Υπάρχει κανείς εδώ άραγε;

Η επανίδρυση τους κράτους

Γεια σου Καραμανλή με τους λεβέντες σου.

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη γειά σου,

Αυτή τη φορά δεν θα σου ζητήσω κάτι ακριβό.

Αν είναι εύκολο θέλω αυτούς τους υαλοκαθαριστήρες για το αυτοκίνητο μου.

Σου στέλνω φωτογραφία για να μη γίνει κάποιο λάθος.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Η άλλη Ελλάδα

Μιλούσα με έναν πελάτη μου χτες ο οποίος ζει στην Ιρλανδία κι αναπόφευκτα η κουβέντα πήγε στα όσα συμβαίνουν στην Αθήνα τις τελευταίες μέρες. Οι ξένοι έχουν εντυπωσιαστεί από αυτό που γίνεται εδώ. Πέρα από αυτά που διαβάζω και βλέπω στην τηλεόραση σχετικά με τις ανησυχίες για φαινόμενο ντόμινο, υπάρχει κάτι άλλο που τους κάνει φοβερή εντύπωση και δεν το είχα αντιληφθεί.

Η εικόνα του έλληνα στο εξωτερικό είναι αυτή του καλοπερασάκια. Φράπα, τσιγάρο, αραλίκι κι έχει ο Θεός. Έτσι μέσες άκρες μας βλέπουν έξω. Γι αυτό δεν πολύ-γουστάρουν να κάνουν δουλειές μαζί μας. Αντιθέτως για παρέα είμαστε η καλύτερη τους. Τα γεγονότα που συμβαίνουν τις τελευταίες δέκα μέρες ανατρέπουν αυτή την εικόνα. Ξαφνικά ο έλληνας από καλοπερασάκιας μετατρέπεται σε έναν προβληματισμένο άνθρωπο που εξεγείρεται για τα ίδια προβλήματα που λίγο έως πολύ αντιμετωπίζουν όλοι οι ευρωπαίοι. Όπως μου έλεγε ο συνομιλητής μου, «είστε οι τελευταίοι άνθρωποι που θα περιμέναμε να αντιδράσουν για όσα συμβαίνουν». Εξ ου και το ενδιαφέρον των ξένων για όσα συμβαίνουν εδώ είναι τεράστιο. Ξαφνικά γίναμε το χωνευτήρι όλων των προβληματισμών και των αντιδράσεων της Ευρώπης. Και σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον η πέτρα που πετάει κάποιος στην Αθήνα μπορεί να σπάσει μια βιτρίνα στο Βερολίνο.

Ποιος θα το περίμενε πως μέσα από αυτά τα συμβάντα θα αναβαθμιζόταν η εικόνα του έλληνα προς τα έξω. Να που τελικά αποδεικνύουμε πως έχουμε και μυαλό. Δεν είμαστε μόνο μπουζούκια και σουβλάκι. Ουδέν κακό αμιγές καλού.

Αττικό Μετρό, εκεί που βασιλεύει η αγένεια

Τρίτη μεσημέρι κατά τις 1 είμαι στα εκδοτήρια του σταθμού του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι. Μπροστά μου στην ουρά είναι ένα μαυριδερός τύπος που φαίνεται σαν γύφτος χωρίς όμως να παίρνω και όρκο. Το ότι φαίνεται σαν γύφτος το επισημαίνω γιατί έχει σημασία για το τι ακολούθησε. Δίνει το εισιτήριο σε μια γυναίκα στο γκισέ και την ρωτάει αν ισχύει. Αυτή το εξετάζει αλλά αργεί και ο τύπος χωρίς να πει κάτι δείχνει πως δυσανεσχετεί. Τον βλέπει η δικιά σου που δυσανασχετεί και τον μπινελικώνει.

Έχω μείνει εντελώς μαλάκας από το περιστατικό. Είναι δυνατόν δημόσιος υπάλληλος να απευθύνεται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς σε κάποιον πολίτη; "Τι κοιτάς έτσι βλάκα, την ώρα κοιτάζω. Αί στο διάολο". Είμαι σίγουρος πως επειδή ο τυπάκος έφερνε σε γύφτο τον αντιμετώπισε με τόση απαξίωση. Ο οποίος τύπος δεν έκανε τίποτα παρά να δυσανασχετίσει και με το δίκιο του καθώς η μουλάρα αργούσε. Ούτε της μίλησε, ούτε έκανε καμιά χειρονομία.

Δεν ξέρω αν υπάρχει προϊστάμενος στο συγκεκριμένο σταθμό αλλά όποιος και να 'ναι τσάμπα τον πληρώνουν. Τη δε υπάλληλο πρέπει να τη στείλουν σπίτι της σύντομα. Με τους δικούς μου φόρους πληρώνω κάτι τέτοια γαϊδούρια; Έλεος ρε κερατάδες.

Να χαρώ εγώ επανίδρυση του κράτους.

Στον αστερισμό των μεμονωμένων περιστατικών

Τελικά σε λίγο καιρό θα μας κάνει εντύπωση αν βρεθεί μπάτσος που δεν αυθαιρετεί.

Είμαι ένας μικροαστός νοικοκύρης

«Οι αναρχικοί συνδυάζουν την πίστη στη δυνατότητα βίαιης και ξαφνικής μεταμόρφωσης της κοινωνίας με την εμπιστοσύνη στην ορθή λογική των ανθρώπων και στη δυνατότητα ανθρώπινης βελτίωσης και τελείωσης» James Joll-Οι αναρχικοί (εκδόσεις Επίκουρος)


Εν ολίγοις δεν αρκεί απλά να καις, πρέπει να κομίζεις και ένα μήνυμα για αλλαγή. Από όλους αυτούς τους μαλάκες που καίνε κανείς δεν έχει να πει κάτι συγκεκριμένο. Οι πιτσιρικάδες που διαδηλώνουν ειρηνικά από την άλλη έχουν πολλά να πουν. Η επιστολή που μοιράσανε στην κηδεία ήταν γροθιά στο στομάχι. Θέλω να πάω να τα πάρω αγκαλιά και να πιάσω τον κερατά τον μπάτσο που τα χτυπάει να του τρίψω τη μούρη στο οδόστρωμα.

Οι αντιεξουσιαστές, μιλάω γι αυτούς που μιλάνε δημοσίως, νομίζουν πως έχουν το μονοπώλιο στην δυσαρέσκεια για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Πως αυτοί κατέχουν το μυστικό για το πώς μπορεί να αλλάξει η κοινωνία. Κι όταν αρχίζουν να μιλάνε νομίζεις πως ακούς την Παπαρήγα σε στιγμές παράκρουσης. Έβγαλε έναν ο Θεοδωράκης τις προάλλες και αυτά που έλεγε τα διάβαζε. Λες κι άμα τα έλεγε από καρδιάς θα του βάζανε μικρό βαθμό. Τι υποκρισία Θέε μου.

Κι άλλοι είμαστε δυσαρεστημένοι με όσα συμβαίνουν. Κάποιοι από εμάς πιστεύουμε πως τον κόσμο μπορείς να τον αλλάξεις και με πιο ήπιο τρόπο. Χωρίς να καις το μαγαζί του άλλου. Με συμμετοχή, με διαδηλώσεις, να φας και λίγο ξύλο από τον μπάτσο γιατί άμα δεν νοιώσεις στο πετσί σου την αυθαιρεσία του κράτους δεν επαναστατείς αλλά όχι με το να σκοτώνεις το όνειρο του μεροκαματιάρη. Αυτό είναι σκέτος χουλιγκανισμός. Τυφλή βία που δεν εξυπηρετεί τίποτα.

Επίσης δεν δέχομαι τους τιμητές του κώλου. Που όλοι ξαφνικά έγιναν αγωνιστές και κρίνουν τους άλλους. Που αντί να κάτσουμε να συζητήσουμε όλοι μαζί ήρεμα και πολιτισμένα για την επόμενη μέρα, βγάζουμε πιστοποιητικά επαναστατικότητας και κοιτάμε να καταδικάσουμε τους άλλους. Οι άλλοι είναι πάντα το πρόβλημα. Και που τελικά όλοι έχουμε να πούμε τη μαλακία μας με ένα στεντόρειο ύφος λες και εμείς ξέρουμε καλύτερα από όλους.

Έχω μεγαλώσει στα Εξάρχεια. Πριν καλά-καλά τελειώσω το σχολείο τα έπινα στο Dada. Έχω ξενυχτήσει εκατοντάδες βράδια σουλατσάροντας στους πεζόδρομους και στα σοκάκια. Παρόλα αυτά ξεκάθαρη άποψη για το πολιτικό σκηνικό των Εξαρχείων δεν έχω. Ξέρω πάντως πως πολλά από αυτά που ακούγονται δεν είναι απλά προπαγάνδα των εγκάθετων. Βολεύει πολύ η αντίληψη πως οι «αναρχικοί» είναι οι καταπιεσμένοι επαναστάτες αλλά καμιά φορά καλό είναι να κοιτάμε και την πραγματικότητα. Συμμαθητής μου στην τρίτη Λυκείου πήγαινε και τα έσπαγε στις παραμονές της επετείου του πολυτεχνείου για το χαβαλέ. Και είμαι σίγουρος πως υπήρχαν πολλοί τέτοιοι. Κι αν υπήρχαν τότε, θα υπάρχουν και σήμερα.

Βγαίνουν τώρα ορισμένοι και κουνάνε το δάχτυλο επικριτικά στην κοινωνία που έψαχνε λέει ο άλλος τι τηλεόραση θα αγοράσει. Πως γεμίσαμε ξαφνικά ρε σεις τόσους πολλούς επαναστάτες; Εγώ δεν πιστεύω πως το να καταναλώνεις σε κάνει εξ’ ορισμού συντηρητικό. Έχω ένα αμάξι και δύο μηχανές. Αυτό μου απαγορεύει να μιλάω; Το να είσαι άνεργος δεν είναι κατ’ ανάγκη επαναστατικό. Μπορεί απλά να είσαι τεμπελόσκυλο. Άμα μπούμε στη λογική να κρίνουμε προθέσεις και τον ιδιωτικό βίο του καθενός το ‘χουμε χάσει το παιχνίδι.

Επαναστάτης δεν γίνεσαι με το να απαξιώνεις τους συμπολίτες σου για τις επιλογές και τον τρόπο ζωής τους. Επαναστάτης γίνεσαι όταν εμπνέεις την αλλαγή. Άμα πας στον άλλο και του κουνάς το δάχτυλο επικριτικά λέγοντας του πόσο μαλάκας είναι λογικά θα σε αγνοήσει. Αν θες τον άλλο να σε ακούσει μίλησε του χωρίς να τον κρίνεις. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αφήστε λοιπόν τις μεγαλοστομίες και κοιτάξτε πως θα μπορέσετε να μιλήσετε στην κοινωνία. Επανάσταση δεν είναι μόνο να πας να πλακώσεις τον μπάτσο στο ξύλο. Είναι και το να πας φαγητό μια μέρα σε έναν ηλικιωμένο που ζει μόνος του. Αλλάζει κι έτσι ο κόσμος.

Μπορεί να κάνω και λάθος. Ένας μικροαστός νοικοκύρης είμαι που λέει την άποψη του.

Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται

Σε λίγο θα μας πουν πως ο μπάτσος καθάριζε το όπλο του κι εκπυρσοκρότησε άθελα του.

Και στο φινάλε τι σημασία έχει η τροχιά της σφαίρας; Δηλαδή οι μπάτσοι πυροβολούν του κουτουρού κι όποιον πάρει ο χάρος; Τι προσπαθεί να μας πει ο δικηγόρος; Πως ο μπάτσος πυροβόλησε μεν προς την πλευρά του πλήθους αλλά περίμενε η σφαίρα να καταλήξει σε κάνα παρτέρι; Ρε σεις, για πόσο ηλίθιους μας περνάτε;

Μαλάκά μου έβγαλες το όπλο και πυροβόλησες προς την κατεύθυνση μιας ομάδας ανθρώπων; Τελείωσε, είσαι δολοφόνος. Είτε πετύχεις κάποιον, είτε αστοχήσεις το ίδιο και το αυτό είναι. Εξάλλου την πράξη κρίνουμε. Το παιδί έτσι κι αλλιώς δεν αναστένεται.

Πάντως στην ηγεσία της αστυνομίας πάσχουν από σοβαρό παχυδερμισμό. Ενώ γαμιέται το σύμπαν πέντε μέρες τώρα δεν έχουν καν τη νοημοσύνη να κάνουν τουλάχιστον τις πάπιες μέχρι να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα. Να σκεφτούν πως κανείς δεν θέλει τώρα να ακούσει δικαιολογίες που να ανατρέπουν την εικόνα πως ο ειδικός φρουρός πήγε εκεί για να δολοφονήσει.

Εκτός κι αν τελικά θέλουν επί τούτου να ρίξουν λάδι στη φωτιά. Από τη Δεξιά όλα να τα περιμένεις.