Είμαι μικρός και μαθαίνω τον κόσμο

Saturday, September 29, 2007

My kind of woman

Παρασκευή βράδυ είμαι στο roof bar πολυτελούς ξενοδοχείου. Περιμένω ένα φίλο που έχει μια συνάντηση σε κάποια σουίτα να τελειώσει και να πάμε για μπύρες. Στα χλιδάτα ξενοδοχεία εκτός από ύπνο και ξεπέτες οι επιχειρηματίες κάνουν και επαγγελματικά ραντεβού. Η χλίδα βοηθάει στον εντυπωσιασμό του άλλου. Κι ο εντυπωσιασμός είναι βασική προϋπόθεση για να κλείνεις συμφωνίες. Ενισχύει το κόμπλεξ κατωτερότητας του απέναντι οπότε σου δίνει το πάνω χέρι. Δεν τα διδάσκουν αυτά στο MBA.

Αφού την αράζω επί της μοδάτης και τεράστιας μπάρας παίρνει ο δικός μου τηλέφωνο να με ενημερώσει πως θα αργήσει κάνα μισάωρο. Δεν πειράζει του λέω, έχε χάρη που είσαι καυλιάρης άντρας και σου έχω αδυναμία γιατί μου έχεις πάρει τα μυαλά. Ο μπάρμαν το άκουσε και γέλασε διακριτικά. ΟΚ λέω, ακριβό ξενοδοχείο άρα κι ο μπάρμαν είναι μάγκας και καλλιεργημένος. Όπως πρέπει να είναι δηλαδή ο σωστός μπάρμαν, όχι σαν κάτι νάρκισσους που υπάρχουν στα τρέντυ μπαρ. Μπύρες έχεις του λέω; Σιγά που δεν θα ‘χε. Πήρα μια bud. Πιάσε και καμιά γαρδούμπα του λέω να λιγδώσει το άντερο. Έβγαλε μια πιατάρα ξηρούς καρπούς όλων των ειδών. Αυτές είναι δουλειές.

Πίνω την πρώτη γουλιά από το μπουκάλι σαν μπουρτζόβλαχος που είμαι και μετά χαζεύω λίγο το περιβάλλον. Αντιλαμβάνομαι πως εκ των δεξιών μου είναι μια καρακουκλάρα μελαχρινή με μακρύ αστραφτερό μαλλί, ντυμένη στην τρίχα και πολύ γοητευτική. Ηλικία 30 με 33. Καθόταν έξι θέσεις παραδίπλα. Την κάρφωσα από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Απίθανες γάμπες. Αλλά αυτό μου άρεσε πάνω της ήταν ο αέρας της. Και μετά αποφάσισα πως μάλλον δεν λέει να ασχοληθώ. Είτε θα είναι call girl, είτε θα περιμένει παρέα το οποίο θεώρησα και το πιο πιθανό, είτε τέλος θα περιμένει κάτι που δεν έχω.

Με την άκρη του ματιού μου κοζάρω δεξιά στο βάθος ένα τραπέζι τεσσάρων κουστουμαρισμένων που την κάρφωναν αγρίως. Φλώροι ολκής. Γιατί δεν ήταν πως την κάρφωναν, ήταν που κάθε τρεις και λίγο την κοίταζαν, έλεγαν κάτι και μετά γέλαγαν συνωμοτικά. Δεν άκουγα τι έλεγαν αλλά κατάλαβα πως τη σχολίαζαν. Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.

Έχεις καμιά εφημερίδα ρωτάω τον μπάρμαν; Μου έβγαλε μια ντάνα να διαλέξω. Τσίμπησα μια στην τύχη και είπα να ενημερωθώ λίγο. Μετά από κάνα δίλεπτο παίρνω χαμπάρι τον πρώτο από την παρέα των κουστουμαρισμένων να πλησιάζει τη θεογκόμενα. Όπα λέω εδώ είμαστε. Κράτησα χαρακτήρα και δεν κοίταξα. Σε λιγότερο από ένα δίλεπτο είχε πάρει τον πούλο. Εκεί που έχω πέσει και διαβάζω ένα άρθρο για τη Μέση Ανατολή, να’ σου κι ο δεύτερος. Από την ίδια παρέα. Όχι δεν κάνω πλάκα. Αυτός κάθισε λίγο περισσότερο αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα.

Γυρνάω και της λέω υπομονή άλλοι δύο έμειναν. Με κοιτάζει, χαμογελάει αλλά δεν λέει κάτι. Και ξαφνικά έρχεται και κάθεται στη διπλανή μου θέση. Σε πειράζει μου λέει να κάτσω εδώ; Κάτσε της λέω αρκεί να μη μου φας τα φιστίκια. Γέλασε. Δεν θέλω κουβέντα μου λέει, απλά με κουράζει όλο αυτό. Στο «όλο αυτό» έκανε μια αφηρημένη κίνηση με το χέρι. Έχει και η ομορφιά τις πίκρες της σκέφτηκα.

Δούλεψε το κόλπο. Δεν πλησίασε κανείς. Μάλλον γιατί ντρέπονταν. Φαίνεται ήταν τόσο εκπληκτικές οι ατάκες που της έλεγαν που φοβόντουσαν μήπως τις κλέψω. Δεν της μίλησα. Την κέρασα όμως ένα ποτό. Πάνω από όλα να έχουμε και χαρακτήρα. Την έπεσα στην εφημερίδα, τσίμπησα και μια δεύτερη μπύρα, έκανα και διαλογή στους ξηρούς καρπούς αφανίζοντας αποκλειστικά τα φιστίκια και αφού πέρασε κάνα εικοσάλεπτο αριβάρισε ο φίλος μου.

Την βλέπει ο δικός μου και μένει ελαφρώς κάγκελο. Φίλη σου με ρωτάει μπροστά της; Μπα του λέω είναι πολύ καυλιάρα για να αντέχω να την έχω μόνο φίλη. Γύρισε και μου έσκασε ένα κολασμένο χαμόγελο. Στο βλέμμα της είδα όλη την καμασούτρα σε κλασικά εικονογραφημένα. Κι εκεί μου είπε το αμίμητο. Γιατί οι άντρες πλέον δεν μιλάτε έτσι; Έλα μου ντε.


Τη χαιρέτισα και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια. Όταν μεγαλώσω μια τέτοια γυναίκα θέλω να παντρευτώ.

Saturday, September 22, 2007

Γυναίκα κι αυτοκίνητο

Ακολουθεί σενάριο εργασίας. Ας πούμε πως ένα ωραίο πρωινό βρίσκεσαι με κάποια λεφτά από εκεί που δεν τα περιμένεις. Το λένε και κληρονομιά. Ας πούμε επίσης πως μιας και δεν έχεις κάποια άμεση ανάγκη και κόψιμο να καλύψεις με αυτά τα χρήματα σκέφτεσαι πως είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τα φας και να το φχαριστηθείς. Κι ας πούμε εις τριπλούν πως αποφασίζεις να τα φας για να πάρεις ένα γρήγορο αμάξι. Ο καθείς με τα απωθημένα του.

Βάζεις λοιπόν κάτω τον κατάλογο και διαπιστώνεις πως έχεις καμιά εικοσαριά αυτοκίνητα να διαλέξεις, όπως Porsche, Mercedes, Audi και πάει λέγοντας. Για Ferrari, 911 και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις δεν το συζητάμε γιατί δεν είναι τόσα πολλά τα λεφτά. Ας πούμε όμως πως για χι-ψι λόγους έχεις μια απέχθεια στη φιγούρα οπότε λες πως καλό θα ήταν να μην καρφώνεσαι με το αμάξι που θα πάρεις. Αμέσως η λίστα από τα είκοσι αμάξια πέφτει το πολύ στα τρία.

Παίρνεις λοιπόν το μη φιγουρατζίδικο αυτοκίνητο και κάνεις την καύλα σου ανακαλύπτοντας πως θες μια περιουσία σε βενζίνες άπαξ και οδηγείς τέρμα γκάζι στον αυτοκινητόδρομο. Κάποιοι ψαγμένοι στο δρόμο παίρνουν χαμπάρι τι οδηγείς από τα διακριτικά αλλά σε γενικές γραμμές δεν το καταλαβαίνουν οπότε έχεις λύσει το πρόβλημα σου. Επίσης ανακαλύπτεις πως η καλύτερη δικαιολογία στους τροχομπάτσους είναι να λες την αλήθεια. Τρέχω γιατί μου αρέσει και γιατί το αμάξι είναι γρήγορο. Ούτε κλάψες, ούτε υστερίες, ούτε παραμύθιασμα, ούτε σνομπισμός. Λες την αλήθεια και ξεμπερδεύεις. Έχω γλυτώσει μισή ντουζίνα κλήσεις έτσι.

Στα δύο χρόνια που έχεις το κάρο έχεις κάνει μια μικρή διατριβή στο θέμα γυναίκα κι αυτοκίνητο. Όπου οι διαπιστώσεις είναι δύο. Πρώτον, οι γυναίκες με ένα μαγικό τρόπο καταλαβαίνουν πότε το αμάξι είναι ακριβό ακόμα κι όταν έχουν μαύρα μεσάνυχτα από μάρκες. Δεύτερον, ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται καμία ευθέως, άμα έχεις καλό αυτοκίνητο σου ανοίγουν τα πόδια τους ευκολότερα.

Προσωπικά έχω μια παραξενιά, για την ακρίβεια έχω δεκάδες αλλά με μια θα ασχοληθώ τώρα. Επειδή συνήθως όταν βγαίνω έξω πίνω αρκετά σπάνια παίρνω αυτοκίνητο ή μηχανή. Έτσι στις εξόδους μου οκτώ στις δέκα φορές πάω με ταξί. Τις υπόλοιπες που γνωρίζω εκ προοιμίου πως δεν θα πιω πάνω από δύο ποτά παίρνω κάποιο όχημα. Έχει τύχει λοιπόν, περισσότερες από μία φορές ώστε να κάθομαι και να ασχολούμαι, γυναίκες που στη μία έξοδο με είδαν ταξάτο σε μια δεύτερη να με είδαν με τη φρεγάτα και να έγιναν αμέσως πολύ πιο διαχυτικές. Εννοώ γυναίκες με τις οποίες παίζει φλερτ. Όχι δηλαδή κάποια τυχαία, εντάξει δεν είναι και τόσο πουτάνες (τουλάχιστον όχι όλες).

Το ‘χω δει να συμβαίνει με τόσες πολλές και κυρίως διαφορετικού χαρακτήρα κοπέλες που στο τέλος αναγκαστικά συμβιβάστηκα. Λέω αναγκαστικά γιατί αν περιμένω να βρω τη μία που δεν ψαρώνει με τη χλίδα μπορεί να φτάσω εβδομήντα χρονών κι ακόμα να περιμένω. Στο ενδιάμεσο σκέφτομαι να πουλήσω το κάρο και να πάρω κάτι πιο φτηνό και κυρίως πιο βολικό γιατί τριακόσια άλογα σε αστικές συνθήκες είναι μεγάλη πίκρα. Έτσι κι αλλιώς το κέφι μου το έκανα. Κι επιπλέον όσο κι αν τρέχει ένα αυτοκίνητο παραμένει ένας κουβάς με ρόδες που προσπαθεί να πάει γρήγορα. Πραγματική εμπειρία ταχύτητας ζεις μόνο πάνω σε ένα δίτροχο. Και αυτά δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα πάρω όσο φιγουρατζίδικα κι αν είναι.

Κατά τα λοιπά ο έλληνας μεταξύ άλλων είναι κομπλεξικός γιατί εξαρτάται λέει η ψυχοσύνθεση του από το αν έχει αυτοκίνητο. Εμ όταν στρατιές ολόκληρες από γυναίκες πηδιούνται αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα τι οδηγείς πώς να μην είναι καθοριστικός παράγοντας η ρόδα; Ναι ξέρω, οι συγκεκριμένες γυναίκες δεν είναι και πολύ συγκροτημένοι χαρακτήρες. ΟΚ αλλά αν το μόνο που σε νοιάζει είναι να πηδήξεις δεν σε ενδιαφέρει. Θα μου πεις γιατί να σε νοιάζει μόνο να πηδήξεις. Γιατί αλλιώς πως θα πουλήσει αυτοκίνητα η Mercedes; Έχετε δει κανέναν να πάει βόλτα τη γυναίκα του με την SLK; Όλοι για τις γκόμενες τις έχουν. Όλα στο βωμό της κατανάλωσης. Anyways ξέφυγα από το θέμα μου.

Αφιερωμένο στην παγκόσμια ημέρα χωρίς αυτοκίνητο και γιατί μια τέτοια μέρα είναι εντελώς άκυρη στην Ελλάδα. Για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες που έλεγε και το άσμα.

Friday, September 21, 2007

Ψιτ αρχηγέ

Αγαπητέ κύριε Βενιζέλο(ε)

Για τους ανθρώπους με το δικό σας σωματότυπο υπάρχουν οι λεγόμενες extra-long γραβάτες έτσι ώστε το πίσω μέρος της γραβάτας να είναι στο ίδιο μήκος με το εμπρός.

Υ.Γ: Δεν θα ψήφιζα ποτέ έναν άνθρωπο που προσπαθεί να με ψήσει πως είναι σοβαρός και την ίδια στιγμή δεν ξέρει να ντύνεται. Αντιθέτως θα ψήφιζα πολύ ευχαρίστως κάποιον που δεν ξέρει να ντύνεται αρκεί η γενικότερη συμπεριφορά του να συμβάδιζε με το ντύσιμο του. Δηλαδή είτε είσαι μποέμ και γουστάρεις, είτε είσαι σοβαροφανής και δεν γουστάρω καθόλου.

Tuesday, September 18, 2007

Η ματαιοδοξία των bloggers

Το νταβαντούρι των bloggers με την τηλεόραση δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Γενικώς από τις εκλογές δεν πήρα και πολλά χαμπάρι γιατί ήμουν αλλού. Είδα όμως ένα βίντεο που δείχνει το πανηγύρι. ΟΚ. Έχω να κάνω μια ερώτηση. Το τηλέφωνο της ξανθιάς το πήρε κανείς;

Με το μπαρδόν αν ακούγομαι σεξιστής αλλά πέρα από το πολιτικό (my ass) στήσιμο εγώ αυτό που βλέπω είναι πέντε τύπους, τρεις δημοσιογράφους εκ των οποίων ο ένας είναι ογκόλιθος και μια ξανθή παρουσιάστρια η οποία είναι σε εξόχως χαρωπό mood, με άλλα λόγια περιμένει να την φλερτάρει κάποιος-ίσως γιατί και η ίδια έχει ψηθεί πως το πάνελ αποτελείται από αντισυμβατικούς τύπους (my ass εις το τετράγωνο). Το οποίο βέβαια δεν έγινε. Το γεγονός πως δεν έγινε είναι που με προβληματίζει.

Άμα δηλαδή έχεις πέντε τύπους που δεν καταλαβαίνουν πότε πρέπει να φλερτάρουν μια γκόμενα ή ακόμα χειρότερα που πιστεύουν πως έχουν πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν υποτίθεται πως πρέπει να ψηθώ πως αυτοί οι τύποι είναι μέσα στα πράγματα και είναι οι αρωγοί της αλλαγής που είναι προ των πυλών… κι άλλα τέτοια ευφάνταστα;

Έλεος δηλαδή με τις μαλακίες.