Ανεκπλήρωτοι έρωτες

Η Μάρθα είναι μια δεκαεφτάχρονη πιτσιρίκα που μένει στην ίδια πολυκατοικία με εμένα. Όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της είναι σαν τα κρύα τα νερά, δροσερή, σπιρτόζα και χαρωπή. Επίσης είναι αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί μου. Το έχει εκμυστηρευτεί στην κολλητή της, η αδερφή της οποίας είναι γνωστή μου και μου το σφύριξε μεταξύ σοβαρού κι αστείου.

Η Μάρθα είναι ο βασικός λόγος που έχω να πάω γυμναστήριο εδώ και ένα δίμηνο, από τη μέρα δηλαδή που έμαθα τα αισθήματα της για μένα. Ο λόγος είναι πως η ώρα που επέστρεφα από το γυμναστήριο συνέπιπτε με την ώρα που σχόλαγε από το σχολείο. Αυτό που φαινόταν καθαρή σύμπτωση, να την πετυχαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας τουλάχιστον δύο φορές τη βδομάδα, ήταν προσχεδιασμένο εκ μέρους της. Την έστηνε κάνα πεντάλεπτο και περίμενε πότε θα αριβάρω ώστε να με πετύχει και να μπούμε μαζί. Μου το είπε κι αυτό η αδελφή της κολλητής της.

Το πρόβλημα είναι πως νοιώθω εξαιρετικά άβολα από τη στιγμή που έμαθα πως αισθάνεται. Φοβάμαι πάρα πολύ το ενδεχόμενο να την πληγώσω το οποίο δεν ξέρω πώς να το αποφύγω μιας και τα δικά μου αισθήματα απέναντι της δεν περιλαμβάνουν ίχνος ερωτισμού. Όχι πως δεν είναι ερωτεύσιμη, πάω στοίχημα πως τουλάχιστον μια ντουζίνα πιτσιρικάδες θα έχουν ονειρώξεις μαζί της μιας και είναι πολύ γλυκιά. Απλά δεν μπορώ να δω ερωτικά ένα κορίτσι δεκαεφτά ετών. Δεν μου βγαίνει.

Το δυστύχημα είναι πως θεωρώ δεδομένο πως θα πληγωθεί. Είτε επειδή θα την αποφύγω, είτε επειδή θα της το αρνηθώ, κάποια στιγμή θα βιώσει την απόρριψη από τη μεριά μου. Αισθάνομαι άσχημα αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω. Είναι άδικο γι αυτή γιατί είναι σε μια ηλικία που παθιάζεται με τα πάντα και παραμένει σφόδρα ρομαντική. Χάθηκε να ερωτευτεί κάποιον που να τη γουστάρει;