω. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, οι μπύρες έφευγαν τα μπέρμπον έρχονταν, τελικά μου πήρε μια υπόσχεση πως θα πέρναγα από το μαγαζί για μια συζήτηση.

Και πήγα. Η συζήτηση τελικά ήταν συνέντευξη. Και δυστυχώς δεν είχα ψυχολογία συνέντευξης. Ένας εγώ, τρεις αυτοί. Ένας άντρας και δύο γυναίκες. Ο φίλος του φίλου μου άφαντος. Μόνο η μία γυναίκα μου είπε τη δουλειά κάνει κι αυτή ήταν ψυχολόγος ειδικευμένη σε συνεντεύξεις. Ξενέρωσα. Τους το είπα. Δεν τους άρεσε που τους το είπα. Υποθέτω πως μου είπε πως είναι ψυχολόγος για να με ψαρώσει. Αλλά πως μπορείς να ψαρώσεις έναν άνθρωπο που δεν ψάχνει για δουλειά; Μάλλον το να δουλεύεις σε εταιρίες προϋποθέτει να μην καταλαβαίνεις τα αυτονόητα.

Φρόντισα από την πρώτη στιγμή να τους πω πως ο λόγος που πήγα εκεί είναι για να κάνω κουβέντα με το αφεντικό τους κι όχι για να περάσω συνέντευξη για δουλειά. Υπέθετα πως είχε γίνει κάποια παρεξήγηση την οποία ήλπιζα πως θα έλυνα με αυτή την επισήμανση. Τρίχες. Δεν συγκινήθηκαν καθόλου δείγμα εξωφρενικής βλακείας για τα δικά μου δεδομένα. Υποθέτω πως στο δικό τους κεφάλι τα είπα αυτά για να τους εντυπωσιάσω. Στο δικό μου κεφάλι πάλι τα είπα γιατί έτσι ήταν. Δε βαριέσαι λέω.

Το πρώτο πράγμα που αντιλήφτηκα είναι πως οι συνεντεύξεις έχουν αλλάξει ΠΟΛΥ από την τελευταία φορά που πέρασα συνέντευξη για δουλειά. Βέβαια το μαγαζί όπως είπα ήταν μεγάλο. Αλλά κι έτσι μου έκανε εντύπωση. Το 70% των ερωτήσεων δεν είχαν καμία σχέση με στενά εταιρικά καθήκοντα. Ορισμένες ερωτήσεις ήταν αγενείς, όπως αν έχω σχέση και τι άποψη έχω για τα ναρκωτικά. Κάποιες άλλες ερωτήσεις ήταν καθαρά ψυχολογικού χαρακτήρα. Έχεις μια πολύ σημαντική παρουσίαση από την οποία εξαρτάται το μέλλον της επιχείρησης και την ίδια στιγμή η μητέρα σου μπαίνει εκτάκτως στο νοσοκομείο. Τι θα έκανες; Ήθελα να ’ξερα πόσοι μαλάκες απαντούν πως δεν θα πήγαιναν στο νοσοκομείο.

Τη συγκεκριμένη ερώτηση την έκαναν πριν χρόνια στη σχολή ικάρων. Τώρα βέβαια από πού κι ως που στις επιχειρήσεις θεωρούν πως το να πιλοτάρεις ένα F16 είναι το ίδιο κρίσιμο με το να φτιάχνεις εταιρικές παρουσιάσεις θα σας γελάσω. Αφήστε δε που το μέλλον καμίας επιχείρησης δεν κρέμεται από μια παρουσίαση, αυτά είναι ανούσια διλλήματα για να καλλιεργείται αυτό το έκτρωμα που ονομάζεται εταιρική κουλτούρα.

Και κάποιες άλλες ερωτήσεις ήταν εντελώς ανήθικες. Θα έκανες ερωτική σχέση με στέλεχος αντίπαλης εταιρίας για να ωφελήσεις τη δική σου; Αναρωτιέμαι ποια θεωρείται λογική απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα. Σκέφτηκα να τους πω καμιά χοντράδα για να καταλάβουν πως ρωτάνε μαλακίες αλλά μετά θα έπρεπε να τους εξηγώ και γιατί ρωτάνε μαλακίες οπότε άσε καλύτερα. Δεν απάντησα, σε αυτήν ακριβώς την ερώτηση διέκοψα τη συνέντευξη και σηκώθηκα κι έφυγα.

Η δεύτερη γυναίκα της ομήγυρης μίλησε ελάχιστα σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης. Ήταν όμως εκπληκτικά όμορφη. Με κοίταζε κατευθείαν στα μάτια. Αν ήμασταν σε μπαρ θα ήμουν σίγουρος πως μου την έπεφτε. Εκεί όμως ήμουν σίγουρος πως δεν μου την έπεφτε. Υποψιάζομαι πως ο μόνος λόγος που ήταν παρούσα ήταν ακριβώς λόγω ομορφιάς μάλλον για να αποδιοργανώνουν τους άντρες συνεντευξιαζόμενους. Αναρωτήθηκα αν έχουν καβάτζα κάνα δίμετρο Άδωνη για τις γυναίκες συνεντευξιαζόμενες.

Αν πέρναγα εξετάσεις για να γίνω πράκτορας του FBI θα μου φαινόταν φυσιολογικό να με ρωτάνε τέτοια πράγματα. Στα πλαίσια όμως μιας εταιρίας μου φάνηκε αλλοπρόσαλλο. Σκέφτηκα πόσες κουταμάρες θα ρωτάνε τα παιδιά που πάνε για πρώτη εργασία. Αν συνυπολογίσουμε την ανεργία και το γεγονός πως όλοι οι πρωτοαπασχολούμενοι είναι ψαρωμένοι συμπεραίνω πως η διαδικασία της συνέντευξης για πολλούς ανθρώπους πρέπει να είναι σκέτη φρίκη. Και μετά σκέφτηκα αυτό που έλεγε ο τύπος όταν τα πίναμε πως δεν βρίσκει μάγκες να δουλέψουν γι αυτόν. Τελικά κατάλαβα πως οι συνεντεύξεις στις μέρες μας έχουν αναχθεί σε έναν αγώνα εντυπωσιασμού για το ποιος θα πει την καλύτερη εξυπνάδα. Ε, ρε καημένε, πώς να βρεις σωστούς ανθρώπους όταν οι δικοί σου ρωτάνε τέτοιες μαλακίες.

Έχουμε γίνει ζούγκλα μου φαίνεται. Δεν είναι να απορείς που για πολύ λιγότερα λεφτά πολλοί προτιμάνε το Δημόσιο.