Καλό ταξίδι

Πολύ μου άρεσε αυτός ο άνθρωπος. Μεγάλος σε όλα του. Σαν ηθοποιός, σαν άντρας και σαν άνθρωπος.

H Silicon Valley γαμιέται

Σήμερα χάλασε το ανεμιστήρι της κάρτας γραφικών. Το κατάλαβα γιατί έκανε θόρυβο. Άνοιξα το κουτί κι έστησα αυτί να δω ποιο είναι αυτό που τα κακάρωσε. ΟΚ λέω μικρό το κακό. Θα πάω να αγοράσω ένα καινούργιο πέντε ευρώ δουλειά θα είναι. Πριτς. Που να φανταστώ ο άμοιρος πως κάθε κάρτα γραφικών έχει το δικό της ανεμιστηράκι. Τελικά αφού πέρασα από είκοσι διαφορετικά μαγαζιά κατέληξα να αγοράσω μια κουμούτσα που είχε πάνω ανεμιστήρι, διαόλους και τριβόλους μιας και ελάχιστοι πουλούσαν σκέτα ανεμιστηράκια κι επιπλέον ήθελαν και τις διαστάσεις. Σιγά μη βγάλω μεζούρα να μετράω το ανεμιστήρι. Δεν μετράω το πουλί μου καλύτερα.

Το συμπέρασμα είναι πως η βιομηχανία των υπολογιστών κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να μας τα παίρνει κανονικά. Λες και είναι τόσο δύσκολο να βγάλουν ένα πρότυπο σε διαστάσεις κι από εκεί και πέρα ο καθένας ας κατασκευάζει ότι θέλει. Για μια δουλειά που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα πλήρωνα τρία ευρώ τελικά πλήρωσα δεκαπέντε.

Πάχυνα

Αυτός ο καιρός με έχει αποσυντονίσει. Μ’ αρέσει πολύ αυτή η καλοκαιρία με αποτέλεσμα σχεδόν σε καθημερινή βάση να βγαίνω έξω αργά το μεσημέρι για ούζα και μεζεδοκαταστάσεις με φίλους. Αμέσως αμέσως σε ένα εικοσαήμερο πήρα τέσσερα κιλά από τα κοψίδια και τα μπινελίκια. Όλο το Γενάρη δεν έχω πάει γυμναστήριο καθόλου, παρελκόμενο του καιρού κι αυτό, δεν μου κάνει καρδιά να κλειστώ μέσα.

Επιπλέον έχω αποκτήσει ωράρια μοναχού του Θιβέτ. Πέφτω για ύπνο κατά τις εννιά το βράδυ και σηκώνομαι στις τέσσερεις. Δουλεύω ένα οχτάωρο μέχρι τις δώδεκα και μετά όλη την υπόλοιπη ημέρα κάνω διάφορα. Περιττό να πω πως έτσι η μέρα μου φαίνεται διπλάσια σε διάρκεια.

Έχω καμιά βδομάδα τώρα που βγαίνω για περπάτημα στα πέριξ του Θησείου. Με τον ήλιο ντάλα και τον καιρό δροσερό είναι οι καλύτερες συνθήκες για περπάτημα. Κάθομαι και σκέφτομαι πόσο λίγο εκτιμάμε το κλίμα σε αυτή τη χώρα. Δεν θα μπορούσα να ζήσω με τίποτα σε χώρες όπως Αγγλία ή Γερμανία. Τι να τις κάνω τις υποδομές άμα κάνω μήνες να δω ήλιο. Όποιος ζει σε αυτή τη χώρα και μονίμως γκρινιάζει για το βιοτικό επίπεδο είναι αγνώμονας. ‘Η αυτό ή την έχει μπάμια και του φταίνε τα πάντα.

Η Άρτεμης αναρρώνει από τη γρίπη. Την κρεβάτωσε σχεδόν μια βδομάδα με όλα τα συμπτώματα μαζεμένα. Τώρα που συνήλθε μου ζήτησε να αφήσω να περάσουν λίγες μέρες γιατί η γρίπη λέει κολλάει στην ανάρρωση. Με αυτά και με εκείνα έχω να κάνω αθλοπαιδιές σχεδόν δύο βδομάδες. Πιάστε τοίχο γιατί έχω επικίνδυνες διαθέσεις. Σήμερα είχα κανονίσει να πάω το μεσημέρι για mountain bike με τον Στέλιο αλλά με τέτοιο αέρα θα μείνουμε με την όρεξη.

Για να πω την αμαρτία μου βαριέμαι να γράψω στο blog.

Ηλίθια interviews

Τις προάλλες είχα βγει για μπυροποσία μετά φαγητού με έναν φίλο. Στην παρέα, χωρίς να το γνωρίζω, ήταν κι ένας άλλος φίλος του. Επιχειρηματίας στο τιμόνι μεγάλου μαγαζιού. Αναπόφευκτα η κουβέντα κάποια στιγμή πέρασε στα εταιρικά. Και δυστυχώς κόλλησε εκεί.

Το πρόβλημα του τρίτου της παρέας ήταν πως δεν βρίσκει αξιόλογους ανθρώπους να προσλάβει. Θέλει λέει άτομα με entrepreneur λογική δηλαδή σε απλά ελληνικά ανθρώπους με επιχειρηματικό δαιμόνιο. Επειδή έχω πάψει εδώ και χρόνια να δουλεύω σε εταιρίες βαριέμαι τις συζητήσεις που αφορούν τη λεγόμενη εταιρική κουλτούρα. Κι ως συνήθως για να σκεφτείς out of the box πρέπει να είσαι out of the box.

Με τα πολλά κάποια στιγμή καταλήξαμε να συμπλέουμε και οι τρεις στις απόψεις. Και κάπου εκεί μου την έπεσε. Θα σε ενδιέφερε να έρθεις να δουλέψεις για μένα μου λέει; Όχι του είπα. Με ρώτησε το γιατί. Του εξήγησα. Δεν μπορώ να λειτουργήσω σε εταιρικά πλαίσια, έχω ξεμάθει. Αν έρθω να δουλέψω στην εταιρία σου θα υποφέρουμε και οι δύο. Εξωτερικός συνεργάτης πολύ ευχαρίστως. Όχι μου λέει, εσωτερικά σε θέλω. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, οι μπύρες έφευγαν τα μπέρμπον έρχονταν, τελικά μου πήρε μια υπόσχεση πως θα πέρναγα από το μαγαζί για μια συζήτηση.

Και πήγα. Η συζήτηση τελικά ήταν συνέντευξη. Και δυστυχώς δεν είχα ψυχολογία συνέντευξης. Ένας εγώ, τρεις αυτοί. Ένας άντρας και δύο γυναίκες. Ο φίλος του φίλου μου άφαντος. Μόνο η μία γυναίκα μου είπε τη δουλειά κάνει κι αυτή ήταν ψυχολόγος ειδικευμένη σε συνεντεύξεις. Ξενέρωσα. Τους το είπα. Δεν τους άρεσε που τους το είπα. Υποθέτω πως μου είπε πως είναι ψυχολόγος για να με ψαρώσει. Αλλά πως μπορείς να ψαρώσεις έναν άνθρωπο που δεν ψάχνει για δουλειά; Μάλλον το να δουλεύεις σε εταιρίες προϋποθέτει να μην καταλαβαίνεις τα αυτονόητα.

Φρόντισα από την πρώτη στιγμή να τους πω πως ο λόγος που πήγα εκεί είναι για να κάνω κουβέντα με το αφεντικό τους κι όχι για να περάσω συνέντευξη για δουλειά. Υπέθετα πως είχε γίνει κάποια παρεξήγηση την οποία ήλπιζα πως θα έλυνα με αυτή την επισήμανση. Τρίχες. Δεν συγκινήθηκαν καθόλου δείγμα εξωφρενικής βλακείας για τα δικά μου δεδομένα. Υποθέτω πως στο δικό τους κεφάλι τα είπα αυτά για να τους εντυπωσιάσω. Στο δικό μου κεφάλι πάλι τα είπα γιατί έτσι ήταν. Δε βαριέσαι λέω.

Το πρώτο πράγμα που αντιλήφτηκα είναι πως οι συνεντεύξεις έχουν αλλάξει ΠΟΛΥ από την τελευταία φορά που πέρασα συνέντευξη για δουλειά. Βέβαια το μαγαζί όπως είπα ήταν μεγάλο. Αλλά κι έτσι μου έκανε εντύπωση. Το 70% των ερωτήσεων δεν είχαν καμία σχέση με στενά εταιρικά καθήκοντα. Ορισμένες ερωτήσεις ήταν αγενείς, όπως αν έχω σχέση και τι άποψη έχω για τα ναρκωτικά. Κάποιες άλλες ερωτήσεις ήταν καθαρά ψυχολογικού χαρακτήρα. Έχεις μια πολύ σημαντική παρουσίαση από την οποία εξαρτάται το μέλλον της επιχείρησης και την ίδια στιγμή η μητέρα σου μπαίνει εκτάκτως στο νοσοκομείο. Τι θα έκανες; Ήθελα να ’ξερα πόσοι μαλάκες απαντούν πως δεν θα πήγαιναν στο νοσοκομείο.

Τη συγκεκριμένη ερώτηση την έκαναν πριν χρόνια στη σχολή ικάρων. Τώρα βέβαια από πού κι ως που στις επιχειρήσεις θεωρούν πως το να πιλοτάρεις ένα F16 είναι το ίδιο κρίσιμο με το να φτιάχνεις εταιρικές παρουσιάσεις θα σας γελάσω. Αφήστε δε που το μέλλον καμίας επιχείρησης δεν κρέμεται από μια παρουσίαση, αυτά είναι ανούσια διλλήματα για να καλλιεργείται αυτό το έκτρωμα που ονομάζεται εταιρική κουλτούρα.

Και κάποιες άλλες ερωτήσεις ήταν εντελώς ανήθικες. Θα έκανες ερωτική σχέση με στέλεχος αντίπαλης εταιρίας για να ωφελήσεις τη δική σου; Αναρωτιέμαι ποια θεωρείται λογική απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα. Σκέφτηκα να τους πω καμιά χοντράδα για να καταλάβουν πως ρωτάνε μαλακίες αλλά μετά θα έπρεπε να τους εξηγώ και γιατί ρωτάνε μαλακίες οπότε άσε καλύτερα. Δεν απάντησα, σε αυτήν ακριβώς την ερώτηση διέκοψα τη συνέντευξη και σηκώθηκα κι έφυγα.

Η δεύτερη γυναίκα της ομήγυρης μίλησε ελάχιστα σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης. Ήταν όμως εκπληκτικά όμορφη. Με κοίταζε κατευθείαν στα μάτια. Αν ήμασταν σε μπαρ θα ήμουν σίγουρος πως μου την έπεφτε. Εκεί όμως ήμουν σίγουρος πως δεν μου την έπεφτε. Υποψιάζομαι πως ο μόνος λόγος που ήταν παρούσα ήταν ακριβώς λόγω ομορφιάς μάλλον για να αποδιοργανώνουν τους άντρες συνεντευξιαζόμενους. Αναρωτήθηκα αν έχουν καβάτζα κάνα δίμετρο Άδωνη για τις γυναίκες συνεντευξιαζόμενες.

Αν πέρναγα εξετάσεις για να γίνω πράκτορας του FBI θα μου φαινόταν φυσιολογικό να με ρωτάνε τέτοια πράγματα. Στα πλαίσια όμως μιας εταιρίας μου φάνηκε αλλοπρόσαλλο. Σκέφτηκα πόσες κουταμάρες θα ρωτάνε τα παιδιά που πάνε για πρώτη εργασία. Αν συνυπολογίσουμε την ανεργία και το γεγονός πως όλοι οι πρωτοαπασχολούμενοι είναι ψαρωμένοι συμπεραίνω πως η διαδικασία της συνέντευξης για πολλούς ανθρώπους πρέπει να είναι σκέτη φρίκη. Και μετά σκέφτηκα αυτό που έλεγε ο τύπος όταν τα πίναμε πως δεν βρίσκει μάγκες να δουλέψουν γι αυτόν. Τελικά κατάλαβα πως οι συνεντεύξεις στις μέρες μας έχουν αναχθεί σε έναν αγώνα εντυπωσιασμού για το ποιος θα πει την καλύτερη εξυπνάδα. Ε, ρε καημένε, πώς να βρεις σωστούς ανθρώπους όταν οι δικοί σου ρωτάνε τέτοιες μαλακίες.

Έχουμε γίνει ζούγκλα μου φαίνεται. Δεν είναι να απορείς που για πολύ λιγότερα λεφτά πολλοί προτιμάνε το Δημόσιο.

Ρόλοι και Internet

Αρχίζω να πιστεύω πως η μεγαλύτερη αδυναμία των blogs είναι τα σχόλια. Πέρα από το ότι ανά πάσα στιγμή είσαι εκτεθειμένος στη μαλακία του καθενός, σου δημιουργείται η αίσθηση πως υπάρχει ακροατήριο. Κι όταν υπάρχει κοινό η υποκριτική είναι μεγάλος πειρασμός. Οι σχολιαστές ενδεχομένως να βλέπουν σε εσένα πράγματα που δεν υπάρχουν. Οπότε αργά η γρήγορα πέφτεις στην παγίδα να υποδύεσαι ρόλους για να ικανοποιείς το κοινό. Και κάπου εκεί είναι που αρχίζεις να παίρνεις στα σοβαρά τους ρόλους σου με αποτέλεσμα να ζεις μέσα από αυτούς. Κι αυτό λέγεται από παραμύθιασμα μέχρι σχιζοφρένεια.

Σκόρπιες σκέψεις στην προσπάθεια να καταλάβω γιατί οι παρεξηγήσεις είναι τόσο πολύ εύκολες στο Internet.

Ξέμεινα από τίτλο

Χτες το βράδυ πέρασε από το σπίτι ο πατέρας μου. Η μάνα μου έφυγε για πουσουκού στο χωριό κι ο δικός μου ως συνήθως βαριόταν να την ακολουθήσει. Δεν έχει κι άδικο. Τα χωριά είναι πολύ βαρετά το χειμώνα. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο το απογευματάκι και του λέω δεν έρχεσαι από εδώ καμιά βόλτα; Αν είναι η μάνα μου στο σπίτι η πιθανότητα να ερχόταν ήταν μία στις πενήντα. Ενώ τώρα συμφώνησε αμέσως.

Βρεθήκαμε κατά τις οκτώ. Κατέβηκε με το τραμ και πήγα και τον πήρα από τη στάση. Τι θα φάμε ήταν η πρώτη του κουβέντα μόλις μπήκαμε στο σπίτι. Γέλασα. Τι τραβάει η όρεξη σου; Πίτσα, σουβλάκια ή καμιά σαλάτα; Εσύ τι θες μου λέει. Όλα καλά είναι. Τελικά πήραμε πίτσα. Άνοιξα κι ένα μπουκάλι κρασί και τα είπαμε. Είδαμε και λίγο ειδήσεις, έτυχε η χτεσινή επικαιρότητα να ήταν ζόρικη. Χάζεψε λίγο τα βιβλία μου, με ρώτησε πέντε πράγματα για υπολογιστές μιας και του πήρα πρόσφατα ένα φορητό για δώρο να χαζεύει στο Internet, κουτσομπολέψαμε κοινούς γνωστούς και κατά τις έντεκα τον πήγα σπίτι με το αμάξι.

Είμαι σίγουρος πως μετά από αρκετά χρόνια κάτι τέτοια βράδια θα τα θυμάμαι με νοσταλγία. Νομίζω πως για τους άντρες το σημείο εκείνο που χαρακτηρίζει την στροφή προς την ωριμότητα είναι η στιγμή που αρχίζουμε να επικοινωνούμε με τον πατέρα μας.

Χεστήκαμε και γέρνει η βάρκα

Την τελευταία βδομάδα έχω λάβει ένα κάρο emails από γνωστούς και φίλους με την ίδια αφορμή. Ένα νέο κινητό που έβγαλε η Apple. Όλα τα emails έχουν χαρακτηρισμούς θαυμασμού του στυλ «το απόλυτο κινητό», «το κινητό που θα αλλάξει τα πάντα», γουάου και καραγουάου. Μααααααάλιστα.

Δεν ξέρω αν με πιάνετε αλλά μιλάμε για κινητό τηλέφωνο έτσι; Δηλαδή κατά βάση για μια συσκευή που μειώνει τον προσωπικό σου χρόνο και που εννιά στις δέκα φορές που τη χρησιμοποιείς ο λόγος είναι ασήμαντος-άλλο αν παραμυθιάζεσαι πως είσαι σημαντικός αν περπατάς και μιλάς στο κινητό.

Δεν είμαι δυσκοίλιος. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με όποιον έρθει και μου δηλώσει ευθαρσώς πως κοίτα να δεις μεγάλε εμένα με καυλώνουν τα γκάτζετς και ως τέτοιο το συγκεκριμένο κινητό με εξιτάρει. Πάσο. Όλοι έχουμε ένα ή και περισσότερα αντικείμενα που μας φτιάχνουν. Άλλο αυτό όμως κι άλλο να μου λες πως πρόκειται για ένα επαναστατικό προϊόν. Αυτή την κακομοίρα τη λέξη επανάσταση την έχουμε ξεφτιλίσει. Μέχρι και σε διαφημίσεις για σερβιέτες την ακούμε.

Διάβαζα ας πούμε τα χαρακτηριστικά της συσκευής ένα από τα οποία είναι πως μπορείς λέει να βλέπεις τηλεοπτικές εκπομπές ή ταινίες. Κι αντί όταν το ανακοινώνουν αυτό να τους πλακώσουν στα γιαούρτια κάθονται μερικοί με το στόμα ανοιχτό κι αναφωνούν «πω ρε πούστη μου, αυτό είναι φοβερό». Ποιο μωρέ μαλάκα είναι φοβερό; Το να βλέπεις ταινία σε οθόνη 3.5 ιντσών; Πλάκα μου κάνεις; Στο σπίτι έχουμε τηλεοράσεις 25 και βάλε ίντσες, στο γραφείο οθόνες 17 και βάλε, ποιος ο λόγος να δούμε το οτιδήποτε σε μια οθόνη με το ένα πέμπτο διαστάσεις; Και πότε; Όταν είμαι στο δρόμο ας πούμε; Στο μετρό μήπως; Εγώ στο μετρό θέλω να χαζεύω τους ανθρώπους, μπορεί να μου τύχει απέναντι καμιά μουνάρα και να την παίζω με τα μάτια. Άμα έχω το μυαλό μου στο κινητό την έχασα.

Αλλά θα μου πείτε σε μια κοινωνία που όλο και λιγότεροι γαμούν ποιος κάθεται να φλερτάρει σε δημόσια μέρη. Το φλερτ πλέον έχει μεταφερθεί μέσα από οθόνες, τα SMS δίνουν και παίρνουν. Άλλοι κάνουν σεξ μέσα από SMS. Με το ένα χέρι να την παίζεις και με το άλλο να πληκτρολογείς. Πολύ κούραση.

Όσοι ψάχνετε την επανάσταση μέσα από γκατζετιές κι αξεσουάρ λυπάμαι πολύ που θα σας ενημερώσω πως κοιμάστε από τη λάθος πλευρά. Με τις υγείες μας.

Ηλίθιες μόδες

Σήμερα το απόγευμα κατηφόριζα προς Μοναστηράκι και έκανα μια στάση στο Zara στην Ομόνοια. Πάνε χρόνια που έχω αγοράσει κάτι από τη συγκεκριμένη φίρμα οπότε λέω ας μπω να ρίξω μια ματιά. Το ενδιαφέρον μου κέντρισε ένα σακάκι που είδα στη βιτρίνα. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο, άντρες εννοώ γιατί οι γυναίκες μονίμως για ψώνια είναι. Οπότε έχω άνεση στον όροφο να χαζέψω με την ησυχία μου.

Το σακάκι όταν το έκοψα από κοντά δε μου άρεσε. Βρήκα όμως ένα ωραίο πουκάμισο. Βρίσκω και το μέγεθος μου και λέω να κινήσω προς το ταμείο. Για καλή μου τύχη λέω δεν το δοκιμάζω πρώτα. Κάνω λοιπόν να το βάλω πάνω και παθαίνω ένα σοκ ασφυξίας. Δεν μου έμπαινε με τίποτα. Κοιτάζω πάλι την ταμπέλα μπας κι έχω κάνει κάνα λάθος στο νούμερο. Έξτρα λάρτζ είναι οπότε σωστό είναι το νούμερο. Μπα, κάτι δεν πάει καλά.

Βρίσκω μια πωλήτρια και τη ρωτάω αν έχουν μικρύνει τα νούμερα. Με κοιτάζει παραξενεμένη. Της εξηγώ πως ενώ διάλεξα το σωστό μέγεθος δεν μου μπαίνει με τίποτα. Μάλλον πρέπει να αδυνατίσετε μου λέει. Όσο και να αδυνατίσω γλυκιά μου της λέω οι πλάτες μου το ίδιο φάρδος θα έχουν. Το πουκάμισο δεν μου μπαίνει καν, όχι απλά δεν μου κουμπώνει. Ψάχνει και μου βρίσκει το ίδιο σε έξτρα έξτρα λάρτζ. Αμ δε. Ναι μεν το φορούσα άλλα άπαξ και προσπαθούσα να σηκώσω το χέρι τσίτωνε.

Κάνω έτσι να κοιτάξω το σωματότυπο των άλλων αντρών που είναι γύρω μου. Για τέτοια μεγέθη πρέπει να είναι όλοι τζιτζιφιόγκοι, αδύνατοι σε βαθμό αποστέωσης. Τρίχες, οι μισοί ήταν πάνω από τα κιλά μου. Δεν είμαι αδύνατος αλλά ούτε και χοντρός. Φυσιολογικός είμαι. Ούτε κοιλιά έχω και το σώμα μου είναι στο ιδανικό του βάρος για το ύψος μου. Άρα δεν φταίει κάτι πάνω μου.

Με τα πολλά κατέληξα στο συμπέρασμα πως τα νούμερα στο Zara δεν είναι τα φυσιολογικά. Ακολουθούν την ηλίθια μόδα που βλέπω σε διάφορους άντρες γύρω μου. Ρούχο τσίτα πάνω στο δέρμα. Άπαξ και φορέσω τέτοιο ρούχο θα λιποθυμήσω στο τρίλεπτο. Δεν μπορώ την αίσθηση να με σφίγγει το ρούχο. Αφήστε που το θεωρώ κι αντιαισθητικό. Να φορέσω ρούχο για να δείξω πόσο γυμνασμένος είμαι; Άμα έχεις καλό σώμα ότι κι αν φορέσεις φαίνεται.

Πριν λίγα χρόνια που είχα πάει στο Ντουμπάι για κάτι δουλειές οι Άραβες που μας υποδέχτηκαν ήταν με κελεμπίες. Εμείς κουστουμαρισμένοι. Αφού συστηθήκαμε μας είπαν πως θα μας συμβούλευαν να φορέσουμε κι εμείς φαρδιά ρούχα. Ανέκαθεν αναρωτιόμουν γιατί φοράνε κελεμπίες με τόση ζέστη αντί για τα ελάχιστα δυνατά ρούχα. Η κελεμπία παγιδεύει τον αέρα μέσα της και δροσίζεσαι καλύτερα. Κι επιπλέον με ντάλα τον ήλιο πρέπει το σώμα να είναι καλυμμένο γιατί αλλιώς κινδυνεύεις από εγκαύματα. Και μετά πάνε μερικοί με τριανταπέντε βαθμούς ζέστη και φοράνε κολλητά πουκάμισα και t-shirts. Κολλητό πουκάμισο και μαλλί τίγκα στο ζελέ.

Ρε δε με χέζετε με τις μόδες σας.

Καλή χρονιά

Θέλω να πέσω και να κοιμηθώ για μια βδομάδα. Οι φετινές γιορτές ήταν μια συνεχόμενη κραιπάλη με ξενύχτια και βόλτες. Για ένα περίεργο λόγο οι αντοχές που έχω στο ξενύχτι όσο μεγαλώνω αυξάνονται αντί να μειώνονται. Κάποτε άμα κοιμόμουν ξημέρωμα ξύπναγα απόγευμα. Τώρα με τρεις ώρες ύπνο ξυπνάω. Γι αυτό και θέλω να πέσω και να κοιμηθώ πενήντα ώρες σερί.

Τελικά η ιδέα της Άρτεμης να πάμε Ρώμη για πρωτοχρονιά αποδείχτηκε πετυχημένη. Ο καιρός ήταν πιο γλυκός από ότι εδώ και περάσαμε πολύ όμορφα. Βρήκαμε και δύο φιλικά της ζευγάρια οι οποίοι είναι Ιταλοί και μας γύριζαν βόλτες.

Ένα πράγμα που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί τα εισιτήρια με πλοίο είναι τόσο ακριβά. Για το πήγαινε-έλα με το καράβι πληρώσαμε όσα και για το ξενοδοχείο. Δύο μέρες σε καράβι ίσον με τέσσερεις μέρες σε ξενοδοχείο. Δεν μου κάθεται καλά. Κι όχι, δεν είναι το αυτοκίνητο που κοστίζει. Για το αυτοκίνητο πλήρωσα ογδόντα ευρώ. Τα υπόλοιπα εξακόσια ήταν για την καμπίνα. Και υποτίθεται πως ήταν και προσφορά. Ένιγουεις.

Με την Άρτεμης ζω κάτι πρωτόγνωρο. Είναι η πρώτη φορά που έχω ερωτική σχέση διαρκείας με φίλη μου. Σεξ με φίλες έχει τύχει να ξανακάνω στο παρελθόν και κάποιες φορές περισσότερο από μια φορά με την ίδια. Αλλά ποτέ δεν είχα σχέση. Ιδιότυπη σχέση. Μας λείπει ο έρωτας αλλά υπάρχουν όλα τα άλλα.

Δεν είναι πιθανό για παράδειγμα να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να νοιώσουμε απέχθεια ο ένας για τον άλλο. Αυτά είναι τα ωραία όταν έχει προηγηθεί φιλία. Ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις. ΟΚ, δεν ξέρεις 100% αλλά εδώ που τα λέμε ούτε και τον εαυτό μου ξέρω 100%.

Το ότι μας λείπει ο έρωτας βέβαια για να πω την αμαρτία μου δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα ειδικά από τη στιγμή που στο κρεβάτι περνάμε υπέροχα. Και ως γνωστόν όταν είσαι ερωτευμένος θες όλη μέρα να πλέκεις τον αργαλειό. Οπότε ίσα βάρκα ίσα νερά. Έχουμε κάνει μια σιωπηρή συμφωνία πως αυτό που ζούμε θα το συνεχίσουμε όσο περνάμε καλά. Άπαξ και κάποιος αριβάρει γι άλλες πολιτείες πάλι αγαπημένοι θα συνεχίσουμε να είμαστε.

Να ευχηθώ σε όσους τύχει και με διαβάζουν το 2007 να φέρει πιο κοντά τις αλήθειες που ψάχνετε σε αυτή τη ζωή. Κι επίσης όλη η χρονιά να περάσει με θετική σκέψη. Άμα έχετε θετική στάση για τη ζωή τότε όλα θα σας πάνε ρολόι, από υγεία μέχρι καριέρα κι ότι άλλο επιδιώκετε. Cheers που λένε και στο χωριό μου.