Στον αστερισμό της φάπας

Χτες το απόγευμα εκεί που την είχα αράξει στη βεράντα και σάπιζα ακούω κάποιον στο δρόμο να φωνάζει. Κάνω έτσι και βλέπω έναν τύπο να έχει πιάσει ένα λοστό και να κοπανάει τη τζαμαρία στο απέναντι φαρμακείο. Φοράω μια μπλούζα και κατεβαίνω ζούμπιτος κάτω. Πλησιάζω τον λεβέντη σε απόσταση ασφαλείας και τον ρωτάω στο πολύ χαλαρό τι τρέχει. Γυρνάει, με κοιτάζει και μου κατεβάζει τα δώδεκα ευαγγέλια.

Στο πρώτο δευτερόλεπτο έχω καταλάβει πως ο τύπος είναι πρεζάκι. Πέρα από το ότι είναι αδύνατος σε βαθμό αποστέωσης, έχει κι εκείνο το «μονίμως άυπνος» βλέμμα. Κι απ’ την άλλη μόνο πρεζάκι μπορεί να προσπαθεί να κάνει διάρρηξη σε φαρμακείο.

Το συναίσθημα μου λέει να τον λυπηθώ και να τον αφήσω στην ησυχία του. Η λογική όμως μου λέει πως για να τον αφήσω στην ησυχία του θα πρέπει κι αυτός να με αφήσει στη δική μου. Κυριαρχεί η λογική οπότε καταργώ την απόσταση ασφαλείας και τον πλησιάζω πιο κοντά. Συνεχίζει να με βρίζει και του λέω πως αν συνεχιστεί αυτή τη βιόλα το πιο πιθανό είναι να πλακώσουν οι μπάτσοι και δεν θα ‘μαι εγώ αυτός που θα ‘χει το πρόβλημα.

Στο ενδιάμεσο έχουν πλησιάσει δύο-τρεις περίοικοι οι οποίοι παρακολουθούν τη φάση κι ο ένας φαίνεται αγριεμένος οπότε του κάνει παρατηρήσεις σε πολύ έντονο ύφος, κοινώς του κατεβάζει καντίλια. Γυρνάει ο λεβέντης προς το μέρος του και βρίσκω την ευκαιρία να αρπάξω το λοστό και να τον τραβήξω απότομα με αποτέλεσμα να του φύγει. Γυρνάει, με κοιτάζει με ένα βλέμμα που συνδύαζε ξάφνιασμα και οργή και κάνει έτσι και τραβάει ένα στιλέτο. Ε ρε, που σε πονεί και που σε σφάζει. Δώδεκα χρόνια τζούντο λειτούργησαν εντελώς ενστικτωδώς. Τον έκανα μαύρο.

Με τα πολλά πλάκωσε η αστυνομία, του πέρασαν βραχιόλια και τον έβαλαν στο περιπολικό. Ο μπάτσος με ρώτησε αν θέλω να του κάνω μήνυση, το οποίο σε απλά ελληνικά σήμαινε πως την είχε γαμήσει, του είπα πως δεν αξίζει τον κόπο και κάπου εκεί τελείωσε το νταβαντούρι. Μας κράτησαν τα ονόματα από την αστυνομία και την έκαναν.

Αφού έληξε η παράσταση έπιασα τον εαυτό μου σε βαθυστόχαστες σκέψεις. Η τελευταία φορά που έχω χτυπήσει άνθρωπο πρέπει να ήταν στο Λύκειο. Αυτό που με προβληματίζει δεν είναι πως μετάνιωσα για την πράξη μου. Άμα απειλείται η ζωή μου κι έχω δυνατότητα να αντιδράσω θα το κάνω. Αν δεν έχω θα την κάνω. Αυτό που με προβληματίζει είναι που έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που θεωρείται λογικό να αφήνεις τέτοιους τύπους στην ησυχία τους. Επειδή δηλαδή ο άλλος τραβάει ένα προσωπικό Γολγοθά, τον οποίο παρεμπιπτόντως ο ίδιος τον επέλεξε, εγώ θα πρέπει να δείχνω κατανόηση; Πριτς.

Έχω ευαισθησίες σε θέματα ναρκωτικών αλλά έχω κι αντοχές οι οποίες κάποιες φορές εξαντλούνται. Δεν θα μας πηδήξεις κιόλας επειδή εσύ τραβάς ένα ζόρι. Δεν ξέρω σε ποιο βιβλίο ορίζει πως δείγμα πολιτισμού είναι να κάνεις τα στραβά μάτια. Εμένα πιο πολύ σε παρακμή μου φέρνει αυτό παρά σε επιβεβαίωση δημοκρατικής λειτουργίας. Κι όπως έλεγαν και οι παλιοί, όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος.