Αντρικές ανασφάλειες

Είμαι σε ένα μπαρ με ένα φιλικό ζευγάρι. Τα λέμε ωραία και καλά και κάποια στιγμή πετυχαίνουν κάτι γνωστούς τους οπότε ανακατευόμαστε. Καταλήγω να μιλάω με έναν τύπο περίπου στην ηλικία μου με τον οποίο η κουβέντα κυλάει τζάμι. Κάποια στιγμή η παρέα κάνει να την κοπανήσει για αλλού. Οπότε κάνω τη νορμάλ ερώτηση. Δεν μου δίνεις το τηλέφωνο σου ρε αδερφέ να τα πούμε καμιά μέρα;

Με κοιτάζει και μου λέει σόρυ αλλά δεν είμαι γκέι. Και μένω μαλάκας. Στο αμέσως επόμενο στιγμιότυπο έχω βάλει τα γέλια και του λέω πλάκα μου κάνεις έτσι; Ψιλοενοχλείται. Σου έδωσα μου λέει την εικόνα πως ψάχνομαι; Δηλαδή ρε συ για να μιλήσεις με έναν άντρα πρέπει να είσαι ομοφυλόφιλος; Μιλάμε κι εδώ μου λέει, τι το θες το τηλέφωνο μου; Για να ξαναβρεθούμε. Άστο μου λέει, αν τύχει θα τύχει. Δεν δίνω το τηλέφωνο μου έτσι εύκολα. ΟΚ άστο του λέω.

Δηλαδή άντε και είμαι γκέι. Το να βγεις μαζί μου σημαίνει πως θα σε πηδήξω κιόλας; Εκτός κι αν το θες τόσο πολύ που φοβάσαι μην εκδηλωθείς. Δεν ήξερα πως υπάρχουν άντρες με τόσο μεγάλες ομοφοβικές ανασφάλειες.

Ρε τι ακούω ο άνθρωπος.