Home at last

Συμπλήρωσα σχεδόν ένα δεκαήμερο σε ταξίδια. Μεγάλη Πέμπτη έφυγα για Πάσχα και γύρισα Δευτέρα του Πάσχα. Ευτυχώς μου έκοψε να την κάνω με την μηχανή αλλιώς θα γύριζα πίσω με τα νεύρα στραγάλια. Πέμπτη την κοπάνησα για Καβάλα για μια δουλειά. Μετά από πολύ καιρό μου δημιουργήθηκε το συναίσθημα να πάω επιτέλους σπίτι μου και να κάτσω μέσα.

Το Πάσχα το πέρασα με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία ευχάριστα γιατί είδα μαζεμένα αγαπημένα πρόσωπα που είχα καιρό να δω. Από την άλλη δυσάρεστα γιατί ο νέος γκόμενος μιας ξαδέρφης μου και κατά τα φαινόμενα μέλλον σύζυγος είναι ο τύπος του ανθρώπου που ευχαρίστως πλακώνω στις φάπες. Ο πατροπαράδοτος πασάς που θεωρεί τη γυναίκα σκλάβα. Σε κάποιο δε σημείο του είπα κι ένα χριστοπαναγίδι για τη συμπεριφορά του και έπεσε ψυχρασία στην παρέα. Ένιγουεις, ο καθείς με τον πόνο του.

Στην εκκλησία φέτος στην Ανάσταση δεν είχε πολλά βεγγαλικά. Η θεία μου το είδε κομματικά το θέμα επειδή άλλαξε δήμαρχος με τις πρόσφατες εκλογές και το θεώρησε κατάντια που δεν είχε πολλά πυροτεχνήματα. Και μετά κάθομαι κι αναρωτιέμαι γιατί οι πολιτικοί είναι τόσο κόπανοι σε αυτή τη χώρα. Εμ, τέτοιοι που είμαστε τέτοιοι μας αξίζουν.

Κάτι που μου έκανε φοβερή εντύπωση είναι η γιαλαντζί πίστη που έχουν οι περισσότεροι έλληνες. Μιλάω για ανθρώπους άνω των πενήντα. Ενώ πάνε στην εκκλησία, πιστεύουν πως ο Χριστούλης έβγαζε λαγούς από τα καπέλα και τιμάνε την ορθόδοξη παράδοση, ελάχιστοι πιστεύουν στη μεταθάνατο ζωή. Εγώ από την άλλη πιστεύω ολόψυχα πως μετά από εδώ πάμε κάπου αλλού αλλά δεν είμαι οπαδός καμίας οργανωμένης θρησκείας. Πως γίνεται να πιστεύεις ακλόνητα πως ο Χριστός ήταν θεάνθρωπος αλλά να μην είσαι το ίδιο σίγουρος για το μετά; Μπιτς μι.

Κάτι άλλο που μου κάνει εντύπωση είναι το πόσο λίγα δυστυχήματα γίνονται τελικά σε συνάρτηση με τον τρόπο που οδηγούμε. Δεν θα το παίξω κλασσικός έλληνας ο οποίος αναλαμβάνει το ρόλο του κριτή και κατακεραυνώνει διάφορους για τη συμπεριφορά τους. Θεωρώ τον εαυτό μου μέτριο οδηγό κι αυτό κυρίως λόγω οδήγησης μηχανής. Αν οδηγούσα μόνο αυτοκίνητο θα ήμουν κάτω του μετρίου. Όπως και να ‘χει πάντως στην αριστερή λωρίδα βλέπεις όλη την παράνοια αυτής της φυλής. Όλοι εκεί μαζεύονται. Κι όχι μόνο μαζεύονται εκεί αλλά το θεωρούν κεκτημένο τους επομένως δεν κάνουν και λίγο παραπέρα. Και κάπως έτσι βλέπεις ένα Audi A6 κολλημένο πίσω από ένα Yaris. Τι δουλειά έχει το Yaris στην αριστερή λωρίδα beats me εις διπλούν.

Ζώντας ένας τριήμερο στην ελληνική επαρχεία για άλλη μια φορά διαπίστωσα πως η ζωή στην Αθήνα όπως και σε κάθε μεγαλούπολη είναι μια ανοησία που όσο το δυνατόν γρηγορότερα αφήσει κανείς πίσω του τόσο το καλύτερο. Στο δικό μου βιβλίο έχει πολύ μεγάλη σημασία να συντηρείς τον κήπο σου και να κόβεις τη ντομάτα από το μποστάνι πέντε λεπτά πριν τη βάλεις στο πιάτο σου. Είναι ευσεβής πόθος μου κάποια στιγμή μέχρι τα σαράντα να την κοπανήσω οριστικά από αυτή την πόλη. Στο χωριό με πέντε ώρες ύπνο την ημέρα είμαι περδίκι. Στην Αθήνα πρέπει να κοιμηθώ συν δύο για να είμαι καλά. Άσε που στην επαρχεία ρίχνεις κι ένα βουκολικό γαμήσι μέσα στη φύση.

Τώρα που είπα γαμήσι θυμήθηκα πως έχω να δω την Άρτεμης κάνα δεκαήμερο. Πάσχα έκανε Φλωρεντία όπου σπουδάζει η αδερφή της. Έφυγε πριν από εμένα, όταν γύρισα δεν είχε επιστρέψει κι όταν επέστρεψε έλλειπα. Με αυτά και με τα άλλα αποφεύγω τις συζητήσεις γύρω από οτιδήποτε ερωτικό γιατί θα δαγκώσω καμιά άσχετη.

Τι άλλα; Α ναι, το είδα τη Μεγάλη Παρασκευή σε δύο διαφορετικούς άντρες στην εκκλησία. Μια καινούργια μόδα όπου σε μπλουζάκια οι ραφές είναι ανάποδα. Σα να φοράς το μέσα έξω ένα πράγμα. Μου φάνηκε γελοίο. Οι γυναίκες μπορούν στο όνομα της μόδας να φοράνε ότι τους καυλώσει (εξαιρούνται οι πλατφόρμες που άπαξ και τις δω σε γυναίκα εκτός κρεβατοκάμαρας μου ‘ρχεται να ξεράσω). Ο άντρας καλό είναι να μην κάνει υπερβολές. Εκτός κι αν είναι ο Γαβαλάς αλλά τότε δεν είναι άντρας.

Πήρα και δύο κιλάκια το Πάσχα από την πολύ μάσα.

Υποθέτω πως το μάθατε αλλά just in case Χριστός Ανέστη. Μαγκιά του εδώ που τα λέμε.

Υ.Γ: By the way ρίχτε και μια ματιά σε ένα υπέροχο κείμενο.