Στον αστερισμό της καχυποψίας

Μου φαίνεται πως ο κόσμος έχει αρχίσει να αγριεύει πολύ. Σήμερα το πρωί ενώ πήγα να παρκάρω το αυτοκίνητο είδα πάνω στο πεζοδρόμιο ένα δερμάτινο χαρτοφύλακα. Υπέθεσα πως κάποιος τον είχε ξεχάσει εκεί, θα τον ακούμπησε στο πεζοδρόμιο για να μπει σε αυτοκίνητο και μετά θα τον ξέχασε. Την άραξα κάνα πεντάλεπτο εκεί να δω αν θα έρθει κανείς να τον πάρει. Τζίφος. Οπότε ήταν προφανές πως ο χαρτοφύλακας είχε μείνει ορφανός.

Ανοίγω το πορτ παγκάζ, τον βάζω μέσα, πετάγομαι σε μια δουλειά και μετά πάω σπίτι. Ανοίγω τον χαρτοφύλακα με την ελπίδα να βρω μέσα κάποιο στοιχείο του κατόχου. Δεν υπήρχε τίποτα. Υπήρχε όμως ένας φορητός υπολογιστής. Η πρώτη σκέψη που έκανα είναι για να μην τον ανοίξω και παραβιάσω την ιδιωτική ζωή του κατόχου να προσπαθήσω να βρω τον ιδιοκτήτη βάσει του σειριακού αριθμού του υπολογιστή.

Έτσι πήρα ένα τηλέφωνο στην εταιρία κατασκευής του φορητού και τους είπα το πρόβλημα. Σκέφτηκα πως ίσως κρατάνε αρχείο με τους σειριακούς αριθμούς των υπολογιστών που δίνουν σε κάθε κατάστημα και πως έτσι θα μπορούσα μέσω του αρχείου πωλήσεων του καταστήματος να βρω τελικά τον ιδιοκτήτη. Τζίφος κι εδώ.

Επομένως η μοναδική λύση που είχα ήταν να ανοίξω τον υπολογιστή. Μια και δύο πάω κατευθείαν στο email. Λέω κάτσε μπας κι έχει signature ο ιδιοκτήτης στα emails που στέλνει και βγάλω άκρη. Δεν είχε. Βρήκα όμως πως ο ιδιοκτήτης ήταν γυναίκα, Χριστίνα το όνομα της. Κάτσε λέω να δω πως συνδέεται στο Internet. Αν βρω τον πάροχο και τους πω το username αυτοί θα έχουν πρόσβαση στο αρχείο με τα προσωπικά στοιχεία και θα μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί της για λογαριασμό μου. Αλλά κι εκεί τζίφος.

Οπότε έκανα κάτι άλλο. Αντέγραψα δέκα emails επιλέγοντας τυχαία διευθύνσεις από το address book της, κι έστειλα emails από τον δικό μου υπολογιστή όπου εξηγούσα πως είχα βρει το χαρτοφύλακα με το φορητό ξεχασμένο σε ένα πεζοδρόμιο και επειδή δεν είχα τρόπο να επικοινωνήσω με τον ιδιοκτήτη αν δεν τους έκανε κόπο να το έκαναν αυτοί για λογαριασμό μου. Έβαλα κι ένα τηλέφωνο από κάτω όπως και το όνομα μου.

Το πρώτο τηλεφώνημα που έσκασε ήταν από άντρα πράγμα που με παραξένεψε καθώς από ότι είχα καταλάβει ο ιδιοκτήτης του φορητού ήταν γυναίκα. Ήταν ο γκόμενος της ο οποίος μου ακούστηκε πολύ τσαμπουκαλεμένος στο τηλέφωνο. Μου άρχισε τα ποιος είσαι εσύ και που μένεις και που βρήκες τον υπολογιστή της κοπελιάς μου. Μαλάκας λέω είναι, μη δίνεις σημασία. Του έκλεισα το τηλέφωνο και ησύχασα.

Το δεύτερο τηλέφωνο τελικά ήταν από την ιδιοκτήτρια. Δώσαμε ραντεβού κοντά στο σπίτι μου για να βρεθούμε και να της το δώσω. Εμφανίστηκε παρέα με έναν άντρα. Μου είπε επιτηδευμένα τσαντισμένος πως είναι αυτός που του έκλεισα το τηλέφωνο στη μούρη. Τον αγνόησα. Μια πολύ γλυκιά κοπελίτσα με ένα πολύ μπούλη γκόμενο που απορώ που βρήκε το θάρρος να είναι τόσο τσαμπουκάς στο τηλέφωνο. Ήταν λίγο μαζεμένη. Της είπα πως λυπάμαι που άνοιξα τον υπολογιστή αλλά δεν είχα άλλο τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της. Ο δικός της με κοίταζε μουτρωμένος όλη την ώρα.

Μου είπε ένα ψόφιο ευχαριστώ, πήρε τον χαρτοφύλακα κι έφυγε. Κι εγώ έμεινα να χαμογελάω με την καχυποψία που διακατέχει ορισμένους ανθρώπους. Δε βαριέσαι, κάνε το καλό λένε και ρίχτο στο γιαλό.